Μανιφέστο της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης - Κρίση: Να πληρώσουν τα αφεντικά!

Μια παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού είναι κάτι που κανείς δε μπορεί αγνοήσει πλέον. Οι οικονομολόγοι χθες μόλις μας διαβεβαίωναν πως ένα νέο 1929 ήταν τελείως αδύνατο να συμβεί. Τώρα μιλάνε για την απειλή μιας νέας Μεγάλης Ύφεσης. Το ΔΝΤ προειδοποιεί πως υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για μια σφοδρή και παρατεταμένη ύφεση σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό που ξεκίνησε ως μια χρηματοοικονομική κατάρρευση στις ΗΠΑ, τώρα έχει εξαπλωθεί στην πραγματική οικονομία, απειλώντας τις δουλειές, τα σπίτια και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Πανικός έχει καταλάβει τις αγορές. Ο Richard Fuld, πρώην διευθύνων στέλεχος της Lehman Brothers, είπε στο Αμερικάνικο κογκρέσο πως η τράπεζά του χτυπήθηκε από μια «θύελλα φόβου». Αυτή η θύελλα δε δείχνει σημάδια υποχώρησης. Με χρεοκοπία δεν απειλούνται μόνο τράπεζες, αλλά και χώρες ολόκληρες, όπως δείχνει η περίπτωση της Ισλανδίας. Η Ασία υποτίθεται επρόκειτο να σώσει τον κόσμο από την κρίση, αλλά και οι Ασιατικές αγορές σύρθηκαν μέσα στη γενική αναστάτωση. Απότομες πτώσεις καταγράφονται καθημερινά από το Τόκιο στη Σαγκάη και από τη Μόσχα στο Χονγκ Κονγκ.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη χρηματοοικονομική κατάρρευση από το 1929. Και όπως στο Μεγάλο Κραχ, κατά την προηγούμενη περίοδο προηγήθηκε ένα τεράστιο κύμα κερδοσκοπίας. Η κλίμακα της κερδοσκοπίας κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν ανεπανάληπτη. Η κεφαλαιοποίηση των χρηματιστηριακών αγορών στις ΗΠΑ πήγε από τα 5,4 τρις δολάρια το 1994, στα 17,7 τρις το 1999 και στα 35 τρις το 2007. Πολλές φορές περισσότερο από το κερδοσκοπικό  κεφάλαιο που υπήρχε πριν το 1929. Η παγκόσμια αγορά παραγώγων είναι τουλάχιστον 500 τρις δολάρια, ή δέκα φορές μεγαλύτερη από το σύνολο της παγκόσμιας παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών.

Κατά τα χρόνια της άνθισης, όταν οι τραπεζίτες κατάφερναν να συσσωρεύουν αμύθητο πλούτο, δεν ετίθετο κανένα ζήτημα μοιράσματος των κερδών τους με την υπόλοιπη κοινωνία. Αλλά τώρα που βρίσκονται σε δυσκολία, σπεύδουν στις κυβερνήσεις απαιτώντας χρήμα. Εάν είστε ένας εθισμένος τζογαδόρος και δεν είστε σε θέση να πληρώσετε, θα πάτε στη φυλακή. Αλλά εάν είστε κάποιος πλούσιος τραπεζίτης που αφού τζογάρισε έχασε τρισεκατομμύρια από τα χρήματα άλλων ανθρώπων, δε θα πάτε στη φυλακή αλλά θα επιβραβευτείτε από το κράτος με ακόμα περισσότερα δισεκατομμύρια από τα χρήματα των άλλων.

Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της απόλυτης κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα απελπισίας. Η κυβέρνηση Μπους ενίσχυσε με 700 δις δολάρια τις τσέπες των τραπεζιτών, σε μια προσπάθεια να δώσουν ζωή σε ένα ετοιμοθάνατο χρηματοοικονομικό σύστημα. Αυτό ισοδυναμεί με 2.400 δολάρια (χρέος) για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στις ΗΠΑ. Η Βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ένα πακέτο σωτηρίας πάνω από 400 δις λίρες (αναλογικά πολύ μεγαλύτερο από αυτό των ΗΠΑ) και η Ε.Ε. προσέθεσε κι αυτή ακόμα περισσότερα δισεκατομμύρια. Το γερμανικό πρόγραμμα σωτηρίας υπολογίζεται περίπου στο 20% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας. Η κυβέρνηση της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ εγγυήθηκε 80 εκατομμύρια ευρώ κατά το μεγαλύτερο μέρος για την επανακεφαλαιοποίηση πτωχευμένων τραπεζών, ενώ τα υπόλοιπα προορίζονται για την κάλυψη εγγυήσεων δανείων και απωλειών. Μέχρι στιγμής 2,5 τρις δολάρια έχουν ξοδευτεί σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν έχουν καταφέρει να διακόψουν την καθοδική σπείρα.

Μέτρα απελπισίας

Η τωρινή κρίση απέχει πολύ από το να κλείσει τον κύκλο της. Δεν πρόκειται να διακοπεί από τα μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικοί τραπεζίτες. Ρίχνοντας τεράστια ποσά στις τράπεζες, το καλύτερο που μπορούν να πετύχουν είναι μια προσωρινή αναστολή ή ένας αμελητέος μετριασμός του μεγέθους της κρίσης, με κόστος τη δημιουργία ενός τεράστιου χρέους που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Αλλά κάθε σοβαρός οικονομολόγος γνωρίζει πως οι αγορές έχουν ακόμα μεγάλα περιθώρια κατάρρευσης.

Σε ορισμένες πλευρές, η τωρινή κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη από τη δεκαετία του 1930. Το τεράστιο κύμα κερδοσκοπίας που προηγήθηκε της τωρινής κρίσης και που την προετοίμασε, ήταν πολλές φορές μεγαλύτερη από αυτήν που πυροδότησε το κραχ του 1929. Η ποσότητα του πλασματικού κεφαλαίου που διοχετεύτηκε στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα και που συνιστά δηλητήριο που απειλεί να το καταστρέψει εξολοκλήρου, είναι τόσο μεγάλη που κανείς δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει ποσοτικά. Συνεπώς, η «διόρθωση» που αντιστοιχεί σε αυτό (για να χρησιμοποιήσουμε τον ευφημισμό που αρέσκονται να κάνουν σήμερα οι οικονομολόγοι) θα είναι ακόμα πιο οδυνηρή και χρονοβόρα.

Στα 1930 οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής στον κόσμο. Τώρα είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης. Την εποχή του Νιου Ντηλ, ο Ρούσβελτ στις προσπάθειες του να επανεκινήσει την Αμερικάνικη οικονομία από τη Μεγάλη Ύφεση, είχε στη διάθεσή του τεράστια ποσά χρημάτων. Σήμερα ο Μπους πρέπει να παρακαλέσει ένα απρόθυμο Κογκρέσο για να διαθέσει χρήματα που δεν του ανήκουν. Η αποδοχή του δώρου των 700 δις δολαρίων προς τις Μεγάλες Επιχειρήσεις σημαίνει περαιτέρω αύξηση του δημόσιου ελλείμματος.  Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μια ολόκληρη περίοδο λιτότητας και περικοπών στις συνθήκες διαβίωσης για εκατομμύρια Αμερικάνους πολίτες.

Αυτά τα μέτρα απελπισίας δε θα αποτρέψουν την κρίση, η οποία μόλις που ξεκίνησε. Κατά τον ίδιο τρόπο, το Νιου Ντηλ του Ρούσβελτ, σε αντίθεση με τη συνήθη αντίληψη, δε σταμάτησε τη Μεγάλη Ύφεση. Η Αμερικάνικη οικονομία παρέμεινε σε κατάσταση ύφεσης μέχρι το 1941, οπότε οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι τεράστιες πολεμικές δαπάνες τελικά εξάλειψαν την ανεργία. Για ακόμα μια φορά αντιμετωπίζουμε μια παρατεταμένη περίοδο πτώσης των συνθηκών διαβίωσης, κλεισίματος εργοστασίων, μείωσης των μισθών, περικοπής των κοινωνικών δαπανών και γενικής λιτότητας.

Οι καπιταλιστές βρίσκονται σε έναν αδιέξοδο δρόμο και δε μπορούν να βρουν καμιά διαφυγή. Όλα τα παραδοσιακά κόμματα βρίσκονται σε κατάσταση αμηχανίας αγγίζοντας τα όρια της παράλυσης. Ο πρόεδρος Μπους είπε στον κόσμο πως «πρόκειται να πάρει λίγο καιρό» μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί το σχέδιο διάσωσης της οικονομίας. Εν τω μεταξύ, περισσότερες επιχειρήσεις χρεοκοπούν, περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και περισσότερα έθνη καταστρέφονται. Η πιστωτική κρίση ξεκινάει να στραγγαλίζει κατά τ’ άλλα υγιείς επιχειρήσεις. Ανίκανες να συγκεντρώσουν κεφάλαια, οι εταιρίες θα αναγκαστούν να περικόψουν πρώτα πάγιες επενδύσεις, έπειτα κεφάλαιο κίνησης και τέλος απασχόληση.

Οι εργοδότες εκλιπαρούν τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες να περικόψουν τα επιτόκια. Αλλά κάτω από τις παρούσες συνθήκες αυτό δεν πρόκειται να βοηθήσει. Η οργανωμένη περικοπή 0,5% στα επιτόκια ακολουθήθηκε από μια περαιτέρω απότομη πτώση στα διεθνή χρηματιστήρια. Η αναταραχή στις αγορές δε θα σταματήσει με τις περικοπές στα επιτόκια από τις κεντρικές τράπεζες. Μπροστά σε μια παγκόσμια ύφεση, κανείς δεν επιθυμεί να αγοράσει μετοχές και κανείς δεν επιθυμεί να δανείσει χρήματα. Οι τράπεζες σταματούν να δανείζουν επειδή πιστεύουν πως τα χρήματά τους δεν θα επιστραφούν. Ολόκληρο το σύστημα κινδυνεύει να παραλύσει.

Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες από τις κεντρικές τράπεζες να διοχετεύσουν την αγορά με χρήμα, οι πιστωτικές αγορές παραμένουν πεισματικά παγωμένες. Η Βρετανική κυβέρνηση έδωσε στους τραπεζίτες πάνω από 400 δις λίρες. Η αντίδραση ήταν μια πτώση στο χρηματιστήριο. Το ποσοστό του διατραπεζικού δανεισμού μάλιστα αυξήθηκε μετά την ανακοίνωση για τη δωρεά και την ανακοίνωση της Τράπεζας της Αγγλίας για περικοπή 0,5 % των επιτοκίων. Γενικά, αυτές οι περικοπές δεν περνούν στους δανειολήπτες και τους αγοραστές κατοικίας. Αυτά τα μέτρα δεν έλυσαν την κρίση αλλά μόνο έφεραν λεφτά στις τσέπες των ίδιων ανθρώπων που η κερδοσκοπική δραστηριότητα τους, αν δεν έφερε την κρίση, την επιδείνωσε και της έδωσε έναν σπασμωδικό και ανεξέλεγκτο χαρακτήρα.

Οι τραπεζίτες δε χάνουν ποτέ

Στο παρελθόν ο τραπεζίτης ήταν ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος με γκρι κουστούμι που υποτίθεται πως ήταν πρότυπο υπευθυνότητας καθώς υπέβαλε τον κόσμο σε σκληρή ανάκριση προτού δανείσει χρήματα. Αυτό όμως άλλαξε την προηγούμενη περίοδο. Με τα επιτόκια δανεισμού χαμηλά και με άφθονη ρευστότητα στην αγορά, οι τραπεζίτες παραμέρισαν κάθε επιφύλαξη και άρχισαν να δανείζουν δισεκατομμύρια με πολύ υψηλές αποδόσεις σε ανθρώπους που δε θα ήταν σε θέση να πληρώσουν τις δόσεις τους όταν τα επιτόκια θα ανέβαιναν. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η κρίση των ενυπόθηκων sub-prime δανείων, η οποία συνέβαλε στην αποσταθεροποίηση ολόκληρου του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες συνωμότησαν για να ρίξουν λάδι στ φωτιά της κερδοσκοπίας, ώστε να αποφευχθεί μια ύφεση. Υπό τον Άλαν Γκρίνσπαν το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Ταμείο διατήρησε τα επιτόκια πολύ χαμηλά. Αυτό θεωρήθηκε ως μια ιδιαίτερα σοφή πολιτική. Με τον τρόπο αυτό ανέβαλαν βέβαια τη αποφράδα ημέρα, για να καταστήσουν όμως την κρίση χιλιάδες φορές χειρότερη όταν έφτασε. Το φθηνό χρήμα επέτρεψε στους τραπεζίτες να επιδοθούν σε ένα όργιο κερδοσκοπίας. Μεμονωμένα άτομα δανείζονταν για να επενδύσουν σε περιουσιακά στοιχεία ή για να αγοράσουν αγαθά. Ο τραπεζικός δανεισμός ξεπέρασε τα αποθέματα των πελατών σε πρωτόγνωρο βαθμό και αμφιλεγόμενες δραστηριότητες ξέφυγαν από κάθε διαδικασία ελέγχου.

Τώρα, όλα αυτά έχουν γυρίσει στο αντίθετό τους. Όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μέχρι τώρα ωθούσαν την οικονομία προς τα πάνω, τώρα συνδυάζονται για να την οδηγήσουν σε μια απότομη καθοδική σπείρα. Όσο το χρέος παραμένει ανεξέλεγκτο, η έλλειψη δανεισμού απειλεί να φέρει την οικονομία στο απόλυτο τέλμα. Εάν ένας εργάτης δεν κάνει καλά τη δουλειά του, θα απολυθεί. Όταν όμως οι τραπεζίτες καταστρέφουν ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα, αναμένουν την επιβράβευσή τους. Οι άνδρες με τα κομψά κουστούμια που έχουν κάνει περιουσίες κερδοσκοπώντας με τα χρήματα των άλλων, τώρα απαιτούν από τους φορολογούμενους να τους απαλλάξουν από τα χρέη. Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη λογική , την οποία ο περισσότερος κόσμος δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει.

Κατά τα χρόνια της οικονομικής έκρηξης, δημιουργήθηκαν τεράστια κέρδη στον τραπεζικό και τον χρηματοοικονομικό τομέα. Μόνο το 2006, οι μεγάλες τράπεζες είχαν κέρδη που αντιστοιχούν περίπου στο 40% των κερδών όλων των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα κλάδο όπου τα διευθυντικά στελέχη επιβραβεύονται 344 φορές περισσότερο από τον μέσο εργαζόμενο στις ΗΠΑ. Τριάντα χρόνια πριν, οι Γενικοί Διευθυντές κατά μέσο όρο έπαιρναν περίπου 35 φορές το μισθό ενός εργαζόμενου. Πέρσι, οι γενικοί διευθυντές των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ελάμβαναν «αποζημίωση» κατά μέσο όρο 10,5 εκ δολάρια.

Οι τραπεζίτες επιθυμούν να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και να επικεντρωθούμε στην επιτακτικότητα της διάσωσης των τραπεζών. Όλες οι πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας θα πρέπει να παραμεριστούν και το σύνολο του κοινωνικού πλούτου να διατεθεί στους τραπεζίτες των οποίων οι υπηρεσίες θεωρούνται πολύ σημαντικότερες από τις υπηρεσίες των νοσοκόμων, των γιατρών, των δασκάλων ή των οικοδόμων. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. και των ΗΠΑ ξόδεψαν σε μια εβδομάδα το ισοδύναμο του ποσού που θα απαιτούνταν για την ανακούφιση της πείνας στον κόσμο για σχεδόν 50 χρόνια. Ενώ εκατομμύρια πεινάνε, οι τραπεζίτες συνεχίζουν να λαμβάνουν γενναίες αμοιβές και μπόνους και να διατηρούν ένα σπάταλο τρόπο ζωής σε βάρος της κοινωνίας. Το γεγονός πως υπάρχει κρίση αυτούς δεν τους αγγίζει.

 «Σε όφελος όλων;»

Ο περισσότερος κόσμος δεν πείθεται από τα επιχειρήματα των τραπεζιτών και των πολιτικών. Δυσφορούν για το γεγονός πως τα χρήματα που με τόσο κόπο κερδίζουν, δίνονται στους τραπεζίτες και τους πλουσίους. Όταν όμως προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους, έρχονται αντιμέτωποι με την εκκωφαντική χορωδία των πολιτικών που τους λένε: «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Αυτό το επιχείρημα επαναλαμβάνεται τόσο συχνά και με τέτοια επιμονή που καταπνίγει τις περισσότερες επικριτικές φωνές, πολύ περισσότερο αφού όλα τα κόμματα συμφωνούν με αυτή την άποψη.

Δημοκράτες και Ρεπουμπλικάνοι, Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες, Συντηρητικοί και Εργατικοί, όλοι έχουν ενώσει τις φωνές τους σε μια πραγματική συνωμοσία για να πείσουν το κοινό πως αυτό είναι σε «όφελος όλων». Πως οι απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι θα πρέπει να ληστευθούν για να βάλουν περισσότερα χρήματα στα χέρια των συνεταιρισμένων γκάνγκστερ. «Χρειαζόμαστε ένα υγιές (που σημαίνει κερδοφόρο) τραπεζικό σύστημα», φωνάζουν. «Χρειάζεται να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη, αλλιώς θα έρθει η Αποκάλυψη αύριο το πρωί».

