ترجمه‌ی بابک کسرایی
در ساعت نه و نیم جمعه 27 مارس در فضای باشکوه تالار ایوان اقبال در شهر لاهور، کنگره‌ی گرایش مارکسیستی پاکستان در سال 2009 در جوی از شور و شوق بسیار آغاز به کار کرد. نمایندگان کنگره و مهمانان که به سالن وارد می‌شدند، شعارهای انقلابی را فریاد می‌زدند: "انقلاب! انقلاب! سوشلست انقلاب!"
امسال امنیت کنگره باید بخصوص مقید می‌بود و این در نتیجه‌ی تهدید حملات و بمبگذاری‌های انتحاری از سوی تروریست‌های ارتجاعی بنیادگرا است که، همانطور که همه می‌دانند، تحت کنترل نیروهای امنیتی دولت پاکستان فعالیت می‌کنند (یعنی همان سازمان اطلاعاتی بدنام). اما انضباط اکید انقلابی و سازمان‌دهیِ بسیار کارآمد رفقا پادزهر لازم در برابر این اقدامات بود.
رسانه‌های غرب دوست دارند پاکستان را مرکز ارتجاع اسلامی جلوه دهند. اما این نگاه بسیار جعلی است. نیروهای ارتجاع بنیادگرایانه اقلیتی کوچک هستند و در چند منطقه متمرکز شده‌اند. کارگران و دهقانان پاکستان اساسا از این فریبِ ارتجاعی در امان مانده‌اند. وقتی بینظیر بوتو در اکتبر 2007 به پاکستان بازگشت، دو و نیم میلیون نفر (بیشتر از میان فقرا) به خیابان‌ها آمدند تا به رهبرِ حزبِ مردم (پیپلز پارتی) خوشامد بگویند. این به کلی چشم‌اندازهای سازمان جد و جهد را تایید کرد.
پس از قتل بینظیر، شاهد قیام توده‌ای خودبخودی بودیم که متاسفانه فاقد جهت‌گیری بود و دستاوردی نداشت. اما این نشانی از ماهیت انفجاری وضعیت این کشور بود. در انتخابات متعاقب، علیرغم تقلب‌های معمول، حزب مردم فاتح اکثریت شد اما دولتِ این حزب تحت رهبری زرداری، شوهر بینظیر، راهی راست‌روانه را پیشه کرده و امیدهای توده‌ها را نومید کرده است.
این موقعیتی بسیار مناسب برای رشد سازمان جد و جهد است بخصوص پس از این‌که این سازمان صفوف خود را از گروهی اپورتونیست که حول منظور احمد، نماینده سابق مجلس و مارکسیست سابق، که خود را به زرداری فروخت، راه افتاده بود، تصفیه کرد. جدایی از منظور نه تنها به سازمان ضربه نزده که به افزایش بسیار قدرت و جایگاهش در چشم فعالین و توده‌ها انجامیده است. در دنیای بسیار فاسد سیاست پاکستان، گرایش مارکسیستی از طریق اقدامات قاطع خود نشان داده است که تحمل کاریریسم و فساد را در صفوفش ندارد.
سیاست‌های راست‌روانه‌ی رهبران حزب مردم که به کلی تسلیم امپریالیست‌های آمریکا شده‌اند و برنامه‌ی مفتضحانه‌ی خصوصی‌سازی را به دستور صندوق جهانی پول پیش می‌برند به عصبانیت و نفرت وسیع بین کارگران و فعالان حزب مردم انجامیده است که اکنون روز به روز بیشتر به مارکسیست‌ها روی می‌آورند. حضور چشمگیر حاضرین در این کنگره نشان از رشد سریع سازمان جد و جهد داشت: بیش از 2000 نماینده و مهمان با حضور کارگران، دهقانان، فعالان اتحادیه‌ها، زنان و جوانان از گوشه گوشه‌ی کشور. در زیر حدود مناطق و شهرهای حاضر را می‌بینید:
سند: حیدرآباد، تاتا، بدین، دادو، شهدادکوت، خیرپور، سوکور، لارکانا
پشتونخوا (سرحد شمال غربیِ سابق): مالاکند، بنو، دیر
وزیرستان، شمال و جنوب: سوات، پیشاور
کشمیر: روالکوت، باغ، مظفرآباد، هجیره، میرپور، کوتلی، سودنوتی
بلوچستان: کویته، خضدار، زیارت، قلعه سیف‌الله، سبی، قلات
پنجاب، شمال: اسلام‌آباد، روالپندی، آتوک، وکانت، چکوال
پنجاب، مرکز: لاهور، کسور، سیالکوت، گوجرانواله، فیصل‌آباد
پنجاب، جنوب: ملتان، رحیمیار خان، بوالپور، لودران، گالوال، ویاری، خانیوال، دیره غازی خان، جامپور، کوت آدو، مظفر غار، رجانپور، لهیا
ترکیب اجتماعی بسیار خوب بود و اکثریت عظیم با پرولترها بود. اتحادیه‌های کارگری زیر حضور داشتند: فولاد کراچی، اتحادیه کارگران راه‌آهن، ارتباطات، بزرگراه‌ها، بنادر کراچی، پزشک‌یاران، دفتر کارگری مردم، اتحادیه کارگران نساجی (گروه بزرگی از فیصل‌آباد)، آب و برق، دفاتر پست، حمل و نقل، کشتیرانی، ابزارآلات، سوئی گاز (گاز طبیعی).
