Στο αποκορύφωμα της κρίσης του 2008, το Πεκίνο διέσωσε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η κρατική «ένεση ρευστότητας», ή δημοσιονομική παρέμβαση στην αγορά, από το κινέζικο κράτος ήταν από τις μεγαλύτερες στην ιστορία, περίπου 500 δισ. βρετανικές λίρες. Αν δεν είχαμε αυτή την παρέμβαση, που ενίσχυσε την παγκόσμια ζήτηση σε πρώτες ύλες και άλλα αγαθά, που χρειαζόταν η Κίνα, η οικονομική κρίση θα ήταν πολύ σοβαρότερη. Η κρίση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ αυτήν, που είχαμε πριν από δέκα χρόνια. Ωστόσο, αυτή τη φορά, η Κίνα δε θα μπορέσει να σώσει τον κόσμο, ούτε καν τη δική της οικονομία.

Η ακόλουθη Δήλωση της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης εξηγεί πώς ο καπιταλισμός απέτυχε ολοκληρωτικά να αντιμετωπίσει την κρίση του κορονοϊού και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Σε μια τέτοια κατάσταση, τα ημίμετρα και τα «μπαλώματα» στο σύστημα είναι μάταια. Μόνο δραστικά μέτρα μπορούν να αποτρέψουν την επικείμενη καταστροφή.

Δείτε και ακούστε μια σύντομη ομιλία του αρχισυντάκτη της ιταλικής μαρξιστικής εφημερίδας Rivoluzione με θέμα την κατάσταση που διαμορφώνεται στην ιταλική κοινωνία σήμερα, τις διαμαρτυρίες των εργατών ενάντια στην αναλγησία που επιδεικνύουν τα αφεντικά στο βωμό του κέρδους και την εικόνα κατάρρευσης του ιταλικού καπιταλισμού.

Ο κορoνoϊός έγινε ο καταλύτης για μία σοβαρή κρίση στα χρηματιστήρια παντού κατά τη χθεσινή «Μαύρη Δευτέρα». Η παρούσα επιδημία είναι ένα ιστορικό «ατύχημα» που έχει αποκαλύψει τη βαριά ασθένεια του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια ύφεση ακόμα βαθύτερη από το 2008.

Η κυβέρνηση και το κράτος της ελληνικής άρχουσας τάξης τις τελευταίες μέρες έχουν ξεκινήσει έναν ανοικτό, θρασύδειλο πόλεμο ενάντια σε χιλιάδες πρόσφυγες, με τη συνενοχή του κυνικού καθεστώτος Ερντογάν και την ανοχή και ενθάρρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Λιβανέζικη Επανάσταση επανέρχεται μετά από μια περίοδο σχετικής αδράνειας με τους διαδηλωτές να αναγγέλλουν τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου ως «εβδομάδα οργής» εν μέσω μίας συνεχιζόμενης οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Η καταποντισμένη λιβανέζικη λίρα και οι έλεγχοι κεφαλαίου (capital controls) στο ξένο συνάλλαγμα προκάλεσαν ένα νέο κύμα αγανάκτησης που έχει οξύνει τις αντιδράσεις τόσο των διαδηλωτών όσο και του κράτους. Τις τελευταίες δύο ημέρες έχουμε δει εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες.

Ο απεργιακός αγώνας ενάντια στις αντι-μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα συμπλήρωσε 40 ημέρες την 13η Ιανουαρίου. Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η τέταρτη διεπαγγελματική απεργία και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις.

Ο ερχομός της Πρωτοχρονιάς γιορτάστηκε με τη συνηθισμένη φασαρία. Στο Λονδίνο, οι γλεντζέδες καλωσόρισαν την αρχή της νέας δεκαετίας με πυροτεχνήματα, όπως έκαναν και πολλοί άνθρωποι στο Εδιμβούργο και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Χωρίς αμφιβολία, ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μπόρις Τζόνσον, γιόρτασε με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους. Έχοντας κερδίσει τις γενικές εκλογές του 2019 με μεγάλη πλειοψηφία, είναι πλέον ελεύθερος να οδηγήσει το έθνος σε μια επιτυχημένη κατάληξη όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις του Brexit. Αυτό ισχύει, τουλάχιστον, στη θεωρία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική.