Αυτού του είδους τα επιχειρήματα αποσκοπούν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας φόβου και πανικού, έτσι ώστε να καταστεί αδύνατη οποιαδήποτε λογική συζήτηση. Αλλά σε τι συνίσταται πραγματικά αυτό το επιχείρημα; Αν αφαιρέσουμε όλα τα στολίδια, το νόημά του είναι μόνο αυτό: αφού οι τράπεζες βρίσκονται στα χέρια των πλουσίων και αφού οι πλούσιοι θα «ρισκάρουν» μόνο αν πετύχουν υψηλό ποσοστό κέρδους, και αφού δεν έχουν κέρδη προς το παρόν αλλά μόνο απώλειες, η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει και να τους δώσει τεράστια ποσά χρημάτων για να αποκαταστήσουν την κερδοφορία τους και κατά συνέπεια την εμπιστοσύνη τους. Τότε όλα θα είναι μια χαρά.

Ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος John Kenneth Galbraith συνόψισε αυτό το επιχείρημα με τον ακόλουθο τρόπο: «Οι φτωχοί έχουν πάρα πολλά χρήματα και οι πλούσιοι δεν έχουν αρκετά». Η ιδέα είναι ότι εάν οι πλούσιοι τα πάνε καλά, τότε μακροπρόθεσμα κάποιο μέρος από τον πλούτο θα διαρρεύσει προς τα κάτω και όλοι θα ωφεληθούν. Αλλά όπως είχε σημειώσει ο Κέινς: «Μακροπρόθεσμα όλοι είμαστε νεκροί». Επιπλέον, αυτή η θεωρία έχει αποδειχτεί λάθος στην πράξη.

Το επιχείρημα πως είναι απολύτως απαραίτητο να διοχετεύσουμε τεράστια χρηματικά ποσά στις τράπεζες ειδάλλως θα συμβεί καταστροφή, δεν πείθει τον μέσο σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο. Διερωτάται κάτι πολύ απλό: γιατί πρέπει να πληρώσουν αυτοί για τα λάθη των τραπεζιτών; Εάν οι τραπεζίτες δημιούργησαν το χάος, οι ίδιοι θα πρέπει να το συγυρίσουν. Εκτός από την πολύ σημαντική απώλεια θέσεων εργασίας στον χρηματοοικονομικό τομέα και τον τομέα των υπηρεσιών, η τραπεζική κρίση επηρεάζει τις συνθήκες ζωής και με άλλους τρόπους. Η άνοδος στις αγορές έχει κατρακυλήσει τα χρηματιστήρια και έχει αφανίσει τις οικονομίες των εργατών και της μεσαίας τάξης.

Μέχρις στιγμής τα προγράμματα συνταξιοδότησης των Αμερικανών έχουν χάσει ήδη πάνω από 2 τρις δολάρια. Αυτό σημαίνει πως άνθρωποι που εργάστηκαν σκληρά για ολόκληρη τη ζωή τους και εξοικονόμησαν κάποια χρήματα με την ελπίδα να πετύχουν μια σχετικά άνετη συνταξιοδότηση, τώρα είναι αναγκασμένοι να ακυρώσουν τα σχέδια τους και να καθυστερήσουν τη συνταξιοδότησή τους. Περισσότεροι από τους μισούς που απάντησαν σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση είπαν πως ανησυχούν πως θα πρέπει να εργαστούν για περισσότερα χρόνια, επειδή η αξία των συνταξιοδοτικών τους αποθεμάτων έχει πέσει και σχεδόν ένας στους τέσσερις έχει αυξήσει τον αριθμό των ωρών που εργάζεται.

Πολύς κόσμος κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του. Εάν μια οικογένεια μείνει στο δρόμο, λέγεται πως είναι αποτέλεσμα της απληστίας και της έλλειψης προνοητικότητας. Οι αδυσώπητοι νόμοι της αγοράς και της «επιβίωσης του καταλληλότερου» τους καταδίκασαν να μείνουν άστεγοι. Είναι προσωπικό τους πρόβλημα και δεν αφορά την κυβέρνηση. Αλλά εάν μια τράπεζα καταστραφεί λόγω της ακόρεστης κερδοσκοπίας των τραπεζιτών, αυτό είναι τραγική κακοτυχία για ολόκληρη την κοινωνία και για το λόγο αυτό ολόκληρη η κοινωνία θα πρέπει να ενωθεί για να τη σώσει. Αυτή είναι η αντεστραμμένη λογική του καπιταλισμού!

Αυτή η ντροπιαστική προσπάθεια να μεταφερθούν τα βάρη της κρίσης στους ώμους αυτών που έχουν τη μικρότερη δυνατότητα να την αντέξουν, πρέπει να συναντήσει αντίσταση. Για την επίλυση της κρίσης είναι απαραίτητο να πάρουμε ολόκληρο το τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα από τα χέρια των κερδοσκόπων και να το θέσουμε κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο της κοινωνίας, έτσι ώστε να υπηρετήσει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και όχι των πλουσίων.

Απαιτούμε:

1. Όχι άλλα σχέδια σωτηρίας για τους πλουσίους. Καμία επιβράβευση για τις παχιές γάτες! Εθνικοποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιριών κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο και διαχείριση των εργατών. Οι τραπεζικές αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται σε όφελος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, όχι της μειοψηφίας των πλουσίων κηφήνων. Αποζημίωση για τις εθνικοποιημένες τράπεζες και άλλες εταιρίες πρέπει να δοθούν μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει αποδεδειγμένη ανάγκη για τους μικρούς επενδυτές. Η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι ο μόνος τρόπος για να εγγυηθούμε τα αποθεματικά και τις οικονομίες των απλών ανθρώπων.
2. Δημοκρατικός έλεγχος των τραπεζών. Η σύνθεση της διεύθυνσης πρέπει να είναι η ακόλουθη: ένα τρίτο να εκλέγεται από τους εργαζόμενους στις τράπεζες, ένα τρίτο από τα συνδικάτα που αντιπροσωπεύουν τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και το ένα τρίτο από την κυβέρνηση.
3. Άμεση διακοπή των εξωφρενικών μπόνους. Οι διευθυντικές πληρωμές θα πρέπει να περιορίζονται στον μισθό του ειδικευμένου εργάτη. Γιατί πρέπει ένας τραπεζίτης να αξίζει περισσότερο από ένα γιατρό ή έναν οδοντογιατρό; Εάν οι τραπεζίτες δεν είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν τη θέση τους με λογικούς όρους, να τους δείξουμε την πόρτα της εξόδου και να τους αντικαταστήσουμε με ειδικευμένους πτυχιούχους, πολλοί από τους οποίους αναζητούν εργασία και επιθυμούν να υπηρετήσουν την κοινωνία.
4. Άμεση μείωση των επιτοκίων, τα οποία θα πρέπει να περιορίζονται στα απαραίτητα έξοδα των τραπεζικών λειτουργιών. Φθηνός δανεισμός πρέπει να διατίθεται σε αυτούς που τον χρειάζονται: σε μικρές επιχειρήσεις και εργάτες που αγοράζουν σπίτια, όχι σε τραπεζίτες και καπιταλιστές.
5. Το δικαίωμα στην κατοικία. Άμεση διακοπή των πλειστηριασμών. Γενική μείωση των ενοικίων και ένα τεράστιο κατασκευαστικό πρόγραμμα προσιτής κοινωνικής στέγασης.

Τα αίτια της κρίσης

Η ριζική αιτία της κρίσης δεν είναι η κακή συμπεριφορά ορισμένων μεμονωμένων προσώπων. Εάν αυτό ήταν αλήθεια, τότε η λύση θα ήταν απλή: θα έπρεπε να τους κάνουμε να συμπεριφέρονται καλύτερα στο μέλλον. Αυτό εννοεί ο Γκόρντον Μπράουν όταν απαιτεί «διαφάνεια, ειλικρίνεια και υπευθυνότητα». Όμως όλοι γνωρίζουν πως η διεθνής οικονομία είναι διάφανη όσο ένας βόθρος και πως η τραπεζική αδελφότητα  είναι ειλικρινής όσο οι συμμορίες της Μαφίας και υπεύθυνος όσο ένας εθισμένος τζογαδόρος. Αλλά ακόμα και εάν όλοι οι τραπεζίτες ήταν άγιοι, αυτό δε θα άλλαζε και πολλά πράγματα.

Δεν είναι σωστό να αποδίδουμε τα αίτια της κρίσης στην απληστία και τη διαφθορά των τραπεζιτών (παρόλο που είναι υπερβολικά άπληστοι και διεφθαρμένοι). Αυτό αποτελεί μια έκφραση της ασθένειας ενός ολόκληρου συστήματος – μια έκφραση της οργανικής κρίσης του καπιταλισμού. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η απληστία συγκεκριμένων ατόμων, ούτε η έλλειψη ρευστότητας ή η απουσία εμπιστοσύνης. Το πρόβλημα είναι πως το καπιταλιστικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο. Η ριζική αιτία της κρίσης είναι πως η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της ατομικής ιδιοκτησίας και του εθνικού κράτους. Η διόγκωση και η συστολή της πίστης συχνά παρουσιάζεται σαν η αιτία για την κρίση, αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο το εμφανές της σύμπτωμα. Οι κρίσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Μαρξ κι ο Ένγκελς το εξήγησαν πολλά χρόνια πριν:

 «Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε. Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της.

Αρκεί ν' αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις που με την περιοδική τους επανάληψη όλο και πιο απειλητικά αμφισβητούν την υπόσταση ολόκληρης της αστικής κοινωνίας. Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα των έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα 'λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο.

Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι' αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις».

Αυτές οι λέξεις από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», γραμμένο το 1848, είναι τόσο επίκαιρες σήμερα όσο ήταν τον καιρό που γράφτηκαν. Θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί χθες.

Το πιο σημαντικό ζήτημα, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το τραπεζικό σύστημα αλλά η πραγματική οικονομία: η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Για την παραγωγή κέρδους, όλα αυτά πρέπει να βρουν αγορά. Η ζήτηση όμως βρίσκεται σε απότομη πτώση και αυτό επιδεινώνεται από την απώλεια του δανεισμού. Αντιμετωπίζουμε μια κλασσική καπιταλιστική κρίση, η οποία ήδη έχει προκαλέσει πολλά αθώα θύματα. Η κατάρρευση των τιμών των κατοικιών στις ΗΠΑ οδήγησε σε κρίση στην κατασκευαστική βιομηχανία, η οποία έχει ήδη προκαλέσει την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Η αυτοκινητοβιομηχανία είναι σε κρίση, με τις πωλήσεις στις ΗΠΑ να βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 16 χρόνων. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πτώση στη ζήτηση για χάλυβα, πλαστικό, ελαστικά, ηλεκτρισμό, πετρέλαιο και άλλα προϊόντα. Αυτό θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα για ολόκληρη την οικονομία και θα οδηγήσει σε ανεργία και επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.

Καπιταλιστική αναρχία

Τα τελευταία τριάντα χρόνια ακούμε ότι το καλύτερο δυνατό οικονομικό σύστημα ήταν κάτι που λεγόταν ελεύθερη οικονομία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 70, το τραγούδι των αστών ήταν «αφήστε τις αγορές να τρέξουν» και «κρατήστε το κράτος μακριά από την οικονομία». Η αγορά υποτίθεται ότι κατείχε μαγικές ιδιότητες που της επιτρέπανε να οργανώνει τις παραγωγικές της δυνάμεις χωρίς την παρέμβαση του κράτους. Αυτή η ιδέα είναι τόσο παλιά όσο και ο Άνταμ Σμιθ που στον 18^ο αιώνα μίλησε για «το αόρατο χέρι της αγοράς». Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι περηφανευόντουσαν ότι κατήργησαν τον οικονομικό κύκλο.

Δεν υπήρχε για αυτούς ζήτημα να ακολουθήσουν οποιοδήποτε κανόνα. Τουναντίον, απαιτούσαν επίμονα την κατάργηση όλων των κανόνων της αγοράς σαν «επιβλαβών για την ελεύθερη οικονομία». Έτσι, έριξαν στην πυρά όλους τους κανόνες και άφησαν τις δυνάμεις της αγοράς να κάνουν ελεύθερα κουμάντο. Η πλεονεξία για το κέρδος έκανε τα υπόλοιπα. Τεράστια ποσά κεφαλαίων κινήθηκαν από ήπειρο σε ήπειρο χωρίς δυσκολία, καταστρέφοντας βιομηχανίες και υποτιμώντας εθνικά νομίσματα με το πάτημα ενός πλήκτρου ενός υπολογιστή. Αυτή η κατάσταση είχε ονομαστεί από τον Μαρξ ως αναρχία του καπιταλισμού. Τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Με 700 δις δολάρια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και πάνω από 400 δις λίρες από τη Βρετανική κυβέρνηση, το κράτος θα παρεμβαίνει για πολλά χρόνια. Τα 400 δις λίρες είναι ίσα με το μισό Βρετανικό Εθνικό εισόδημα. Ακόμα και εάν αυτό το ποσό πληρωθεί πίσω (γεγονός που προϋποθέτει πολλά), σημαίνει πολλά χρόνια αυξήσεων σε φόρους και περιορισμούς στο κράτος πρόνοιας.

Ένας παλιός νόμος, το ένστικτο της αγέλης, καθορίζει τη συμπεριφορά των αγορών. Η παραμικρή οσμή ενός λιονταριού που κρύβεται σε ένα θάμνο, θα προκαλέσει τέτοιο πανικό σε μια αγέλη άγριων ζώων που τίποτα δε θα μπορεί να τον σταματήσει. Αυτός είναι ο μηχανισμός που καθορίζει τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα της οικονομικής θεωρίας της αγοράς. Όπως ένα άγριο ζώο μπορεί να οσφρηστεί την παρουσία ενός λιονταριού, οι αγορές μπορούν να οσφρηστούν τη μυρωδιά μιας επερχόμενης κρίσης. Η πρόβλεψη της κρίσης είναι η αληθινή αιτία του πανικού. Όταν συμβεί αυτό, τίποτα μετά δεν μπορεί να τον σταματήσει. Όλοι οι λόγοι που εκφωνούνται, όλες οι μειώσεις των επιτοκίων και όλα τα λεφτά που δίνονται στις τράπεζες δε θα έχουν κανένα αποτέλεσμα στις χρηματοοικονομικές αγορές. Θα δουν ότι οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες φοβούνται και θα βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Ο πανικός που επικράτησε στις αγορές απειλεί να υπερκεράσει όλες τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την κρίση. Κανένα από τα απελπισμένα μέτρα που πήραν η αμερικάνικη κεντρική τράπεζα, η τράπεζα της Αγγλίας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατάφερε να συγκρατήσει την κρίση. Το σκάνδαλο είναι ακόμα πιο σοκαριστικό γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα ζητάνε την Κρατική βοήθεια, είναι αυτοί που πάντοτε φώναζαν ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν ρόλο στη διαχείριση της οικονομίας και ότι η ελεύθερη αγορά θα πρέπει να λειτουργεί χωρίς κανόνες ή χωρίς καμία άλλη μορφή κρατικής παρέμβασης.

Τώρα παραπονιούνται πως οι επιβλέπουσες επιτροπές δεν έκαναν τη δουλειά τους. Αλλά μέχρι πρόσφατα όλοι είχαν συμφωνήσει ότι η δουλειά των επιτροπών αυτών είναι να αφήσουν την αγορά να λειτουργήσει μόνη της. Οι επιβλέπουσες επιτροπές έχουν δίκιο να λένε ότι δεν είναι δουλειά τους η διοίκηση των τραπεζών, γιατί αυτό ήταν το αίτημα που υπήρχε τα τελευταία 30 χρόνια. Από το Λονδίνο ως τη Νέα Υόρκη και το Ρέικιαβικ, οι επιτροπές απέτυχαν να σταματήσουν το «πλεόνασμα» στη χρηματοοικονομική αγορά. Για τα τριάντα τελευταία χρόνια, οι υπέρμαχοι της ελεύθερης οικονομίας απαιτούσαν την κατάργηση των κανόνων.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών κέντρων υποτίθεται ότι θα εγγυούταν την ομαλή λειτουργία της αγοράς χάρη στο αόρατο χέρι της. Αλλά η χρεοκοπία αυτών των φιλελεύθερων πολιτικών αποκαλύφθηκε σκληρά το καλοκαίρι του 2007. Τώρα όλοι χτυπούν το στήθος τους κλαίγοντας, καθώς βλέπουν τα αποτελέσματα των ενεργειών τους. Η κοινωνία τώρα πληρώνει το μάρμαρο των πολιτικών που χρησιμοποίησαν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, προσπαθώντας να υποστηρίξουν την ανάπτυξη φουσκώνοντας συνεχώς τη φούσκα. Όλοι είχαν αναμιχθεί σε αυτή τη μεγάλη απάτη. Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, Εργατικοί και Συντηρητικοί, Σοσιαλδημοκράτες και πρώην «Κομμουνιστές» - όλοι αγκάλιασαν τις πρακτικές της αγοράς και χειροκρότησαν αυτό το χαρούμενο καρναβάλι του κέρδους.