در ضمن جوانان بسیاری از دانشگاه‌های زیر نیز حضور داشتند: دانشگاه سند، دانشگاه کراچی، دانشگاه شاه لطیف، دانشگاه مهران (جامشورو)، دانشگاه فدرال اردو (کراچی)، دانشگاه قائد عوام (نواب شاه)، دانشگاه قائد اعظم (اسلام‌آباد)، دانشگاه مظفرآباد (کشمیر)، دانشگاه پنجاب، دانشگاه فیصل‌آباد.
باضافه فعالان بسیاری از حزب مردم و سایر سازمان‌ها حضور داشتند از جمله فدراسیون دانشجویان مردم، فدراسیون سراسری دانشجویان جامو و کشمیر، جنبش جوانان بیکار و سازمان روزنامه‌نگاران.
رفقای زن نیز حضور خوبی داشتند.
همچون سال‌های قبل، در میان جلسات شعرهای انقلابی که خود رفقا نوشته بودند به همراه سرودها و ترانه‌های انقلابی خوانده می‌شد. نشان واضحی از بازتاب عقاید گروه جد و جهد در لایه‌های متفاوت اجتماع حضور چندین نفر از شبکه‌ی پنج تلویزیون بود که اخیرا مصاحبه‌ی یک ساعته‌ای با آلن وودز (رهبر گرایش مارکسیست بین‌المللی که سازمان جد و جهدِ پاکستان بخشی از آن است-م) در مورد بحران اقتصادی جهانی پخش کردند.
موضوعِ
حتی جالب‌تر، حضور دو نفر از مشهورترین خواننده‌های پاپ پاکستان بود. جواد
احمد و شاهزد روی. جواد در واقع ترانه‌ای انقلابی برای کنگره تنظیم کرده
بود و با صدای قدرتمندش به رفقای حاضر تقدیم کرد. رفقا از این ترانه بسیار
استقبال کردند و در میان آن مدام دست می‌زدند و با او همراه می‌شدند.
کنگره
رسما با سخنرانی رفیق آلن وودز در مورد چشم‌اندازهای جهانی شروع شد که او
در آن بحران کنونی سرمایه‌داری جهانی را با سقوط و زوال امپراتوری روم
مقایسه کرد. او ابتدا به بحران اقتصادی پرداخت و به ورشکستگی اقتصادیات
بورژوایی و گیجی تمام دولت‌ها که نمی‌دانند چه باید بکنند، اشاره کرد.
او به شدت به بانکداران حمله کرد و آن‌ها را انگل‌هایی دانست که بخاطر جرایم و دزدی‌ها و حقه‌بازی‌هایشان پاداش نقدی می‌گیرند: "پول برای مدرسه و خانه و بیمارستان نیست اما وقتی به بانک‌ها می‌رسد، چک‌ها همیشه آماده است!"
آلن سپس به جنگ‌های عراق و افغانستان پرداخت و اشاره کرد که این نشان از محدودیت قدرت امپریالیسم آمریکا دارد. او در میان تشویق‌ها گفت: "آمریکایی‌ها باید مثل سگی که دمش را لای پاهایش می‌گذارد از عراق بیرون بیایند". او سپس به جنگ در افغانستان پرداخت و از این صحبت کرد که امپریالیست‌ها نمی‌توانند در این جنگ پیروز شوند اما جنگ، پاکستان را بی‌ثبات ساخته است.
سخنرانی آلن با تشویق بسیار کنگره روبرو شد. سوالات بسیاری پیش آمد و آلن در پاسخ خود به خوبی به آن‌ها پرداخت. بسیاری از سوال‌ها در مورد مسئله‌ی ملی بود و بعضی از این سوال‌ها از سوی رفقایی از کشمیر و وزیرستان و سواتِ جنگ‌زده مطرح شد (رفقایی از این مناطق نیز حاضر بودند). آلن تاکید کرد که تنها راه حل مسئله‌ی ملی قدرت گرفتن کارگران و دهقانان است، همچون بلشویک‌ها در سال 1917. او هشدار داد که ارتجاعیون پاکستان و هند می‌خواهند این کشورها را به جنگ بکشانند تا توجه از بحران اجتماعی دور شود. او در میان تشویق‌ها گفت: "کارگران و دهقانان هند و پاکستان علاقه‌ای به جنگ ندارند. موضع ما این است: نه به جنگ، آری به جنگ طبقاتی!"
این موضوع در بحث بعدی که در مورد دولت بود نیز ادامه یافت. رفیق آدام پل بحث را شروع کرد و به توضیح منشا دولت از زاویه‌ی مارکسیستی به عنوان ابزار ستم طبقاتی پرداخت. او سپس به توضیح انحطاط تمام و کمال دولت پاکستان در حال حاضر پرداخت که با تناقضات داخلی از هم پاشیده است و یک بخش ارتش حامی طالبان است و بخش دیگر وابسته به امپریالیسم آمریکا. آدام در ضمن به افشای باصطلاح "جنبش وکلا" پرداخت که مورد حمایت فریب‌کارانه‌ی هر کس و ناکسی از بنیادگرایان اسلامی و سازمان‌های غیردولتی لیبرال گرفته تا فرقه‌های ابله بوده است.
سپس نوبت بحثی زنده با سخنرانی بسیار شورانگیز از سوی رفیقی از پشتنوخوا بود که کشتار غیرنظامیان توسط بمب‌باران و توپ‌های آمریکا را که به موج عظیم پناهندگان و مصائب وحشتناک جمعیت انجامیده است، محکوم کرد.
روز اول این کنگره‌ی بینظیر در ساعت 5 به وقت محلی تمام شد و امروز بعداظهر، کمیسیون‌هایی به مسائل اتحادیه‌های کارگری، جوانان و زنان می‌پردازند. کنگره فردا صبح به کارش ادامه می‌دهد.
Source: Militant