Νωρίς το πρωί της Παρασκευής 3 Ιανουαρίου 2020, σε μια πράξη ύψιστης αλαζονείας, η διοίκηση του Τραμπ προχώρησε στη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, καθώς και του υψηλόβαθμου Ιρακινού παραστρατιωτικού ηγέτη Αμπού Μαχντί αλ-Μοχάντες στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Για ακόμη μια φορά, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυξάνει την αστάθεια στη Μέση Ανατολή.

Τα όνειρα του Προέδρου Μακρόν για «ειρηνικά» Χριστούγεννα κατέρρευσαν καθώς οι απεργοί απέρριψαν την έκκλησή του για ανακωχή την περίοδο των γιορτών και αποφάσισαν να συνεχίσουν την μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργιακή κινητοποίηση των τελευταίων 30 χρόνων.

Κοιτώντας πίσω στην προεκλογική περίοδο για τις εκλογές του 2017, το Εργατικό Κόμμα (ΕΚ) είχε αποδεχθεί το αποτέλεσμα του Brexit και μιλούσε για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτή η στάση κέρδισε πολλούς ψηφοφόρους του ΕΚ που ήταν υπέρ του Brexit. Η εκστρατεία του 2017 πέτυχε τη μεγαλύτερη αύξηση σε ψήφους για το ΕΚ από το 1945. Ξεκάθαρα ο Κόρμπιν, το Brexit και οι αριστερές πολιτικές δεν αποτελούσαν τότε πρόβλημα για τους ψηφοφόρους.

Κοιτώντας πίσω στην προεκλογική περίοδο για τις εκλογές του 2017, το Εργατικό Κόμμα (ΕΚ) είχε αποδεχθεί το αποτέλεσμα του Brexit και μιλούσε για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτή η στάση κέρδισε πολλούς ψηφοφόρους του ΕΚ που ήταν υπέρ του Brexit. Η εκστρατεία του 2017 πέτυχε τη μεγαλύτερη αύξηση σε ψήφους για το ΕΚ από το 1945. Ξεκάθαρα ο Κόρμπιν, το Brexit και οι αριστερές πολιτικές δεν αποτελούσαν τότε πρόβλημα για τους ψηφοφόρους.

Η απεργία της 5ης Δεκεμβρίου ήταν η μαζικότερη κινητοποίηση στη Γαλλία από την εποχή του αγώνα ενάντια στις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό από την κυβέρνηση Σαρκοζί, το φθινόπωρο του 2010. Αν και δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των απεργών, είναι πιθανό ότι καμία άλλη απεργία δεν είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην οικονομία της Γαλλίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους του Σαντιάγο την περασμένη Παρασκευή 14 Οκτωβρίου, στη «μεγαλύτερη πορεία της Χιλής» όπως την αποκάλεσαν. Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα μία εβδομάδα μετά τη κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, το κατέβασμα του στρατού στους δρόμους και την απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλε η κυβέρνηση Πινιέρα. Συνολικά πάνω από 2.000.000 διαδήλωσαν κατά του καθεστώτος σε όλη τη χώρα.

Η κυβέρνηση των αφεντικών στη Χιλή, κηρύσσοντας πόλεμο στους φτωχούς, επέβαλε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καθώς και την απαγόρευση κυκλοφορίας στις μεγάλες πόλεις. Αυτό το μέτρο είχε να χρησιμοποιηθεί από το 1987, την εποχή δηλαδή της δικτατορίας του Πινοσέτ. Έως τώρα, αρκετοί θάνατοι έχουν ήδη επιβεβαιωθεί. Αυτή η τεράστια λαϊκή εξέγερση έχει απειλήσει σοβαρά την κυβέρνηση, η οποία αντιδρά απελπισμένα. Πρόκειται για μια ιστορική κινητοποίηση, σε ένα επίπεδο που δεν έχει προηγούμενο, από την εποχή των διαδηλώσεων που ανέτρεψαν τον δικτάτορα Πινοσέτ.