Είναι πολύ εύκολο να είναι κανείς μετά Χριστόν προφήτης, όπως κάθε μεθυσμένος μπορεί να λέει ό,τι θέλει το πρωί μετά από μια νύχτα κατάχρησης αλκοόλ. Ορκίζεται ότι έμαθε καλά το μάθημά του και ότι δεν θα ξαναπιεί ποτέ- μια ειλικρινής υπόσχεση που θέλουν να τηρήσουν- μέχρι το επόμενο πάρτι. Τώρα οι οικονομικές επιτροπές χώνουν τη μύτη τους ακόμα και στα πιο μικρά θέματα των τραπεζών, αλλά μόνο όταν οι τράπεζες έφτασαν στο χείλος του γκρεμού. Πού ήταν πριν;

Τώρα όλοι κατηγορούν τους πλεονέκτες τραπεζίτες για την κρίση. Αλλά μόλις χθες οι ίδιοι πλεονέκτες τραπεζίτες ήταν παγκόσμια αναγνωρισμένοι σαν οι σωτήρες του έθνους, οι δημιουργοί του πλούτου, αυτοί που έπαιρναν ρίσκα και που δημιουργούσαν θέσεις εργασίας. Πολλοί στο Σίτι του Λονδίνου και στη Γουόλ Στριτ είναι τώρα αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας. Αλλά οι διαπραγματευτές μετοχών θα έχουν βγάλει εκατομμύρια από τα βραχυπρόθεσμα μπόνους από την κερδοσκοπία της αγοράς. Τα αφεντικά τους στις αίθουσες συσκέψεων θα επιτρέψουν τον τζόγο να εξελιχθεί γιατί και οι δικές τους απολαβές βασίζονται στα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.

Με μεγάλη καθυστέρηση πια οι αρχές προσπαθούν να εφαρμόσουν περιορισμούς στις αμοιβές των τραπεζιτών. Αυτό το κάνουν όχι για λόγους αρχής, αλλά γιατί φοβούνται την αντίδραση του λαού στο σκάνδαλο των μεγάλων μπόνους, τα οποία μάλιστα θα πληρωθούν με κρατικά λεφτά στους ίδιους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτό το χάος στην οικονομία. Τα αφεντικά δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για το θυμό και το μίσος που μεγαλώνει μέσα στην κοινωνία. Είναι παντελώς αδιάφοροι. Τους πολιτικούς όμως δεν τους συμφέρει να είναι τελείως αδιάφοροι για τους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι μπορεί να τους μαυρίσουν στις επόμενες εκλογές.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι είναι αδύνατο να ελέγξουν την καπιταλιστική αναρχία. Παραπονιούνται για την πλεονεξία, αλλά αυτή βρίσκεται στην καρδιά της αγοράς και δεν μπορεί να φύγει. Όλες οι προσπάθειες για να μειωθούν τα «τεράστια» μπόνους κτλ, θα σαμποταριστούν. Η αγορά θα εκφράσει την διαφωνία της με απότομες πτώσεις στις τιμές των μετοχών. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να κάνει τους πολιτικούς να δώσουν βάση στους αληθινούς εκλέκτορες: τους κατόχους του πλούτου. Όταν ένας εργαζόμενος θυσιάσει μια αύξηση αυτό το χρόνο, αυτά τα λεφτά έχουν χαθεί για πάντα. Αλλά ο ίδιος κανόνας δεν ισχύει για τους τραπεζίτες και τους καπιταλιστές. Ακόμα κι αν οι δεύτεροι για λόγους καθωσπρεπισμού συμφωνήσουν να περιορίσουν τα μπόνους τους για ένα χρόνο, θα τα αυξήσουν τον επόμενο για να ισοσκελίσουν τη «θυσία» που κάνανε. Δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Η ιδέα ότι άνδρες και γυναίκες δεν είναι σε θέση να χειριστούν τις υποθέσεις τους καλύτερα είναι ένα ειδεχθές ψέμα κατά του ανθρωπίνου είδους. Για τα τελευταία 10.000 χρόνια η ανθρωπότητα έδειξε ότι μπορεί να ξεπερνά κάθε εμπόδιο και να προχωρά προς τον τελικό σκοπό της ελευθερίας. Οι θαυμάσιες ανακαλύψεις της επιστήμης και της τεχνολογίας μας δίνουν τη δυνατότητα να λύσουμε όλα τα προβλήματα που μας ταλαιπώρησαν για αιώνες και χιλιετίες. Αλλά αυτή η κολοσσιαία ευκαιρία δεν θα υλοποιηθεί στο έπακρο εάν είναι κατευθυνόμενη από το κέρδος.

Για μια καλύτερη ζωή

Στην προσπάθεια ορισμένων σχολιαστών να υπερασπιστούν τον καπιταλισμό, προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο για την κρίση στους καταναλωτές και σε αυτούς που θέλουν να αγοράσουν σπίτι: «φταίμε όλοι» λένε χωρίς να κοκκινίζουν. Υποστηρίζουν ότι κανείς δεν μας ανάγκασε να πάρουμε δάνεια 125% ή να συσσωρεύουμε χρέη για να πληρώσουμε τις διακοπές μας στο εξωτερικό ή για τα επώνυμα παπούτσια μας. Αλλά σε μια εποχή που η οικονομία αναπτύσσεται γρήγορα και ο δανεισμός είναι φτηνός ακόμα και οι φτωχοί άνθρωποι μπαίνουν στο πειρασμό του «να ζουν πιο ακριβά από ό,τι αντέχουν οικονομικά». Στην πραγματικότητα σε κάποια στιγμή τα αληθινά επιτόκια στις ΗΠΑ ήταν αρνητικά, το οποίο σήμαινε ότι οι άνθρωποι τιμωρούνταν όταν δεν έπαιρναν δάνεια.

Ο Καπιταλισμός συνεχώς δημιουργεί νέες ανάγκες και η Διαφήμιση είναι πια μια μεγάλη βιομηχανία, που χρησιμοποιεί τα πιο εξελιγμένα μέσα για να πείσει τους καταναλωτές ότι πρέπει να αποκτήσουν αυτό ή εκείνο. Η φανταχτερή ζωή των πλούσιων «διασήμων» τρίβεται στη μούρη των φτωχών παρουσιάζοντας τους μια παραμορφωμένη εικόνα της ζωής, κάνοντας τους πλύση εγκεφάλου που τους αφήνει να ονειρεύονται πράγματα που δεν μπορούν να αποκτήσουν ποτέ. Τότε οι αστοί υποκριτές κατηγορούν τα πλήθη που σαν τον Τάνταλο είναι καταδικασμένοι να παρακολουθούν το πλουσιοπάροχο γεύμα ενώ υποφέρουν από τη δίψα και την πείνα.

Δεν υπάρχει τίποτα ανήθικο ή παράλογο στο να ζητάς μια καλύτερη ζωή. Εάν οι άνθρωποι δεν ζητούσαν συνεχώς το καλύτερο, δεν θα υπήρχε ποτέ πρόοδος. Η κοινωνία θα βούλιαζε σε μια στάσιμη κατάσταση. Σίγουρα θα πρέπει να στοχεύουμε σε μια καλύτερη ζωή, αφού ζούμε μόνο μια φορά. Και εάν το μόνο που μπορούσαμε να ελπίζουμε είναι αυτό που υπάρχει τώρα, τότε η προοπτική της ανθρωπότητας θα ήταν πράγματι δυσοίωνη.  Αυτό που είναι σίγουρα ανήθικο και απάνθρωπο είναι η σκυλοδρομία που δημιουργήθηκε από τον Καπιταλισμό, όπου η ατομική πλεονεξία δεν είναι απλά μια αρετή, αλλά ο κινητήριος μοχλός όλης της ανθρώπινης προόδου.

Η καπιταλιστική τάξη πιστεύει στην περίφημη επικράτηση του καταλληλότερου. Όμως μια τέτοια επιβίωση δεν είναι του πιο δυνατού ή του πιο έξυπνου αλλά του πλούσιου όσο αδύναμος, βλάκας, άσχημος, ή άρρωστος μπορεί να είναι και δεν έχει σημασία πόσοι έξυπνοι και αξιόλογοι άνθρωποι θα πεθάνουν στην πορεία. Η ιδέα αυτή καλλιεργείται συστηματικά, ότι η προσωπική εξέλιξη πρέπει να είναι εις βάρος όλων των άλλων, ότι η προσωπική πλεονεξία πρέπει να ικανοποιείται μέσω της απώλειας που θα υποστούν άλλοι και ότι η προσωπική εξέλιξη πραγματοποιείται πατώντας πάνω σε άλλους. Ο απάνθρωπος αστικός ατομισμός αυτού του είδους είναι η ψυχολογική και ηθική βάση για πολλά από τα κακά που ταλαιπωρούν την κοινωνία, τρώει τις σάρκες της και την παρασέρνει στο επίπεδο του πρωτόγονου βαρβαρισμού. Είναι η ηθική του να φάει ο ένας το μάτι του άλλου, η ηθική του «ο καθένας για την πάρτη του και τους άλλους ας τους πάρει ο διάολος».

Αυτή η μίζερη καρικατούρα της φυσικής επιλογής είναι ύβρις στη μνήμη του Δαρβίνου. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ο ανταγωνισμός αλλά η συνεργασία το κλειδί για την επιβίωση και ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους από τις αρχές του. Οι μακρινοί μας πρόγονοι από τη σαβάνα της ανατολικής Αφρικής (γιατί όλοι προερχόμαστε από Αφρικανούς μετανάστες) ήταν μικρόσωμα και αδύναμα πλάσματα. Δεν είχαν δυνατά νύχια και κοφτερά δόντια. Δεν μπορούσαν να τρέξουν γρήγορα όπως τα ζώα που κυνηγούσαν ή αυτά που τους επιτίθονταν. Σύμφωνα με την «επικράτηση του δυνατότερου» το είδος μας θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί τρία εκατομμύρια χρόνια πριν. Το κύριο εξελικτικό πλεονέκτημα των προγόνων μας ήταν η συνεργασία και η κοινωνική παραγωγή. Ατομικότητα κάτω από αυτές τις συνθήκες θα σήμαινε εξαφάνιση.

Αλλαγή συνείδησης

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει τους υποστηρικτές της θεωρίας της επικράτησης του δυνατότερου μια απλή ερώτηση: γιατί οι τράπεζες που αποδείχτηκαν τελείως αδύναμες για να επιβιώσουν δεν αφήνονται να πεθάνουν αλλά θα πρέπει με κάθε κόστος να σωθούν από τη γενναιοδωρία της κοινωνίας που σύμφωνα με εσάς δεν έπρεπε να υπάρχει; Για να σωθούν οι αδύναμες τράπεζες που διοικούνται από ανάξιους τραπεζίτες, η δυνατή, έξυπνη και σκληρά εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία θα πρέπει να θυσιαστεί πρόθυμα. Αλλά η κοινωνία δεν είναι καθόλου πεπεισμένη ότι για ένα τέτοιο «σημαντικό σκοπό», πρέπει να ξεχάσει πολυτέλειες όπως η παιδεία και η υγεία και να δεχτεί ένα τέτοιο βαρύ οικονομικό κλίμα, για να σωθούν οι τράπεζες.

Τα οικονομικά σοκ που καθημερινά αναγράφονται στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις αφηγούνται μια ιστορία με ευκατανόητο για όλους μήνυμα: το παρών σύστημα δεν λειτουργεί. Για να χρησιμοποιήσουμε μια Αμερικάνικη έκφραση: «δεν διανέμει τα αγαθά». Δεν υπάρχουν λεφτά για την υγεία, τα σχολεία ή τις συντάξεις, αλλά για τα χρηματιστήρια υπάρχουν αμέτρητα ποσά. Όπως γράφει και ο Gore Vidal, ο μεγαλύτερος εν ζωή Αμερικάνος συγγραφέας: «αυτό που έχουμε σήμερα είναι σοσιαλισμός για τους πλούσιους και ελεύθερη οικονομία για τους φτωχούς».

Πολλοί απλοί άνθρωποι καταλήγουν στα σωστά συμπεράσματα από αυτό. Αρχίζουν να αμφιβάλλουν για το Καπιταλιστικό σύστημα και κοιτούν γύρω τους για κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν άμεσα εμφανείς εναλλακτικές λύσεις. Στις ΗΠΑ στρέφονται στον Ομπάμα και τους Δημοκρατικούς. Αλλά Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί είναι η δεξιά και η αριστερή μπότα των μεγάλων επιχειρήσεων. Πάλι, ο Gore Vidal είπε, «στη Δημοκρατία μας υπάρχει ένα μόνο κόμμα, το κόμμα της περιουσίας και έχει δυο δεξιές πτέρυγες». Ο Ομπάμα και ο Μακέην υποστήριξαν το σχέδιο βοήθειας των 700 δις δολαρίων προς τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα με μόνο μικρές διαφορές στις τακτικές τους.

Αυτά τα δεδομένα θα έχουν ένα πολύ δυνατό αντίκτυπο στην συνείδηση του κόσμου. Το ότι η ανθρώπινη συνείδηση είναι ακραιφνώς συντηρητική, είναι μια βασική άποψη του Μαρξισμού. Στους ανθρώπους γενικά δεν αρέσει η αλλαγή. Συνήθεια, παράδοση και ρουτίνα παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της στάσης ζωής των μαζών, που συνήθως αντιστέκονται στην ιδέα των μεγάλων αλλαγών στις ζωές τους και στις παραδόσεις τους. Αλλά όταν μεγάλα γεγονότα κλονίζουν την κοινωνία εκ θεμελίων, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ξανασκεφτούν τις παλιές τους ιδέες, πιστεύω και προκαταλήψεις.

Τώρα έχουμε μπει σε μια τέτοια περίοδο. Η μεγάλη περίοδος σχετικής ευημερίας που κράτησε περίπου δυο δεκαετίες ή περισσότερο στις προηγμένες καπιταλιστικά χώρες άφησε τα σημάδια της, με εξαίρεση μια σχετικά μικρή κρίση το 2001. Παρ’ όλες τις καταφανείς αδικίες του Καπιταλισμού, παρ’ όλες τις ατελείωτες ώρες εργασίας, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την κατάφορη ανισότητα, τον παράλογο πλούτο των πλουσίων που χωρίς ντροπή παρελαύνουν μπροστά από τον αυξανόμενο όγκο των φτωχών και περιθωριοποιημένων – παρ’ όλ’ αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι η οικονομία της αγοράς έχει πετύχει και ότι θα μπορούσε να ωφελήσει και αυτούς. Αυτό ήταν κυρίως αλήθεια στις ΗΠΑ. Αλλά για έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων έχει πάψει να είναι αλήθεια.

Πώς να παλέψουμε ενάντια στην ανεργία

Στη διάρκεια της άνθισης, όταν αποκομίσθηκαν ασύλληπτα κέρδη, η πλειοψηφία των εργαζόμενων ανθρώπων δεν είδε πραγματική αύξηση στους μισθούς. Τους υπέβαλλαν σε διαρκώς αυξανόμενη πίεση για μεγαλύτερη παραγωγικότητα και περισσότερες ώρες δουλειάς. Αλλά τώρα, καθώς η κρίση αρχίζει να «τσούζει», απειλούνται όχι μόνο με δραστική  υποβάθμιση των συνθηκών και επιπέδων διαβίωσης, αλλά και με την απώλεια της δουλειάς τους. Κλεισίματα εργοστασίων και αυξανόμενη ανεργία είναι στην ημερήσια διάταξη. Αυτό με τη σειρά του σηματοδοτεί το βάθεμα της κρίσης και παραπέρα επιδείνωση των επιπέδων διαβίωσης. Σε παγκόσμια κλίμακα, εκατομμύρια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να ριχτούν σε επίπεδα εξαθλίωσης.

Για δέκα χρόνια η Ισπανική οικονομία παρουσιαζόταν ως η μηχανή παραγωγής θέσεων εργασίας στην περιοχή της Ευρώπης. Τώρα οι στρατιές των ανέργων διογκώθηκαν με πάνω από 800.000 τον προηγούμενο χρόνο. Η κατάρρευση της ανάπτυξης του κατασκευαστικού τομέα έσπρωξε τον ισπανικό δείκτη ανεργίας στο 11,3%, τον υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Θα γίνει χειρότερο. Μόλις άρχισε» είπε ο Danielle Antonucci, οικονομολόγος στη Merill Lynch International στο Λονδίνο. Προβλέπει ότι ο δείκτης ανεργίας της Ισπανίας θα ανέβει στο 13% τον επόμενο χρόνο, ενώ η ανεργία στην Ευρώπη θα διογκωθεί στο 8.1 από 7,5% μέχρι το τέλος του 2008. Στη πραγματικότητα, τα μεγέθη της ανεργίας είναι πολύ χειρότερα, αλλά οι κυβερνήσεις καταφεύγουν σε κάθε είδους τέχνασμα για να τα μειώσουν. Αυτή η κατάσταση υπάρχει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε όλες τις χώρες.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να υπερασπιστούν τα επίπεδα διαβίωσής τους, αν δεν μπορούν να τα καλυτερέψουν. Η ανεργία απειλεί την κοινωνία με αποσύνθεση. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να επιτρέψει την εμφάνιση μαζικής χρόνιας ανεργίας. Το δικαίωμα στην εργασία είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Τι είδους κοινωνία καταδικάζει εκατομμύρια ικανών ανδρών και γυναικών σε καταναγκαστική αδράνεια, όταν η δύναμη και οι ικανότητές τους απαιτούνται για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του πληθυσμού; Δε χρειαζόμαστε περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία; Δε χρειαζόμαστε καλούς δρόμους και σπίτια; Δεν απαιτεί το σύστημα μεταφορών κι υποδομών επισκευή και αναβάθμιση;

Όλοι ξέρουμε την απάντηση. Όμως η απόκριση της άρχουσας τάξης είναι πάντα η ίδια: δεν μπορούμε να πληρώσουμε γι’ αυτά τα πράγματα. Τώρα όλοι ξέρουν ότι η απάντηση αυτή είναι ψεύτικη. Ξέρουμε τώρα ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να παράγουν απίστευτα ποσά χρημάτων όταν αυτό συμφέρει την πλούσια μειοψηφία που ελέγχει τράπεζες και βιομηχανίες. Μόνο όταν η εργαζόμενη πλειοψηφία απαιτεί να δοθεί προσοχή στις ανάγκες της η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι το συρτάρι είναι άδειο.

Τι αποδεικνύει αυτό; Αποδεικνύει ότι στο σύστημα που ζούμε τα κέρδη των λίγων είναι πιο σημαντικά από τι ανάγκες των πολλών. Αποδεικνύει ότι ολόκληρο το παραγωγικό σύστημα είναι βασισμένο σε ένα  και μόνο πράγμα: το μοτίβο του κέρδους ή, πιο απλά, την απληστία. Όταν οι εργάτες απεργούν, ο τύπος (που επίσης ελέγχεται από μια χούφτα δισεκατομμυριούχους) τους διαπομπεύει ως «άπληστους». Αλλά η απληστία τους είναι μόνο ο αγώνας να τα βγάλουν πέρα: να πληρώσουν το νοίκι ή την υποθήκη, να πληρώσουν το φαγητό και τους λογαριασμούς καυσίμων που αυξάνονται μην το μήνα, να φροντίσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Από την άλλη, η απληστία των τραπεζιτών και καπιταλιστών είναι η απληστία να συσσωρεύουν τεράστιες περιουσίες από τον κόπο των άλλων (αφού οι ίδιοι δεν παράγουν τίποτα). Με αυτά τα χρήματα ξοδεύουν σε έργα τέχνης, όχι για ευχαρίστηση αλλά σαν μια ακόμα κερδοφόρα επένδυση, σε πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής και υπερβολές, ή σε κερδοσκοπία, που πάντα οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση και μιζέρια- όχι γι’ αυτούς, αλλά για την πλειοψηφία που στην παραγωγική της δύναμη στηρίζεται η κοινωνία.

Στο παρελθόν οι εργοδότες υποστήριζαν ότι η νέα τεχνολογία θα ελάφρυνε το βάρος της δουλειάς, αλλά το αντίθετο συνέβη. Η ΕΕ μόλις πέρασε ένα νόμο που αυξάνει τη μέγιστη εργάσιμη εβδομάδα σε 60 ώρες! Αυτό στην πρώτη δεκαετία του  21^ου  αιώνα, που τα θαυμαστά επιτεύγματα της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας έχουν παράγει περισσότερα μηχανήματα που γλιτώνουν κόπο από όλη την προηγούμενη ιστορία. Τι λογική υπάρχει σ’ αυτό? Τι λογική υπάρχει στο να έχουμε μεγάλο αριθμό ανέργων που πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτα, ενώ στους χώρους εργασίας άλλοι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν αναγκαστικές υπερωρίες?

Στη διάρκεια της ανάπτυξης, οι εργοδότες αναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν υπερωρίες, για να ξεζουμίσουν και την τελευταία στάλα υπεραξίας από τη δουλειά τους. Αλλά όταν η ύφεση ξεκινάει και δεν έχουν πια αγορά για τα προϊόντα τους, δε διστάζουν να κλείσουν τα εργοστάσιά τους σαν να ήταν κουτιά με σπίρτα, και να πετάξουν το εργατικό τους δυναμικό στο δρόμο, ενώ εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους μέχρι τα όριά τους. Το αδιέξοδο του καπιταλισμού είναι τέτοιο που η ανεργία δε θα έχει πια “τεχνητό ”χαρακτήρα, αλλά θα είναι όλο και περισσότερο οργανική ή «δομική». Ένας άνδρας ή γυναίκα πάνω από 40 ή 50 μπορεί να μην ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους, ενώ πολλοί εκπαιδευμένοι άνθρωποι που χάνουν την εργασία τους θα αναγκαστούν να πάρουν ανειδίκευτες ή κακοπληρωμένες δουλειές για να επιβιώσουν.

Αυτή είναι η οικονομία του τρελοκομείου! Από καπιταλιστική σκοπιά είναι αρκετά λογικό. Αλλά εμείς απορρίπτουμε την τρελή λογική του καπιταλισμού! Ενάντια στην μάστιγα της ανεργίας προτάσσουμε το σύνθημα των δημοσίων έργων και του καταμερισμού της εργασίας χωρίς μείωση των μισθών. η κοινωνία χρειάζεται σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους και σπίτια. Οι άνεργοι πρέπει να ενταχθούν σε ένα μεγάλο πρόγραμμα κοινωνικών έργων!

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να σιγουρέψουν ότι άνεργοι και εργαζόμενοι είναι στενά συνδεδεμένοι, ενωμένοι με την αλληλεγγύη της αμοιβαίας ευθύνης. Είναι αναγκαίο να μοιράσουμε τη δουλειά χωρίς μείωση των μισθών! όλη η διαθέσιμη δουλειά πρέπει να χωριστεί ανάμεσα στο εργατικό δυναμικό σύμφωνα με το πώς ορίζεται η εργάσιμη εβδομάδα. Ο μέσος μισθός κάθε εργάτη παραμένει ο ίδιος όπως ήταν στην παλιά εργάσιμη εβδομάδα. Οι μισθοί, κάτω από ένα αυστηρά εγγυημένο μίνιμουμ, θα ακολουθούν την κίνηση των τιμών. Αυτό είναι το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να προστατεύσει τους εργάτες σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Όταν κάνουν τεράστια κέρδη οι ιδιώτες ζηλότυπα κρύβουν τα επαγγελματικά τους μυστικά. Τώρα που υπάρχει κρίση, δείχνουν τα λογιστικά τους βιβλία ως απόδειξη ότι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των εργατών. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα με τους μικρούς καπιταλιστές. Αλλά το αν τα αιτήματά μας είναι ρεαλιστικά ή όχι από την πλευρά των εργοδοτών δεν είναι το θέμα. Έχουμε καθήκον να προστατεύσουμε τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και να την προστατεύσουμε από τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης. Τα αφεντικά θα παραπονεθούν ότι αυτό θα μειώσει τα κέρδη τους και θα έχει αρνητική συνέπεια στο κίνητρό τους να επενδύσουν. Αλλά τι κίνητρο έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων σε ένα σύστημα βασισμένο στο ιδιωτικό κέρδος; Αν τα ζωτικά συμφέροντα της πλειοψηφίας είναι ασύμβατα με το παρόν σύστημα, τότε στο διάολο το σύστημα!

Είναι πραγματικά λογικό που οι ζωές και οι μοίρες εκατομμυρίων ανθρώπων καθορίζονται από το τυφλό παιχνίδι των δυνάμεων της αγοράς; Είναι δίκαιο που η οικονομική ζωή του πλανήτη αποφασίζεται σαν να ήταν ένα γιγάντιο καζίνο; Μπορεί να δικαιολογηθεί που η απληστία για κέρδος είναι η μόνη κινητήρια δύναμη που αποφασίζει αν  άνδρες και γυναίκες θα δουλέψουν ή θα έχουν μια στέγη πάνω απ’ τα κεφάλια τους; Αυτοί που έχουν τα μέσα παραγωγής και ελέγχουν τις μοίρες μας θα απαντήσουν θετικά, γιατί είναι το συμφέρον τους να το κάνουν. Αλλά η πλειοψηφία της κοινωνίας που είναι αθώα θύματα αυτού του κανιβαλικού συστήματος θα έχουν πολύ διαφορετική άποψη.

Παλεύοντας να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στην προσπάθεια να πληρώσουν αυτοί την κρίση, οι εργάτες θα καταλάβουν την ανάγκη για μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία. Η μόνη απάντηση στα κλεισίματα εργοστασίων είναι η κατάληψη εργοστασίων: «κάθε εργοστάσιο που κλείνει θα καταλαμβάνεται!» αυτό είναι το μόνο αποτελεσματικό σύνθημα για να καταπολεμήσεις τα κλεισίματα. Οι καταλήψεις εργοστασίων πρέπει αναγκαστικά να οδηγήσουν σε εργατικό έλεγχο. με μέσα εργατικού ελέγχου οι εργάτες θ’ αποκτήσουν ικανότητες λογιστικής διοίκησης και συνολικής διαχείρισης της επιχείρησης, που θα τους επιτρέψουν αργότερα να διαχειρίζονται το σύνολο της κοινωνίας.

Αυτή ήταν η εμπειρία των πιο προχωρημένων εργατικών αγώνων στα πρόσφατα χρόνια, ιδιαίτερα στη λατινική Αμερική. Στη Βραζιλία (CIPLA/Interfibras, Flasko και άλλα εργοστάσια) , Αργεντινή(Brukman, Zanon και πολλά άλλα) και τη Βενεζουέλα, όπου η γιγάντια πετρελαϊκή εταιρία PDVSA ξανατέθηκε σε λειτουργία υπό την διαχείριση των εργατών για μήνες κατά τη διάρκεια του κλεισίματος των αφεντικών το 2002-2003, και όπου μια κίνηση κατάληψης εργοστασίων αναπτύχθηκε γύρω απ’ την Inveval το 2005 και δυναμώνει.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, οι εργάτες έχουν επιτυχημένα προσπαθήσει ενάντια στις συνθήκες να δουλέψουν τα εργοστάσιά τους κάτω απ’ το δικό τους έλεγχο και διαχείριση. Αλλά ο εργατικός έλεγχος δεν μπορεί να είναι ο τελικός σκοπός από μόνος του. Θέτει το ερώτημα της ιδιοκτησίας. Αναδεικνύει το ερώτημα: ποιος είναι ο κύριος του σπιτιού; Είτε θα οδηγήσει ο εργατικός έλεγχος στην εθνικοποίηση, ή θα είναι απλά ένα εφήμερο επεισόδιο. Η μόνη αληθινή λύση για την ανεργία είναι μια σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, βασισμένη στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών κάτω από δημοκρατικό εργατικό έλεγχο και διαχείριση.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

1. Όχι στην ανεργία! Δουλειά ή πλήρης συντήρηση για όλους!
2. Κάτω τα επαγγελματικά μυστικά! Ανοίξτε τα βιβλία! Αφήστε τους εργαζόμενους να έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες για όλες τις κομπίνες, κερδοσκοπίες, φοροδιαφυγές, σκοτεινές συμφωνίες, υπερβολικά κέρδη και μπόνους. Αφήστε τους ανθρώπους να δουν πώς έχουν εξαπατηθεί και ποιος είναι υπεύθυνος για το παρόν χάος!
3. Όχι στα κλεισίματα εργοστασίων! Κάθε εργοστάσιο που κλείνει να είναι εργοστάσιο υπό κατάληψη!
4. Εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση των εργοστασίων που απειλούνται με κλείσιμο
5. Ένα μεγάλης έκτασης πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας: ένα ταχύτατα αναπτυσσόμενο πρόγραμμα ανεκτής κοινωνικής στέγης, σχολεία, νοσοκομεία και δρόμους για να δοθεί εργασία στους άνεργους.
6. Άμεση εισαγωγή εβδομάδας των 32 ωρών χωρίς μείωση μισθού
7. Για μια σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, όπου η ανεργία θα καταργηθεί και η κοινωνία θα γράψει στην σημαία της:ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Πάλη για να υπερασπιστούμε το επίπεδο ζωής

Ενώ οι τραπεζίτες και εργοδότες έκαναν απίστευτα κέρδη, σε πραγματικούς όρους οι μισθοί της πλειοψηφίας είτε έμεναν στάσιμοι είτε έπεφταν. Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα. Τα πρωτοφανή επίπεδα κερδών συνοδεύτηκαν από πρωτοφανή ανισότητα. Η εφημερίδα The Economist (όχι και τόσο αριστερή) σημείωσε: «η μόνη πραγματικά συνεχόμενη τάση τα τελευταία 25 χρόνια ήταν προς τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εισοδήματος στην κορυφή». ( The Economist, 17 Ιουνίου 2006). Μια μικροσκοπική μειοψηφία έγινε απίστευτα πλούσια, ενώ το μερίδιο των εργατών στο εθνικό εισόδημα συνεχώς μειώνεται και τα φτωχότερα τμήματα βυθίζονται σε όλο και βαθύτερη φτώχεια. Ο τυφώνας Κατρίνα αποκάλυψε την ύπαρξη μιας υπο-τάξης στερημένων πολιτών που ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου.

Στις ΗΠΑ εκατομμύρια απειλούνται με απώλεια του σπιτιού ή της δουλειάς τους, ενώ η αποκόμιση υπέρ- κέρδους συνεχίζεται αμείωτη. Την ίδια στιγμή που ο Bush ανακοίνωνε το σχέδιο διάσωσης των 700 δις $, οι αμερικάνικες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας σημείωναν μια πρωτοφανή αύξηση των πελατών που άφηναν απλήρωτους λογαριασμούς ηλεκτρισμού και καυσίμων. Η μεγαλύτερη αύξηση ενεργειακών «κοψιμάτων» σημειώθηκε στις πολιτείες του Michigan (22%)  και Νέας Υόρκης (17%), αν και αυξήσεις σημειώθηκαν επίσης στην Pensylvania, Florida και California.

Οι εργάτες στις ΗΠΑ παράγουν τώρα 30% περισσότερο απ’ ότι 10 χρόνια πριν. Όμως οι μισθοί ελάχιστα ανέβηκαν. Ο κοινωνικός ιστός τεντώνεται όλο και περισσότερο. Υπάρχει τεράστια αύξηση των εντάσεων στην κοινωνία, ακόμα και στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Αυτό προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη έκρηξη της ταξικής πάλης. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ. Σ’ όλο τον κόσμο, η ανάπτυξη συνοδεύτηκε από υψηλή ανεργία. Μεταρρυθμίσεις και παραχωρήσεις πάρθηκαν πίσω ακόμα και στην κορυφή της ανάπτυξης. Αλλά η κρίση του καπιταλισμού δε σημαίνει μόνο ότι η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να ανεχθεί νέες μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορούν ούτε να επιτρέψουν τη συνεχιζόμενη ύπαρξη αυτών των μεταρρυθμίσεων και παραχωρήσεων που οι εργάτες έχουν κατακτήσει στο παρελθόν.

 Οι εργαζόμενοι άνθρωποι δεν αποκόμισαν κανένα πραγματικό όφελος από την ανάπτυξη, και τώρα τους παρουσιάζεται ο λογαριασμός για την ύφεση. Παντού υπάρχουν επιθέσεις στα επίπεδα ζωής. Για να υπερασπιστούν τα κέρδη των αφεντικών οι μισθοί πρέπει να μειωθούν, οι ώρες και η ένταση της εργασίας ν’ αυξηθούν και τα έξοδα σε σχολεία, νοσοκομεία και στέγαση να περικοπούν. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι ημι-πολιτισμένες συνθήκες ζωής που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν απειλούνται. Στις σημερινές συνθήκες καμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σοβαρό αγώνα. Η ιδέα ότι είναι δυνατό να το επιτύχεις αυτό με συμφωνία με τα αφεντικά και τους τραπεζίτες είναι τελείως λανθασμένη.

Η ιδέα της «εθνικής ενότητας» για να καταπολεμηθεί η κρίση είναι μια σκληρή εξαπάτηση για το λαό. Τι ενότητα συμφερόντων μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στα εκατομμύρια συνηθισμένων εργαζόμενων ανθρώπων και τους αμύθητα πλούσιους εκμεταλλευτές; Μόνο η ενότητα του αλόγου και του αναβάτη που καρφώνει τα σπιρούνια του στις πλευρές του. Οι ηγέτες των σοσιαλιστικών, εργατικών και αριστερών κομμάτων που ψηφίζουν για «μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης», δηλαδή πλουσιοπάροχα σχέδια διάσωσης για τους τραπεζίτες και λιτότητα για την πλειοψηφία της κοινωνίας, προδίδουν τα συμφέροντα των ανθρώπων που τους εξέλεξαν. Αυτοί οι συνδικαλιστές ηγέτες που υποστηρίζουν ότι σε μια κρίση «πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε» και φαντάζονται ότι είναι δυνατό να σιγουρέψεις τις παραχωρήσεις με μέτριες απαιτήσεις σε μισθούς και συμφωνώντας με τους όρους που βάζουν οι εργοδότες, θα καταφέρουν το αντίθετο απ’ αυτό που σκοπεύουν. Η αδυναμία φέρνει την επιθετικότητα! Για κάθε βήμα πίσω που κάνουμε, τα αφεντικά θα απαιτήσουν τρία ακόμα. Στο δρόμο της ταξικής συνεργασίας και αυτού που καλείται «Νέος Ρεαλισμός» βρίσκονται μόνο νέες ήττες, κλεισίματα εργοστασίων και περικοπές στα επίπεδα διαβίωσης.

Όσο η ανεργία ανεβαίνει ασυγκράτητα, το κόστος διαβίωσης επίσης αυξάνεται. Καύσιμα, ηλεκτρισμός, φαγητό-όλα έχουν αυξηθεί , ενώ οι μισθοί είναι παγωμένοι και τα κέρδη των μεγάλων εταιριών ενέργειας καλπάζουν. Την προηγούμενη περίοδο οι αστοί οικονομολόγοι υποστήριζαν ότι είχαν «δαμάσει τον πληθωρισμό». Πόσο γελοίοι φαίνονται αυτοί οι ισχυρισμοί σήμερα! Οικογένειες που χτες ζούσαν με δύο μισθούς τώρα πρέπει να ζήσουν με ένα-ή κανένα. Ο αγώνας για τη ζωή τώρα αποκτά ένα ακόμα σκληρότερο νόημα για εκατομμύρια ανθρώπους. Ο πληθωρισμός και η λιτότητα είναι απλά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κανένα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εμείς απορρίπτουμε όλες τις προσπάθειες να φορτωθούν το βάρος της κρίσης, η αποδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος και όλες οι υπόλοιπες συνέπειες της κρίσης στους ώμους απλών εργαζόμενων ανθρώπων. Απαιτούμε απασχόληση και κανονικές συνθήκες ζωής για όλους.

Η μόνη λύση στις καλπάζουσες αυξήσεις των τιμών είναι μια κινητή κλίμακα μισθών. Αυτό σημαίνει ότι συλλογικές συμφωνίες πρέπει να σιγουρεύουν μια αυτόματη αύξηση των μισθών σε σχέση με τις αυξανόμενες τιμές των καταναλωτικών αγαθών. Οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι λένε: δεν μπορούμε να αντέξουμε υψηλότερους μισθούς γιατί αυτό θα προκαλέσει πληθωρισμό. Αλλά όλοι ξέρουν ότι οι μισθοί προσπαθούν να προλάβουν τις τιμές, και όχι το αντίθετο. Η απάντηση είναι μια ρυθμιζόμενη κλίμακα μισθών, όπου οι μισθοί αυτόματα συνδέονται με αυξήσεις στο κόστος ζωής. Ωστόσο, ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό. Οι επίσημοι δείκτες του πληθωρισμού νοθεύονται για να υποτιμηθούν το πραγματικό μέγεθος του πληθωρισμού και τότε οι εργάτες διατάζονται να μη ζητάνε αυξήσεις παραπάνω από αυτά τα πλαστά μεγέθη. Είναι επομένως απαραίτητο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να βρουν τον πραγματικό δείκτη του πληθωρισμού βασισμένο στην τιμή των βασικών αναγκών (συμπεριλαμβανομένων των νοικιών και άλλων εξόδων του σπιτιού) και να τον κρατήσουν κάτω από συνεχή έλεγχο. όλες οι απαιτήσεις για μισθούς πρέπει να βασιστούν εκεί.:

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

1. μισθό και σύνταξη για μια κανονική ζωή για όλους!
2. Κινητή κλίμακα μισθών, που θα συνδέει όλες τις αυξήσεις με τις αυξήσεις του κόστους ζωής
3. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι συνεταιρισμοί και οι καταναλωτικές οργανώσεις πρέπει να βρουν τον πραγματικό δείκτη του κόστους ζωής στη θέση του «επίσημου» δείκτη που δεν αντανακλά  την πραγματική τάξη πραγμάτων.
4. να δημιουργηθούν επιτροπές εργατών, νοικοκυρών, μικροϊδιοκτητών και ανέργων που θα ελέγχουν τις αυξήσεις των τιμών
5. κατάργηση όλης της έμμεσης φορολογίας και εισαγωγή ενός αυστηρά προοδευτικού συστήματος άμεσης φορολογίας. Καταργήστε κάθε φορολογία για τους φτωχούς και αφήστε τους πλούσιους να πληρώσουν!
6. ένα τέλος στη φτώχεια των καυσίμων και δραστική μείωση των λογαριασμών καυσίμων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω εθνικοποίησης των ενεργειακών εταιριών, που θα μας επιτρέψει να επιβάλλουμε ελέγχους τιμών στις καταναλωτικές τιμές αερίου και ηλεκτρισμού. Όχι άλλη κερδοσκοπία εις βάρος του λαού!

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις

Την περίοδο αυτή περισσότερο από ποτέ πριν οι εργάτες χρειάζονται τις μαζικές τους οργανώσεις, ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές. Η συνδικαλιστική οργάνωση είναι η βασική μονάδα οργάνωσης. Δε θα είναι εφικτό να παλέψουμε για να υπερασπιστούμε τους μισθούς και τα επίπεδα διαβίωσης χωρίς δυνατές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Γι’ αυτό τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους πάντα προσπαθούν να υποτιμήσουν τις οργανώσεις και να περιορίσουν το φάσμα δράσης τους μέσω αντι-συνδικαλιστικής νομοθεσίας.

Η μακριά περίοδος ανάπτυξης έχει επηρεάσει τους ηγέτες ων οργανώσεων που έχουν ενστερνιστεί τις πολιτικές της ταξικής συνεργασίας και «υπηρεσιακών οργανώσεων», ακριβώς τη στιγμή που οι συνθήκες για κάτι τέτοιο έχουν εξαφανιστεί. Οι συνδικαλιστές ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας είναι οι πιο συντηρητική δύναμη της κοινωνίας. Λένε στους εργάτες ότι «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα» και πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για να επιλυθεί η κρίση, ότι τα αφεντικά δεν είναι ο εχθρός  και η ταξική πάλη είναι «παλιομοδίτικη».

Κηρύττουν μια συμφωνία ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο, που βλέπουν ως «νέο ρεαλισμό». Στην πραγματικότητα είναι το χειρότερο είδος ουτοπισμού. Είναι αδύνατος ο αμοιβαίος συμβιβασμός διαφορετικών συμφερόντων. Στις τωρινές συνθήκες ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις μεταρρυθμίσεις και αυξήσεις μισθών είναι μέσω της πάλης. Στην πραγματικότητα, θα είναι αναγκαίο να παλέψεις για να υπερασπιστείς τις κατακτήσεις του παρελθόντος, που είναι παντού απειλούμενες. Αυτό έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις τακτικές ταξικής συνεργασίας των ηγετών, που αντανακλούν το παρελθόν, όχι το παρόν ή το μέλλον.

Στην προσπάθεια της να ουδετεροποιήσει τις οργανώσεις και να τις μετατρέψει σε όργανα ελέγχου των εργατών, η άρχουσα τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να διαφθείρει την κορυφή των οργανώσεων και να την ενσωματώσει στο κράτος. Είμαστε εναντίον αυτής της στάσης και υπερασπιζόμαστε το δυνάμωμα και τη δημοκρατικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα. Οι οργανώσεις πρέπει να είναι ανεξάρτητες από το κράτος και πρέπει να ελέγχουν τους ηγέτες τους και να τους υποχρεώνουν να παλεύουν αδιάκοπα για το συμφέρον των εργατών.

Οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, που τους αρέσει να θεωρούν τους εαυτούς τους πρακτικούς και ρεαλιστές, είναι στην πραγματικότητα τελείως τυφλοί και βλάκες. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα της καταστροφής που προετοιμάζεται από την κρίση του καπιταλισμού. Φαντάζονται ότι είναι δυνατό να τα κουτσοκαταφέρεις, δεχόμενος περικοπές και άλλες επιβολές, με την ελπίδα ότι όλα θα είναι καλά στο τέλος. Προσκολλώνται στις «καλές σχέσεις» με τους καπιταλιστές που φαντάζονται οι τακτικές τους θα καταφέρουν. Το αντίθετο! Η ιστορία δείχνει ότι η αδυναμία προκαλεί επιθετικότητα. Για κάθε βήμα πίσω που κάνουν, τα αφεντικά θα απαιτήσουν τρία ακόμα.

Ακόμα και όταν αναγκάζονται από τις πιέσεις από τη βάση να καλέσουν απεργίες και γενικές απεργίες, κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να μειώσουν τέτοιες δράσεις σε απλές χειρονομίες, περιορισμένες σε χρόνο και πεδίο δράσης. Όταν υποχρεώνονται να καλέσουν μαζικές διαδηλώσεις, τις μετατρέπουν σε θέαμα με μπαλόνια και μπάντες, χωρίς μαχητικό ταξικό περιεχόμενο. Για τους ηγέτες, αυτό είναι μόνο ένα μέσο για να εκτονώσουν την ένταση. Για τους σοβαρούς συνδικαλιστές, αντίθετα, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι ένα μέσο να καταλάβουν οι εργάτες τη δύναμή τους και να προετοιμάσουν το έδαφος για πραγματική αλλαγή στην κοινωνία.

Ακόμα και την προηγούμενη περίοδο υπήρχε μια υποβόσκουσα δυσαρέσκεια για τις επιθέσεις στα δικαιώματα των εργατών και την αντι-συνδικαλιστική νομοθεσία. Αυτό τώρα θα βγει στην επιφάνεια και θα εκφραστεί μέσω των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, ξεκινώντας με τις συνδικαλιστικές. Η ριζοσπαστικοποίηση των εργατών θα έρθει σε ρήξη με το συντηρητισμό της ηγεσίας. Οι εργάτες θα ζητήσουν έναν πλήρη μετασχηματισμό των οργανώσεων από την κορυφή μέχρι τη βάση, και θα αγωνιστούν να τις μετατρέψουν σε πραγματικές οργανώσεις πάλης.  

Παλεύουμε για το χτίσιμο μαζικών, δημοκρατικών και μαχητικών συνδικάτων που θα είναι ικανά να οργανώσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να την εκπαιδεύσουν και να την προετοιμάσει πρακτικά, όχι μόνο για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αλλά και για την διαχείριση της οικονομίας σε μια μελλοντική δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

1. Πλήρη ανεξαρτησία των Συνδικάτων από το κράτος
2. Τέλος στην υποχρεωτική διαιτησία, συμφωνίες εργασιακής ειρήνης, και στα άλλα μέτρα που περιορίζουν το πεδίο δράσης των συνδικάτων
3. Εκδημοκρατισμό των Συνδικάτων και πέρασμα του απόλυτου ελέγχου τους στα μέλη.
4. Κατάργηση της ισόβιας εκλογής, Εκλογή όλων των υπεύθυνων θέσεων στα συνδικάτα με δικαίωμα άμεσης ανάκλησης
5. Ενάντια στη γραφειοκρατία και τον καριερισμό! Όχι υψηλότερες αποδοχές των αξιωματούχων από τους απλούς εργάτες. Όλα τα έξοδα στον έλεγχο των μελών.
6. Όχι στην ταξική συνεργασία! Για ένα μαχητικό πρόγραμμα που θα κινητοποιήσει τους εργάτες στην υπεράσπιση της δουλειάς και του βιοτικού τους επιπέδου.
7. Για την ενότητα των Συνδικάτων στη βάση αυτών των διεκδικήσεων.
8. Για τον έλεγχο από τη βάση, που περιλαμβάνει την ενδυνάμωση των επιτροπών βάσης και τη δημιουργία προσωρινών απεργιακών επιτροπών κατά τη διάρκεια των απεργιών σαν μέσο για να εξασφαλίζεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του ευρύτερου αριθμού εργατών.
9. Για την εθνικοποίηση των βασικών μοχλών της οικονομίας, και τη δημιουργία μιας βιομηχανικής δημοκρατίας στην οποία τα συνδικάτα θα παίζουν ρόλο- κλειδί στην διοίκηση και τον έλεγχο κάθε χώρου εργασίας. Ο συνδικαλισμός δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μόνο ένα μέσο προς τον σκοπό, που είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.

Η νεολαία

Η κρίση του καπιταλισμού έχει ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα στην περίπτωση της νέας γενιάς, η οποία αντιπροσωπεύει το κλειδί για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η γεροντική αποσύνθεση του συστήματος απειλεί να υπονομεύσει τον πολιτισμό και να διαφθείρει τη νεολαία. Ολόκληρα στρώματα νέων, που δεν βλέπουν καμία διέξοδο, γίνονται θύματα του αλκοολισμού, των ναρκωτικών, των μικρό-εγκλημάτων και της βίας. Όταν νέοι δολοφονούνται για ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια πρέπει να αναρωτηθούμε σε τι είδους κοινωνία ζούμε. Η κοινωνία ενθαρρύνει τους νέους να επιδιώκουν να καταναλώσουν προϊόντα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν και σηκώνει έντρομη τα χέρια ψηλά με τα αποτελέσματα.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ, εκείνη η υψηλή ιέρεια της οικονομίας της αγοράς, κάποτε είπε ότι δεν υπάρχει κοινωνία. Αυτή η επιβλαβής φιλοσοφία έχει τα πιο καταστρεπτικά αποτελέσματα απ' όταν τέθηκε σε πράξη τριάντα χρόνια πριν. Αυτός ο ωμός ατομικισμός έχει συμβάλει δυναμικά στη δημιουργία μιας λογικής εγωισμού, πλεονεξίας και αδιαφορίας για τα βάσανα των άλλων που έχει διαχυθεί σαν δηλητήριο στο σώμα της κοινωνίας. Είναι η πραγματική ουσία της οικονομίας της αγοράς.

Το αληθινό μέτρο για το επίπεδο του πολιτισμού στην κοινωνία είναι το πώς αντιμετωπίζουμε τους ηλικιωμένους και τους νέους. Με βάση αυτό το μέτρο, δεν είμαστε εκπολιτισμένη κοινωνία, αλλά μάλλον κοινωνία που βρίσκεται ένα βήμα από τη βαρβαρότητα. Ακόμη και στην περίοδο της ανάπτυξης υπήρχαν ήδη συμπτώματα βαρβαρότητας στην κοινωνία, με ένα κύμα  εγκλήματος και βίας και τη διάδοση των αντικοινωνικών και μηδενιστικών διαθέσεων ανάμεσα στους νέους. Αλλά αυτές οι διαθέσεις είναι μια πιστή αντανάκλαση της καπιταλιστικής ηθικής.

 Οι αντιδραστικοί διαμαρτύρονται έντονα για όλα αυτά, αλλά δεδομένου ότι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πως είναι οι συνέπειες του κοινωνικού συστήματος που υπερασπίζουν, είναι ανίκανοι να προτείνουν οποιαδήποτε λύση. Η μόνη απάντησή τους είναι να γεμίσουν τα κελιά των φυλακών με νέους, οι οποίοι μαθαίνουν να είναι πραγματικοί εγκληματίες αντί απλοί ερασιτέχνες. Και έτσι μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο κοινωνικής αλλοτρίωσης, εθισμού στα ναρκωτικά, υποβάθμισης και  εγκληματικότητας.

Η «απάντηση» του Κατεστημένου είναι να ποινικοποιεί  τους νέους, να τους κατηγορεί για τα προβλήματα που παράγονται από την ίδια την κοινωνία, να αυξάνει την κατασταλτική αστυνόμευση, να χτίζει περισσότερες φυλακές και να δίνει απλόχερα  βαρύτερες καταδίκες. Αντί της επίλυσης του προβλήματος, τέτοια μέτρα χρησιμεύουν μόνο για να το επιδεινώσουν και να δημιουργήσουν έναν φαύλο κύκλο εγκλήματος και αλλοτρίωσης. Αυτό είναι το λογικό αποτέλεσμα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους απλά ως «παράγοντες της παραγωγής» και θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Η απάντησή μας είναι να οργανωθεί η νεολαία και να ενωθεί με την εργατική τάξη στην μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και για το σοσιαλισμό!

Η καπιταλιστική κρίση σημαίνει περισσότερη ανεργία και περαιτέρω εγκατάλειψη των δημόσιων υποδομών, της εκπαίδευσης, της υγείας και της κατοικίας. Αυτό το σάπισμα των πολιτισμένων προτύπων φέρει τον κίνδυνο περαιτέρω κοινωνικής αποσύνθεσης. Θα σημάνει αύξηση της εγκληματικότητας, του βανδαλισμού, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και της βίας.

 Είναι απαραίτητο να ληφθούν τα επείγοντα μέτρα για να αποτραπούν τα νέα στρώματα της νεολαίας από το βύθισμα στο τέλμα της απογοήτευσης. Η πάλη για το σοσιαλισμό σημαίνει την πάλη για τον πολιτισμό με την ευρύτερη έννοιά της, ώστε να αυξήσει τις φιλοδοξίες των νέων, για να τους δώσει έναν στόχο στη ζωή που είναι κάτι περισσότερο από την προσπάθεια για επιβίωση σε ένα επίπεδο μετά βίας πιο υψηλό από αυτό των ζώων. Εάν συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους όπως στα ζώα, θα συμπεριφερθούν ως ζώα. Εάν συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν ανθρώπινα όντα, θα αντιδράσουν αναλόγως.

 Οι περικοπές στην εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα, η κατάργηση των φοιτητικών επιχορηγήσεων και η επιβολή των διδάκτρων και των σπουδαστικών δανείων σημαίνουν ότι η νεολαία της εργατικής τάξης αποκλείεται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντί να εκπαιδευθεί κατάλληλα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της κοινωνίας, και να της δοθεί πρόσβαση στον πολιτισμό, η πλειοψηφία των νέων καταδικάζεται σε μια ζωή του μόχθου στις χαμηλόμισθες ανειδίκευτες εργασίες. Την ίδια στιγμή οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν την άδεια να παρέμβουν στην εκπαίδευση, η οποία αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως ακόμα μια αγορά για να κερδοφορήσουν. 

Απαιτούμε:

1. Ικανοποιητική εκπαίδευση για όλους τους νέους. Ένα μαζικό πρόγραμμα σχολικών υποδομών και ένα πραγματικά δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα.
2. Την άμεση κατάργηση των διδάκτρων σπουδών και την εισαγωγή επιχορήγησης διαβίωσης σε όλους τους σπουδαστές που προκρίνονται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
3. Μια εγγυημένη εργασία για κάθε απόφοιτο με ένα μισθό επαρκή για τη διαβίωσή του.
4. Το τέλος στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση της εκπαίδευσης από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Έξω οι ιδιωτικές επιχειρήσεις από την εκπαίδευση!
5. Την παροχή καλά εξοπλισμένων λεσχών νεολαίας, βιβλιοθηκών, αθλητικών κέντρων, κινηματογράφων, πισινών και άλλων ψυχαγωγικών κέντρων για τους νέους.
6. Ένα πρόγραμμα οικονομικά προσιτής στέγασης για τους σπουδαστές και τα νεαρά ζεύγη.

«Δυνατότητα πραγματοποίησης»

Η κρίση του καπιταλισμού σημαίνει ότι παντού οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιοκράτες επιθυμούν να ρίξουν ολόκληρο το φορτίο της κρίσης επάνω στους ώμους των ανθρώπων που  μπορούν λιγότερο να αντέξουν οικονομικά να πληρώσουν: στους εργαζόμενους, τη μεσαία τάξη, τους ανέργους, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους.

Το επιχείρημα που επαναλαμβάνεται συνεχώς είναι ότι, επειδή υπάρχει οικονομική κρίση, δεν μπορούμε να βελτιώσουμε ή ακόμα και να διατηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο. Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρώσουν για τις μεταρρυθμίσεις είναι μια κραυγαλέα αναλήθεια. Υπάρχει αφθονία χρημάτων για όπλα και για να πληρώσουν για εγκληματικούς επιθετικούς πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για σχολεία και νοσοκομεία. Υπάρχει αφθονία των χρημάτων για να επιχορηγήσει τους πλουσίους, όπως είδαμε με το δωράκι του Μπους των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους τραπεζίτες. Αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για τις συντάξεις, τα νοσοκομεία ή τα σχολεία.

 Το επιχείρημα για «τη δυνατότητα πραγματοποίησης» επομένως καταστρέφεται. Μια δεδομένη μεταρρύθμιση είναι «πρακτική» ή όχι, ανάλογα με το αν είναι προς όφελος μιας δεδομένης τάξης ή όχι. Σε τελευταία ανάλυση, εάν είναι πραγματοποιήσιμη (δηλαδή, εάν θα τεθεί σε πράξη) εξαρτάται από την ταξική πάλη και την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Όταν η άρχουσα τάξη απειλείται να χάσει τα πάντα, θα είναι πάντα έτοιμη να κάνει παραχωρήσεις που «δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά». Αυτό έγινε και το Μάη του 1968 στη Γαλλία, όταν παραχώρησε η γαλλική άρχουσα τάξη τις τεράστιες αυξήσεις στους μισθούς και τις σημαντικές βελτιώσεις στους όρους εργασίας και το ωράριο προκειμένου να λάβει τέλος η γενική απεργία και να κάνει τους εργάτες να φύγουν από τα εργοστάσια που είχαν καταλάβει.

 Η αρχή της κρίσης μπορεί καταρχάς προκαλέσει ένα σοκ, αλλά αυτό θα μετατραπεί σύντομα σε θυμό όταν συνειδητοποιήσει ο λαός ότι καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης. Θα υπάρξουν ξαφνικές αλλαγές στη συνείδηση, η οποία μπορεί να μετασχηματιστεί σε διάστημα 24 ωρών. Ένα μεγάλο κίνημα σε μόνο μια σημαντική χώρα μπορεί να προκαλέσει μια γρήγορη αλλαγή σε ολόκληρη την κατάσταση, όπως το 1968. Ο μόνος λόγος που αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα είναι επειδή η ηγεσία των μαζικών οργανώσεων των βρίσκεται πιο πίσω από τις εξελίξεις και αποτυγχάνει να παρουσιάσει μια πραγματική εναλλακτική λύση. Όμως, υπάρχουν ήδη σημάδια αλλαγής.

 Στην πρόσφατη περίοδο έγιναν γενικές απεργίες και συλλαλητήρια σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα έχουν γίνει εννέα γενικές απεργίες από όταν ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία το 2004. Τους πρώτους έξι μήνες του 2008 το Βέλγιο βίωσε ένα κύμα παράτολμων απεργιών που θύμισαν αυτές της δεκαετίας του '70. Το κίνημα εξαπλώθηκε αυθόρμητα από τον έναν τομέα στον άλλο. Τον Μάρτιο του 2008 η επιχείρηση μεταφορών του Βερολίνου (BVG) παραλύθηκε από μια μακροχρόνια και μαχητική απεργία των οδηγών και των εργαζομένων συντήρησης και διοίκησης. Μετά από τα χρόνια παραχωρήσεων και κατρακυλίσματος  των συνδικάτων οι εργαζόμενοι λένε "αρκετά!". Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές  βγήκαν στους δρόμους στην Ισπανία την Τετάρτη 22η Οκτωβρίου ενάντια στα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και κάθε σχέδιο να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση μέσω των περικοπών στην εκπαίδευση, την υγεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.

 Στην Ιταλία μαθητές και φοιτητές κινητοποιούνται. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και φοιτητές, μαζί με τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους γονείς κινητοποιούνται σε όλη την Ιταλία ενάντια στην προσπάθεια του Μπερλουσκόνι να ιδιωτικοποιηθεί περαιτέρω η εκπαίδευση. Αυτό οδήγησε σε καταλήψεις των σχολείων και των πανεπιστημίων. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν να απειλήσει στέλνοντάς τους οπλισμένη αστυνομία. Το Σάββατο 11 Οκτωβρίου, 300.000 εργαζόμενοι και νεολαίοι διαδήλωσαν στη Ρώμη σε μια πορεία που καλέστηκε από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

 Όλα αυτά δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν θα παραμείνουν με τα χέρια δεμένα ενώ το βιοτικό επίπεδό τους καταστρέφεται. Η σκηνή έχει στηθεί για μια έξαρση της ταξικής πάλης. Οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται για τη λογική του συστήματος του κέρδους. Το καθήκον μας είναι να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της τάξης μας, να συντηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο και να αυξήσουμε τους όρους ζωής των εργαζομένων στα επίπεδα που προσεγγίζουν ένα εκπολιτισμένο βιοτικό επίπεδο. Εάν υπάρχουν χρήματα για τους τραπεζίτες, υπάρχουν και χρήματα για να χρηματοδοτηθεί το είδος μεταρρυθμίσεων που πρέπει να κάνουμε ώστε η κοινωνία να είναι κατάλληλη για να ζήσουμε σ' αυτήν!

Υπερασπίστε τα δημοκρατικά δικαιώματα!

Για περισσότερο από μισό αιώνα, οι εργαζόμενοι της δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής πίστεψαν ότι η δημοκρατία σταθεροποιήθηκε για πάντα. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η δημοκρατία είναι μια πολύ εύθραυστη κατασκευή, και είναι μόνο δυνατή στις πλούσιες χώρες όπου η άρχουσα τάξη μπορεί να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στις μάζες προκειμένου να μετριαστεί η ταξική πάλη. Αλλά όταν οι συνθήκες αλλάζουν η άρχουσα τάξη «στις δημοκρατικές» χώρες μπορεί να περάσει στη δικτατορία με την ίδια ευκολία που κάποιος περνά από το ένα βαγόνι ενός τραίνου σε άλλο.

Σε συνθήκες οξυμένης ταξικής πάλης, η άρχουσα τάξη θα αρχίσει να κινείται στην κατεύθυνση της αντίδρασης. Θα παραπονεθούν ότι υπάρχουν πάρα πολλές απεργίες και διαδηλώσεις και θα απαιτήσουν «Τάξη». Πρόσφατα ο Κόσσιγκα, που ήταν Χριστιανοδημοκράτης Υπουργός Εσωτερικών στην Ιταλία τη δεκαετία του '70, παλαιότερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και τώρα Γερουσιαστής, ρωτήθηκε τι πρέπει να γίνει για τις διαδηλώσεις των σπουδαστών. Απάντησε:

«Αφήστε τους να συνεχίσουν για λίγο καιρό. Αποσύρετε την αστυνομία από τους δρόμους και τις πανεπιστημιουπόλεις, διεισδύστε στο κίνημα με πράκτορες προβοκάτορες που είναι έτοιμοι για τα πάντα, και αφήστε τους διαδηλωτές για περίπου δέκα ημέρες να καταστρέφουν καταστήματα, να καίνε αυτοκίνητα και να κάνουν τις πόλεις άνω-κάτω. Μετά από αυτά, έχοντας κερδίσει την υποστήριξη του πληθυσμού - και αφού κάνετε τις σειρήνες των ασθενοφόρων να είναι δυνατότερες από εκείνες της αστυνομίας και των "καραμπινιέρων" - οι δυνάμεις καταστολής πρέπει άσπλαχνα να επιτεθούν στους σπουδαστές και να τους στείλουν στο νοσοκομείο. Μην τους συλλάβετε, δεδομένου ότι οι δικαστές θα τους απελευθερώσουν αμέσως απλά χτυπήστε τους όπως επίσης και τους καθηγητές που υποστηρίζουν το κίνημα.»

Αυτό είναι μια προειδοποίηση αυτού που μπορούμε να περιμένουμε στην ερχόμενη περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης στην Ιταλία και άλλες χώρες. Στο μέλλον, λόγω της αδυναμίας των ρεφορμιστών ηγετών είναι δυνατό να πετύχουν την καθιέρωση κάποιου είδους Βοναπαρτιστικής (στρατιωτικής-αστυνομικής) δικτατορίας σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά στις σύγχρονες συνθήκες ένα τέτοιο καθεστώς θα ήταν πολύ ασταθές και πιθανώς δε θα διαρκούσε και πολύ.

Στο παρελθόν στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ισπανία υπήρχε μεγάλη αγροτική και μικροαστική τάξη, που  διαμόρφωσαν μια μαζική βάση για την αντίδραση. Τώρα αυτές έχουν εξαφανιστεί. Στο παρελθόν οι περισσότεροι φοιτητές ήταν από τις πλούσιες οικογένειες και υποστήριζαν τους φασίστες. Τώρα οι περισσότεροι φοιτητές είναι αριστεροί. Τα κοινωνικά ερείσματα της αντίδρασης είναι αρκετά περιορισμένα. Οι φασιστικές οργανώσεις είναι μικρές, αν και μπορούν να είναι εξαιρετικά βίαιες, το οποίο απεικονίζει αδυναμία, όχι δύναμη. Επιπλέον, μετά από την εμπειρία με τον Χίτλερ, η αστική τάξη δεν έχει καμία πρόθεση να ξαναδώσει την εξουσία στα λυσσασμένα σκυλιά. Προτιμούν να βασιστούν στους «αξιοσέβαστους» ανώτερους στρατιωτικούς, χρησιμοποιώντας τους φασίστες κακοποιούς ως εφεδρείες.

 Ήδη την πρόσφατη περίοδο τα δημοκρατικά δικαιώματα δέχονται επίθεση παντού. Χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, η άρχουσα τάξη καταθέτει νέους νόμους για να περιορίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους έτρεξε κατευθείαν να κατεβάσει το Νόμο για την Ασφάλεια της Πατρίδας (Homeland Security Act). Η κυβέρνηση του Μπους προσπαθεί να καταστρέψει τη βάση του δημοκρατικού καθεστώτος που καθιέρωσε η αμερικανική επανάσταση και να κινηθεί προς μια μορφή εξουσίας απελευθερωμένης από τους περιορισμούς των νόμων. Παρόμοιους νόμους έχουν περάσει στη Μεγάλη Βρετανία και άλλες χώρες.

Θα παλέψουμε για να υπερασπίσουμε όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί από την εργατική τάξη στο παρελθόν. Προ πάντων θα υπερασπίσουμε το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση και θα αντιταχθούμε σε όλους τους νομικούς περιορισμούς στα συνδικάτα. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να προσχωρήσει σε ένα συνδικάτο και να ενωθεί με άλλους εργαζομένους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του/της. Πολύ συχνά οι υπερασπιστές του καπιταλισμού αντιπαραβάλλουν το σοσιαλισμό με τη δημοκρατία. Αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που τολμούν να κατηγορήσουν τους σοσιαλιστές ως αντιδημοκρατικούς και να αυτοπροβληθούν ως υπερασπιστές της δημοκρατίας είναι πάντα οι πιο άγριοι εχθροί της. Βολικά για αυτούς, ξεχνούν ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα που κατέχουμε σήμερα κατακτήθηκαν από την εργατική τάξη στο μακροχρόνιο και πικρό αγώνα της εναντίων των πλούσιων και των ισχυρών που αντιτάχθηκαν με συνέπεια σε κάθε δημοκρατική απαίτηση.

 Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία επειδή μας παρέχει τους ευνοϊκότερους όρους στην προσπάθεια για το σοσιαλισμό. Αλλά κατανοούμε ότι στον καπιταλισμό η δημοκρατία πρέπει απαραίτητα να έχει έναν περιορισμένο, μονόπλευρο και πλασματικό χαρακτήρα. Ποια η χρησιμότητα της ελευθερίας του Τύπου όταν όλες οι μεγάλες εφημερίδες, τα περιοδικά και οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις, οι αίθουσες εκδηλώσεων και τα θέατρα βρίσκονται στα χέρια των πλουσίων; Εφ' όσον  η γη, οι τράπεζες και τα μεγάλα μονοπώλια παραμένουν στα χέρια λίγων, όλες οι πραγματικά σημαντικές αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στις ζωές μας θα ληφθούν, όχι από τα Κοινοβούλια και τις εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Η παρούσα κρίση έχει κάνει αυτό το γεγονός φανερό σε όλους.

Ο σοσιαλισμός είναι δημοκρατικός ή δεν υπάρχει. Αντιπροσωπεύουμε μια γνήσια δημοκρατία στην οποία οι άνθρωποι θα έπαιρναν τη λειτουργία της βιομηχανίας, της κοινωνίας και του κράτους στα χέρια τους. Αυτή θα ήταν μια γνήσια δημοκρατία, σε αντιδιαστολή με την καρικατούρα που έχουμε τώρα, στην οποία όλοι μπορούν να πουν (λίγο πολύ) ό,τι θέλουν, εφ' όσον λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στις ζωές μας πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες από τις μικρές, μη εκλεγμένες ομάδες στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών και τα μεγάλα μονοπώλια.

 Απαιτούμε:

1. Την άμεση κατάργηση όλων των αντί-συνδικαλιστικών νόμων.
2. Το δικαίωμα όλων των εργαζομένων να ανήκουν σε συνδικάτα, να απεργούν, να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν.
3. Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της συγκέντρωσης.
4. Όχι στους περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την πρόφαση των αποκαλούμενων αντιτρομοκρατικών νόμων!
5. Οι οργανώσεις των εργαζομένων να απορρίψουν την ψεύτικη ιδέα της «εθνικής ενότητας» με καπιταλιστικές κυβερνήσεις και κόμματα με την πρόφαση της κρίσης. Οι τελευταίοι είναι αρμόδιοι για την κρίση και θέλουν να δώσουν το λογαριασμό στην εργατική τάξη για να τον πληρώσει.

Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός - Ο Σοσιαλισμός

Μερικοί παραπλανημένοι, λένε λανθασμένα ότι το πρόβλημα είναι η υπερβολική πρόοδος της επιστήμης. Θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερα να καθόμαστε οκλαδόν στις καλύβες λάσπης και να κοπιάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ στους αγρούς. Αυτό είναι ανοησία. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί η αληθινή ελευθερία των ανδρών και των γυναικών πλήρως, βρίσκεται ακριβώς στην πληρέστερη ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα ισχυρά όπλα για την ανθρώπινη πρόοδο είναι στα χέρια αυτών που τα υποτάσσουν στο κέρδος, διαστρεβλώνοντας το σκοπό τους, περιορίζοντας τις εφαρμογές τους και εμποδίζοντας την ανάπτυξή τους. Είναι σαφές ότι η επιστήμη πολύ καιρό πριν θα είχε ανακαλύψει μια θεραπεία για τον καρκίνο ή φτηνές και καθαρές εναλλακτικές λύσεις αντί των απολιθωμένων καυσίμων εάν δεν ήταν αλυσοδεμένη στο άρμα του κέρδους.

Η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να πραγματοποιήσουν τις τεράστιες δυνατότητές τους μόνο όταν ελευθερωθούν από την ασφυκτική εξάρτησή τους από την οικονομά της αγοράς και τοποθετηθούν στην υπηρεσία της ανθρωπότητας σε ένα δημοκρατικό και λογικό σύστημα παραγωγής, βασισμένος στην ανάγκη και όχι το κέρδος. Αυτό θα μας επέτρεπε να μειωθούν οι ώρες της εργασίας σε ένα ελάχιστο, ελευθερώνοντας κατά συνέπεια τους άνδρες και τις γυναίκες από τη σκλαβιά πολλών ωρών κόπου, και επιτρέποντας τους να αναπτύξουν οποιαδήποτε φυσική, διανοητική ή πνευματική δυνατότητα κατέχουν. Αυτό είναι το πέρασμα της ανθρωπότητας «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας».

 Μετά από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι υπερασπιστές του παλιού συστήματος ήταν χαρούμενοι. Μίλησαν για το τέλος του σοσιαλισμού, και ακόμη και το τέλος της ιστορίας. Μας υποσχέθηκαν μια νέα εποχή ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατίας, χάρη στα θαύματα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Τώρα, μόνο δεκαπέντε χρόνια αργότερα, αυτά τα όνειρα έγιναν ένας σωρός καπνισμένων ερειπίων. Ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη δεν απέμεινε από αυτές τις ψευδαισθήσεις. Τα σοβαρά προβλήματα απαιτούν σοβαρά μέτρα. Δεν είναι δυνατό να θεραπευτεί ο καρκίνος με την ασπιρίνη! Αυτό που χρειάζεται είναι μια πραγματική αλλαγή στην κοινωνία. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα. Οι οικονομικές αυθεντίες που υποστήριξαν ότι ο Μαρξ ήταν λάθος και οι καπιταλιστικές κρίσεις ήταν φαινόμενο του παρελθόντος (το «νέο οικονομικό παράδειγμα») αποδείχθηκαν λανθασμένοι.

Η ανάπτυξη που προηγήθηκε είχε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του οικονομικού κύκλου που ο Μαρξ έχει περιγράψει εδώ και πολλά χρόνια. Η διαδικασία της συγκέντρωσης του κεφαλαίου έχει φθάσει σε οριακές αναλογίες. Υπήρξε ένα όργιο εξαγορών και συνεχώς αυξανόμενης μονοπώλησης της αγοράς, το οποίο έχει φθάσει σε ανήκουστες αναλογίες. Αυτό δεν οδήγησε στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων όπως στο παρελθόν. Τα εργοστάσια έκλειναν σαν να ήταν σπιρτόκουτα και χιλιάδες άνθρωποι πετάχτηκαν στην ανεργία. Τώρα αυτή η διαδικασία θα επιταχυνθεί, καθώς οι πτωχεύσεις και τα κλεισίματα αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

 Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Ζούμε την επώδυνη επιθανάτια αγωνία ενός κοινωνικού συστήματος που δεν αξίζει να ζήσει, αλλά και που αρνείται να πεθάνει. Αυτό δεν είναι έκπληξη. Όλη η ιστορία μας δείχνει ότι καμία άρχουσα τάξη δεν παραδίνει ποτέ την εξουσία και τα προνόμιά της χωρίς να παλέψει. Αυτή είναι η πραγματική εξήγηση των πολέμων, της τρομοκρατίας, της βίας και των θανάτων που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία ζούμε. Αλλά βιώνουμε επίσης τους πόνους της γέννας μιας νέας κοινωνίας - μιας νέας και δίκαιης κοινωνία, ενός κόσμου κατάλληλου για να ζήσουν σε αυτόν άντρες και γυναίκες. Από αυτά τα αιματηρά γεγονότα, τη μια χώρα μετά την άλλη, μια νέα δύναμη γεννιέται - η επαναστατική δύναμη των εργατών, των αγροτών, και της νεολαίας.

 Ο Τζωρτζ Μπους είναι μεθυσμένος από την εξουσία και νομίζει ότι αυτή η εξουσία είναι ατέλειωτη. Δυστυχώς, υπάρχουν μερικοί στην Αριστερά που το πιστεύουν. Αλλά κάνουν λάθος. Ένα επαναστατικό κύμα σαρώνει τη Λατινική Αμερική. Η επανάσταση της Βενεζουέλας ήταν ένας σεισμός που έχει προκαλέσει μετασεισμικές δονήσεις σε όλη την ήπειρο: Το κίνημα των λαών της Λατινικής Αμερικής είναι η τελική απάντηση σε όλους εκείνους που υποστήριζαν ότι η επανάσταση δεν είναι πλέον δυνατή. Όχι μόνο είναι δυνατή, είναι απολύτως απαραίτητη, προκειμένου να σωθεί ο κόσμος από την επικείμενη καταστροφή.

 Εκατομμύρια ανθρώπων αρχίζουν να αντιδρούν. Οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ έβγαλαν εκατομμύρια κόσμο στους δρόμους. Αυτή ήταν μια ένδειξη της αρχής ενός ξυπνήματος. Αλλά το κίνημα στερήθηκε ένα συνεπές πρόγραμμα για να αλλάξει η κοινωνία. Οι κυνικοί και οι σκεπτικιστές είχαν την ευκαιρία τους. Είναι χρόνος να βγουν από τη δρόμο μας και να συνεχίσουμε περαιτέρω τη μάχη. Η νέα γενιά είναι πρόθυμη να παλέψει για τη χειραφέτηση της. Ψάχνουν ένα έμβλημα, μια ιδέα και ένα πρόγραμμα που μπορούν να τους εμπνεύσουν και να τους οδηγήσουν στη νίκη. Αυτή μπορεί μόνο να είναι η πάλη για το σοσιαλισμό σε μια παγκόσμια κλίμακα. Το δίλημμα που μπαίνει στο ανθρώπινο είδος είναι Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης

Η παραγωγική δύναμη της Ευρώπης είναι τεράστια. Έχοντας 497 εκατομμύρια πληθυσμό και 32.300$ κατά κεφαλήν εισόδημα, η Ευρώπη είναι μία ισχυρότατη δύναμη, που δυνητικά θα μπορούσε να αναμετρηθεί με τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Παρόλα αυτά η δυνατότητα αυτή δε θα μπορέσει να υλοποιηθεί ποτέ κάτω από καπιταλιστική κυριαρχία. Όλες οι προσπάθειες προώθησης της ενοποίησης της Ευρώπης έχουν αποτύχει εξ αιτίας των συγκρουόμενων εθνικών συμφερόντων. Η ύφεση θα οξύνει αυτές τις διαφορές και θα θέσει ερωτήματα για το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν μία άτυπη παραδοχή του γεγονότος ότι ήταν αδύνατο να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα στο πλαίσιο μόνο της εθνικής αγοράς. Αλλά σε μία καπιταλιστική βάση η Ευρωπαϊκή ενότητα ποτέ δε θα επιτευχθεί. Τη στιγμή της κρίσης, οι αντιθέσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές των διαφόρων εθνικών κρατών έρχονται στο προσκήνιο. Η παρούσα κρίση έχει εκθέσει τις λανθάνουσες κατευθύνσεις και έχει αποκαλύψει την κενότητα ολόκληρης της δημαγωγίας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Παρά τις διαβεβαιώσεις του κυρίου Σαρκοζί, οι σχέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών είναι έντονα τεταμένες, και όχι λιγότερο, αυτές μεταξύ των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας, των δύο χωρών-κλειδιά της ΕΕ.

Η μονομερής ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης ότι το κράτος θα εγγυηθεί, με ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, για τις χρηματικές καταθέσεις σε ιδιωτικές τράπεζες της χώρας, βρήκε απροετοίμαστα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Επίσης με την κίνηση αυτή η Γερμανία φάνηκε να αθετεί την υπόσχεση για ευρωπαϊκή συνεργασία που δόθηκε προγενέστερα στη μικρή σύνοδο κορυφής στο Παρίσι με παρόντες τους ηγέτες της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Η κίνηση της Γερμανίας απείλησε  να αποσύρει τις καταθέσεις από τράπεζες σε άλλες χώρες, οι οποίες χώρες εύλογα  εξοργίστηκαν. Ποία όμως η διαφορά ανάμεσα στο γεγονός αυτό και τη δήλωση της ιρλανδικής κυβέρνησης ότι θα εγγυηθεί όλο το ενεργητικό των έξι κύριων τραπεζών της χώρας για δύο χρόνια, ή της συχνής υπόσχεσης της βρετανικής κυβέρνησης ότι θα πάρει "όλα τα πιθανά μέτρα" για να προστατέψει τους καταθέτες, καθώς και της δέσμευσης του Σαρκοζί ότι οι Γάλλοι καταθέτες δεν θα χάσουν "ούτε 1 ευρώ";

Αυτή η κίνηση έδειξε την υποκρισία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία αμφισβητεί την ιρλανδική κίνηση, δε βλέπει όμως τίποτε το μεμπτό στην "υπόσχεση" του Βερολίνου. Ποία είναι η διαφορά ανάμεσα στην Ιρλανδία και τη Γερμανία; Η Ιρλανδία είναι απλώς μία μικρή χώρα ενώ η Γερμανία μία μεγάλη χώρα, η οποία επί προσθέτως ελέγχει τα νήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμοιες εγγυήσεις έγιναν ακόμα και από μία σειρά άλλα κράτη- συμπεριλαμβανομένων της Σουηδίας, της Αυστρίας, της Δανίας και της Πορτογαλίας- ώστε να αποφευχθεί να "μεταναστεύσουν" οι καταθέτες σε γερμανικές (ή ιρλανδικές) τράπεζες.

Στην πραγματικότητα, κάθε εθνική κυβέρνηση προσπαθεί να θέσει πάνω από όλα τα δικά της συμφέροντα. Η αμοιβαία καχυποψία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων γίνεται αντιληπτή καθώς έρχονται αντιμέτωπες με την κρίση. Κάθε κυβέρνηση οφείλει να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τον πανικό, που περνώντας από τον Ατλαντικό, φτάνει στα ευρωπαϊκά οικονομικά ιδρύματα. Η Ουάσιγκτον, με μία μόνο κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα, δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η ΕΕ, αν και έχει μία νομισματική μονάδα και ενιαία αγορά, έχει 27 κυβερνήσεις και δεν έχει ενιαίο σύστημα επιτήρησης των τραπεζών ή μία οικονομική επιτροπή.

Είναι αδύνατο να ενωθούν οικονομίες που έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις και έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πληρώνουν το τίμημα της δημιουργίας ενός ενιαίου νομίσματος, χωρίς τα ιδρύματα και το ρυθμιστικό σύστημα που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενιαίας οικονομίας. Κατά την περίοδο που θα ακολουθήσει οι προστατευτικές τάσεις αναπόφευκτα θα φανερωθούν. Οι μεμονωμένες προσπάθειες των κυβερνήσεων να συγκεντρώσουν  δισεκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις μακριά από τις άλλες χώρες είναι αποτέλεσμα των πολιτικών πρακτικών «του ζητιάνου που διεκδικεί τη γειτονιά του» που αναμένονται εντονότερες, όσο θα ριζώνει η κρίση.

Ο Sylvester Eijffinger, ο νομισματικός σύμβουλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από το Πανεπιστήμιο Tilburg, είπε: "Αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης. Πρώτα έγινε η οικονομική ενοποίηση και έπειτα η νομισματική ενοποίηση. Ποτέ όμως δε δημιουργήθηκε μία παράλληλη πολιτική και νομοθετική ενοποίηση που θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε μία κρίση σαν τη σημερινή." Είναι τέτοιες οι εντάσεις ανάμεσα στα εθνικά κράτη που ίσως αμφισβητηθεί ακόμα και η ύπαρξη του ευρώ την ερχόμενη περίοδο. Είναι πιθανό η ΕΕ να διαλυθεί, ή τουλάχιστον να επιβιώσει με ριζικά αλλαγμένες δομές και να περιοριστεί σε κάτι ελαφρώς περισσότερο από μία εμπορική ένωση με χαλαρές δομές.

Η ΕΕ είναι ουσιαστικά ένα καπιταλιστικό κλαμπ όπου κυριαρχούν οι τράπεζες και τα μεγάλα μονοπώλια των κρατών-μελών. Τα νέα κράτη-μέλη της Ανατολικής Ευρώπης χρησιμεύουν  ως δεξαμενή φθηνής εργασίας, με "ευρωπαϊκές" τιμές και «ανατολικούς» μισθούς. Από την άλλη μεριά, η ΕΕ είναι ένα ιμπεριαλιστικό μπλοκ που εκμεταλλεύεται τις πρώην αποικίες των Ευρωπαϊκών χωρών στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Καραϊβική. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως δεν έχει κανένα προοδευτικό στοιχείο. Ο μόνος τρόπος να αξιοποιήσουμε την αληθινή δυνατότητα για την Ευρώπη είναι εγκαθιδρύοντας μία Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, η οποία θα συγκεντρώσει τις παραγωγικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε ένα κοινό σχεδιασμό της οικονομίας. Αυτό θα συνδυάζεται ακόμα με τη μέγιστη δυνατή αυτονομία για όλους τους λαούς της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των Βάσκων, των Καταλανών, των Σκοτσέζων, των Ουαλών καθώς και άλλων εθνικοτήτων αλλά και εθνικών και γλωσσικών μειονοτήτων. Αυτό θα θέσει τη βάση για την ειρηνική και δημοκρατική διευθέτηση του εθνικού ζητήματος σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Κύπρος. Μία Σοσιαλιστική Ομοσπονδία θα διαμορφωθεί πάνω σε μία εκούσια βάση όπου θα υπάρχει απόλυτη ισότητα ανάμεσα σε όλους τους πολίτες.

Διεκδικούμε:

1. Το τέλος της Ευρώπης της γραφειοκρατίας, των τραπεζών και των μονοπωλίων!
2. Την απαλλοτρίωση των τραπεζών και των μονοπωλίων και τη δημιουργία ενός ενοποιημένου και δημοκρατικού σοσιαλιστικού σχεδιασμού για την παραγωγή.
3. Το τέλος κάθε μορφής διάκρισης απέναντι σε μετανάστες, γυναίκες και νέους. Ίση πληρωμή για εργασία ίσης αξίας.
4. Την ανάπτυξη των δεσμών μεταξύ των συνδικαλιστών και αγωνιστών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ένα μαχητικό ενιαίο μέτωπο εργατών ενάντια στις μεγάλες πολυεθνικές.
5. Τη δημιουργία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών  της Ευρώπης!

Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία

Η αρχή της ύφεσης στη Δυτική Ευρώπη επιδεινώνει τα προβλήματα των επονομαζόμενων αναπτυσσόμενων οικονομιών της Ανατολικής Ευρώπης, όπου οι επενδυτές εγκαταλείπουν τα ριψοκίνδυνα μερίδια σε επιχειρήσεις μεταφερόμενοι σε ασφαλέστερους προορισμούς. Οι στενά συνδεδεμένες αδύναμες οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης θα έχουν σημαντικό κόστος για τον στενό εναγκαλισμό τους από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Σημαντική μείωση της ανάπτυξης και αύξηση της φτώχειας είναι όσα προβλέπονται για τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Ρουμανία. Παρά την ανάπτυξη σε κάποιες περιοχές της Ευρώπης, η αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στο σύνολο της περιοχής  αναμένεται να είναι μηδενική.

Η Ουγγαρία προετοιμάζεται για μία «υφεσιακή πραγματικότητα» και περιμένει ότι η συνολική εγχώρια παραγωγή θα μειωθεί τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό Ferenc Gyurcsany. Η κυβέρνηση ανέμενε αύξηση του ΑΕΠ κατά 3% μέσα στο 2009 όταν συνέτασσε για πρώτη φορά τον προϋπολογισμό του επόμενου χρόνου. Τώρα αντιμετωπίζει βαθιές περικοπές και αυξανόμενη ανεργία. Η οικονομική κρίση έρχεται μόλις δύο χρόνια αφότου ο Guyrcsany 'πέρασε' φορολογικές αυξήσεις, περικοπές σε εργασιακές θέσεις στο δημόσιο και κατάργηση της ενεργειακής επιδότησης σε κάθε νοικοκυριό με σκοπό να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού, που ήταν το μεγαλύτερο στην ΕΕ.

Η ουγγρική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ζητήσει επείγον δάνειο 5 δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαίκή Κεντρική Τράπεζα. Ωθούμενη από τις πιέσεις των διεθνών τραπεζιτών, η Ουγγαρία θα αναγκαστεί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες ώστε να περιοριστεί το έλλειμα του προϋπολογισμού. Όπως πάντα, οι εργάτες και οι αγρότες θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν. Η κυβέρνηση προτείνει πάγωμα των μισθών και προσωρινή κατάργηση των bonus στους δημόσιους υπαλλήλους καθώς και μείωση των συντάξεων ώστε να μειωθεί το έλλειμα του προϋπολογισμού κατά 2,6% από τη συνολική εγχώρια παραγωγή. Η Πολωνία αλλά και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ακολουθούν την πορεία της Ουγγαρίας.

Οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης προσχώρησαν στην ΕΕ πιστεύοντας πως θα απολαύσουν όμοια ποιότητα ζωής με αυτή που έβλεπαν στη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι αυταπάτες αυτές σύντομα αποδείχθηκαν εσφαλμένες. Ένα μικρό μέρος του λαού πλούτισε αρπάζοντας την λαϊκή περιουσία προχωρώντας σε  ληστρικές συμφωνίες ιδιωτικοποίησης. Η πλειονότητα όμως των Πολωνών, των Τσέχων, των Σλοβάκων και των Ούγγρων δεν αποκόμισαν κανένα όφελος από την επιστροφή στον καπιταλισμό. Κατά την περίοδο της οικονομικής άνθησης έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης ως φθηνό εργατικό δυναμικό από τις πλουσιότερες χώρες. Τώρα η Ανατολική Ευρώπη είναι από τους πρώτους που χρεοκοπούν. Η οικονομική κατάρρευση, ακόμα, στην Ανατολική Ευρώπη θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και στις οικονομίες της Αυστρίας και των εκτεθειμένων κρατών της ΕΕ.

Πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπήρξαν τόσο σοβαρές συνέπειες από την επαναφορά του καπιταλισμού όσο στα Βαλκάνια. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μία εγκληματική ενέργεια, η οποία οδήγησε σε μία σειρά από φατριακούς πολέμους, στην τρομοκρατία, τις μαζικές δολοφονίες και σε γενοκτονία. Αυτή η αρρωστημένη κατάσταση επέφερε καταστροφικές συνέπειες σε εκατομμύρια ανθρώπους που προηγουμένως απολάμβαναν μία καλή ποιότητα ζωής, ειρήνη και πλήρη απασχόληση. Σήμερα πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους αναπολούν το παρελθόν με λαχτάρα. Ο καπιταλισμός είχε ως μόνα αποτελέσματα για αυτούς τον πόλεμο, τη μιζέρια και τον πόνο.

Η κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν είναι καλύτερη. Η αντίθεση εκεί είναι ακόμα πιο φανερή από ότι στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη. Η αποκατάσταση του καπιταλισμού δεν ωφέλησε τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Προκάλεσε τη δημιουργία μίας προκλητικά πλούσιας ολιγαρχίας, η οποία συνδέεται στενά με εγκληματικές ενέργειες. Αυτή είναι όμως μία ελάχιστη μειοψηφία. Για εκατομμύρια Ρώσους, οι τελευταίες δύο δεκαετίες σήμαιναν μόνο μιζέρια, πείνα, βάσανα και εξευτελισμό. Προκάλεσαν ακόμα την κατάρρευση των υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης, που ήταν δωρεάν κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, και την κατάρρευση του πολιτισμού, την γενική εξαθλίωση και την ανισότητα.

Για ένα διάστημα, οι άνθρωποι θεώρησαν ότι το κακό τελείωσε και ότι η οικονομία επανερχόταν από τη βαθιά ύφεση που ακολούθησε μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Σήμερα όμως η Ρωσία αντιμετωπίζει τη χειρότερη οικονομική κρίση μετά την κατάρρευση του 1998. Οι τιμές του πετρελαίου που πέφτουν, σαν αποτέλεσμα της παγκόσμιας πτώσης στη ζήτηση, ώθησαν την οικονομία σε κρίση. Η οπτιμιστική διάθεση που υπήρχε πριν στη Μόσχα εξαφανίστηκε μετά τη τεράστια πτώση του χρηματιστηρίου, το οποίο έπρεπε να παραμείνει κλειστό λόγω της κατάστασης. Όπως στο παραμύθι με την μάγισσα Μπάμπα Γιάγκα, ο Ρώσικος καπιταλισμός είναι ένας γίγαντας πάνω σε πόδια κότας(γυάλινα πόδια).Η κρίση αποκαλύπτεται με μείωση των κατασκευών, απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού και περιορισμούς στην πίστωση για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Η κρίση έκανε την κυβέρνηση να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια από το δημόσιο ταμείο ώστε να ενισχυθούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια καταμερίστηκαν σε δάνεια, σε περικοπές φόρων και σε άλλα μέτρα.  Ο απλός όμως Ρώσος πολίτης αναρωτιέται γιατί το δημόσιο χρήμα θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθηθούν οι ολιγαρχικοί που πλούτισαν 'ληστεύοντας' το κράτος την προηγούμενη περίοδο. Εάν η ιδιωτική επιχειρηματικότητα και αγορά θεωρείται ανώτερη από την κρατικά σχεδιασμένη οικονομία, γιατί τώρα ο ιδιωτικός τομέας έχει ανάγκη από την ενίσχυση του κράτους;

Η κατάσταση όμως είναι ακόμα χειρότερη σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπως η Oυκρανία, όπου η φτώχεια συνοδεύεται από πολιτική αστάθεια, διαφθορά και χάος. Για τους ανθρώπους του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας ήταν μία ολοκληρωτική καταστροφή. Η Γεωργία, η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο και οι λαϊκές μάζες πρέπει να στηρίξουν το βαρύ φορτίο των στρατιωτικών δαπανών. Η τρομοκρατία εξαπλώνεται από την Τσετσενία σε άλλες Δημοκρατίες. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν απειλεί να αποδυναμώσει όχι μόνο το Πακιστάν αλλά ολόκληρη την Κεντρική Ασία.

Υπάρχει μία παλιά παροιμία που λέει ότι "η ζωή διδάσκει". Πολλοί άνθρωποι στη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη λένε: "προηγουμένως είχαμε προβλήματα, είχαμε όμως τουλάχιστον πλήρη απασχόληση, ένα σπίτι, δωρεάν ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση." Τώρα οι χώρες αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με καταστροφή και μαζική ανεργία. Ο λαός του Καυκάσου προσδοκεί την επιστροφή της ειρήνης και της σταθερότητας. Κανείς δε θέλει επιστροφή στη γραφειοκρατία και την ολοκληρωτική δικτατορία. ΄Ενα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς, όμως, όπως το καθεστώς της δημοκρατίας των εργατών που εγκαθιδρύθηκε από το Λένιν και τον Τρότσκι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν έχει καμία σχέση με την τερατόμορφη Σταλινική καρικατούρα που προέκυψε μετά το θάνατο του Λένιν.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απομόνωσης της Επανάστασης σε συνθήκες καθυστέρησης. Σήμερα όμως, στη βάση της ανεπτυγμένης βιομηχανίας, επιστήμης και τεχνολογίας που διαμορφώθηκαν μέσα στα τελευταία 90 χρόνια, οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν δημιουργηθεί για την γρήγορη πρόοδο προς τον σοσιαλισμό. Αυτό που απαιτείται είναι η ίδρυση μίας εκούσιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας στην οποία η οικονομία θα ελέγχεται από το κράτος και το κράτος θα βρίσκεται υπό το δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής και αγροτικής τάξης. Η βασική όμως προϋπόθεση για αυτό είναι η απαλλοτρίωση όσων κατέχονται από την ολιγαρχία, τους τραπεζίτες και τους καπιταλιστές.

Κίνα

Η παγκόσμια ύφεση έχει σημαντικό αντίκτυπο στην κινεζική οικονομία. Η κινεζική οικονομική ανάπτυξη εξαρτάται ιδιαιτέρως από τις εξαγωγές και κατά την πρόσφατη οικονομική άνθηση το ετήσιο ποσοστό της αύξησης των εξαγωγών έφτασε το 38% (στο τρίτο τέταρτο του 2003). Τώρα το τελευταίο ποσοστό του τετάρτου έπεσε κατα 2% και παράλληλα με αυτό, βλέπουμε τους τελευταίους μήνες μία έντονη μείωση στις παραγγελίες στις βιομηχανίες. Επιφανείς αστοί σχολιαστές συζητούν για το αν θα ακολουθήσει "σταδιακή μείωση" ή "αιφνίδια πτώση" στην κινεζική παραγωγή.

Ο Stephen Green , ειδικός σε θέματα της κινεζικής οικονομίας στην τράπεζα Standard Chartered, προέβλεψε ότι οι εξαγωγές μπορεί να πέσουν "στο μηδέν ή να υπάρξει αρνητική αύξηση τους" μέχρι τον επόμενο χρόνο. Η πρόσφατη εκτίμηση της JP Morgan Chase, η οποία  περιγράφει πως οι εξαγωγές της Κίνας πέφτουν κατά 5,7% για κάθε πτώση της τάξεως του 1% της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, καταδεικνύει την στενή σύνδεση της παγκόσμιας οικονομίας με την Κίνα. Η κατάσταση αυτή οδηγεί στο μαζικό κλείσιμο εργοστάσιων σε όλη την Κίνα και κατ' επέκταση σε εκατομμύρια άνεργους εργάτες.

Το 2007 η ανάπτυξη βρισκόταν στο 12% και μόλις το 2008 έπεσε στο 9% και θα μπορούσε να πέσει περισσότερο. Στην περιοχή γύρω από το Hong Kong πάνω από δύο εκατομμύρια εργάτες είναι πιθανό να χάσουν τη δουλειά τους μέσα στους επόμενους μήνες. Μαζί με αυτό έρχεται και "έκρηξη της στεγαστικής φούσκας" καθώς οι τιμές των σπιτιών πέφτουν έντονα, επιφέροντας αρνητικά και άδικα αποτελέσματα για τις οικογένειας της Κίνας. Για παράδειγμα, μία υποθήκη μπορεί να αξίζει περισσότερο από τα σπίτια που αγόρασαν. Έτσι υπάρχει αντίκτυπο στην αγορά σπιτιών. Η αντίδραση της κινεζικής κυβέρνησης ήταν ένα επινοήσει ένα οικονομικό πακέτο για την τόνωση της οικονομίας.

Είναι απαραίτητο το ποσοστό ανάπτυξης να βρίσκεται πάνω από 8% για να διατηρηθεί σχετική κοινωνική σταθερότητα. Είναι αλήθεια ότι η Κίνα έχει συγκεντρώσει τεράστια αποθέματα. Τα αποθέματα αυτά όμως δεν θα την αποζημιώσουν για τις απώλειες στις ξένες αγορές καθώς η οικονομία πέφτει όλο και περισσότερο σε ύφεση. Ως αποτέλεσμα, επεκτείνεται η αντίδραση των εργατών και εμφανίστηκε ένα κύμα διαμαρτυρίας με οδοφράγματα και κατάληψη εργοστασίων που διεκδικεί την καταβολή των απλήρωτων μισθών. Όπως στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, έτσι και στην Κίνα, θα υπάρξει βίαιη αντίδραση εναντίον του καπιταλισμού. Οι ιδέες του μαρξισμού θα βρουν ανταπόκριση, προετοιμάζοντας το δρόμο για μία νέα και αναπόφευκτη κίνηση προς το σοσιαλισμό.

Διεκδικούμε:

1. Το τέλος των ιδιωτικοποιήσεων και την εγκατάλειψη της οικονομίας της αγοράς.
2. Κάτω οι ολιγαρχικοί και νεόπλουτοι! Επανεθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση.
3. Εργατική δημοκρατία.
4. Κάτω η γραφειοκρατία και η διαφθορά! Τα συνδικάτα πρέπει να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατών!
5. Την υπεράσπιση των κομμουνιστικών τακτικών από τα Κομμουνιστικά Κόμματα! Την επιστροφή στο πρόγραμμα του Μαρξ και του Λένιν!
6. Την επανεισαγωγή του κρατικού μονοπωλίου στο ξένο εμπόριο.

Η κρίση του «Τρίτου Κόσμου»

Η παρούσα κρίση θα χτυπήσει αναμφίβολα τις φτωχές χώρες της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής πολύ σκληρότερα. Ακόμα και κατά την περίοδο ανάπτυξης η συντριπτική πλειοψηφία είχε λίγα ή και μηδενικά οφέλη. Έχει δημιουργηθεί τεράστια πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών σε όλες τις χώρες. Το δύο τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει σήμερα περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου πλούτου. 1,2 δις ανδρών, γυναικών και παιδιών ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Οκτώ εκατομύρια πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο. Αυτό ήταν το καλύτερο που είχε να προσφέρει ο καπιταλισμός. Τι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Εκτός από την κατάρρευση των εξαγωγών, η οποία θα χτυπήσει όλα τα προϊόντα (εκτός από τον χρυσό και το ασήμι), συμπεριλαμβανομένου και του πετρελαίου, έρχονται αντιμέτωποι με την αύξηση του κόστους της τροφής, που είναι και το σοβαρότερο αποτέλεσμα της κερδοσκοπίας. Μία πρόσφατη αναφορά της Banco Interamericano προειδοποίησε ότι η αύξηση του κόστους των τροφίμων θα ωθήσει 26 εκατομμύρια ανθρώπους στην Λατινική Αμερική στην απόλυτη φτώχεια. Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Robert Zoellick έχει επισημάνει ότι οι φτωχότεροι του κόσμου αντιμετωπίζουν τον «τριπλό κίνδυνο» των τροφίμων, των καυσίμων και των οικονομικών: « Δεν μπορεί να ζητηθεί από τους φτωχότερους να πληρώσουν το υψηλότερο τίμημα. Υπολογίζουμε ότι 44 εκατομμύρια επιπλέον άνθρωποι θα υποφέρουν από υποσιτισμό φέτος σαν αποτέλεσμα των υψηλών τιμών στα τρόφιμα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε μια οικονομική κρίση να γίνει ανθρωπιστική κρίση.» Αυτά είναι όμορφα λόγια αλλά όπως λέει ένα παλιό Αγγλικό ρητό τα όμορφα λόγια δεν βουτυρώνουν την φρυγανιά.

Η παγκόσμια φτώχεια και πείνα θα αυξηθούν σαν αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και τα μέτρα «δομικής προσαρμογής» της ελεύθερης αγοράς υπό την εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). Αυτό είναι το αναπόφευκτο συμπέρασμα της τελευταίας έρευνας για την παγκόσμια φτώχεια που εκδόθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Τράπεζα συμπέρανε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα αυξάνεται και μπορεί να φτάσει τα 1,5 δις μέχρι το τέλος αυτού του έτους. Περίπου 200 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρεθεί στην απόλυτη φτώχεια από την τελευταία αποτίμηση του 1993. Στην Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αναμένεται αρνητικό. Συνοψίζοντας την κατάσταση, ο διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας, για την μείωση της φτώχειας και της Οικονομικής Διαχείρισης, Michael Walton είπε: «Η παγκόσμια εικόνα που προκύπτει στο τέλος της δεκαετίας του '90 είναι μια εικόνα αργόσυρτης προόδου ως αποτέλεσμα της ανατολικο-ασιατικής κρίσης, του αυξανόμενου αριθμού φτωχών ανθρώπων στην Ινδία, των συνεχών εξεγέρσεων στην  υποσαχάρια Αφρική, και της έντονης επιδείνωσης στην Ευρώπη και την κεντρική Ασία.»

 Στην Ινδονησία μόνο, το ποσοστό των ανθρώπων που αναγκάστηκε να ζήσει με λιγότερο από $1 ανά ημέρα αυξήθηκε από 11% το 1997 σε 19.9% το 1998, κάτι που υπονοεί μια αύξηση 20 εκατομμυρίων στις τάξεις των «πρόσφατα φτωχών» - αριθμός αντίστοιχος με ένα μέσου μεγέθους έθνος όπως η Αυστραλία. Στη Νότια Κορέα, η επίπτωση της αστικής ένδειας πήγε από 8.6 τοις εκατό το 1997 σε 19.2 τοις εκατό το 2007. Ο αριθμός των ανθρώπων με εισόδημα κάτω από τα $1 ανά ημέρα στην Ινδία είχε αυξηθεί σε 340 εκατομμύρια, από τα κατ' εκτίμηση 300 εκατομμύρια προς το τέλος της δεκαετίας του '80. Τα πρόσφατα στοιχεία όσον αφορά τη στασιμότητα στις αγροτικές αμοιβές προοιωνίζουν  μια περαιτέρω αύξηση στα ποσοστά φτώχειας σε αυτή την χώρα. Και αυτό συνέβαινε σε μία οικονομία με τους ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 10% σε ετήσια βάση. Οι επίσημοι αριθμοί υπολογίζουν ότι η οικονομική ανάπτυξη διακόπτεται ήδη. Τον Αυγούστου του 2008 η βιομηχανική αύξηση ήταν 1.3% σε ετήσια βάση, μια πολύ κακή παραγωγή σε σχέση με την αύξηση του προηγούμενου χρόνου πάνω από 10%

Το ΔΝΤ απαιτεί να ανοίξουν οι φτωχές χώρες τις αγορές τους για τη διείσδυση του διεθνούς κεφαλαίου. Απαιτεί τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, την κατάργηση των επιχορηγήσεων στα τρόφιμα και άλλα προϊόντα  ευρείας κατανάλωσης και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων. Ο στόχος που προβάλλεται είναι ενθάρρυνση  για «βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.» Στην πραγματικότητα σημαίνει την καταστροφή των εθνικών βιομηχανιών τους και της γεωργίας και μια απότομη αύξηση στην ανεργία και την φτώχεια.

Μια πρόσφατη μελέτη αποκάλυψε  ότι υπήρξε καθαρή μεταφορά πληρωμών περισσότερων από 1 δισεκατομμυρίων $ από τις αφρικανικές κυβερνήσεις στο ΔΝΤ το 1997 και το 1998. Εντούτοις, παρά αυτές τις αυξημένες  επιστροφές, το αφρικανικό χρέος συνέχισε να αυξάνεται, αυξημένο κατά 3 τοις εκατό. Ενώ οι χώρες της Αφρικής πρέπει επειγόντως να αυξήσουν τα έξοδα στην υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, και την υγιεινή, τα μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ τις έχουν αναγκάσει να μειώσουν τέτοια έξοδα, με τα κατά κεφαλήν έξοδα στην εκπαίδευση να έχουν μια πραγματική μείωση μεταξύ 1986 και 1996.

Η καταστροφή του «τρίτου κόσμου» έχει προκληθεί  από τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει τίποτα αυτόματο σε αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει λόγος να λιμοκτονήσει κανείς στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Τα χρήματα που έχουν δοθεί στις τράπεζες θα μπορούσαν να έχουν λύσει το πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας, σώζοντας εκατομμύρια ζωές. Τον  Ιουνίο του 2008 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων ζήτησε 30 δισεκατομμύρια $ για την τόνωση της γεωργίας και την αποτροπή των μελλοντικών ελλείψεων τροφής. Έλαβε μόνο επτάμιση δισεκατομμύρια, πληρωτέα σε τέσσερα έτη, τα οποία αντιστοιχούν σε περίπου 1.8 δισεκατομμύρια $ ετησίως. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί σε δύο δολάρια  ημερησίως για κάθε έναν που λιμοκτονήσει.

 Είναι σύνηθες στη Δύση να τίθεται το ζήτημα της «λύσης» των προβλημάτων αυτών των χωρών από την άποψη της ενίσχυσης. Οι «πλούσιες» χώρες ωθούνται να δώσουν περισσότερα χρήματα στις «φτωχές» χώρες. Αλλά κατά πρώτο λόγο, τα ποσά της αποκαλούμενης ενίσχυσης αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικροσκοπικό μέρος του πλούτου που λεηλατείται από την Ασία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική. Αφετέρου, αυτή η ενίσχυση συνδέεται συχνά με τις εμπορικές συναλλαγές, τα στρατιωτικά ή διπλωματικά συμφέροντα των χωρών δοτών, και επομένως αντιπροσωπεύει την υπαγωγή των πρώην αποικιακών εθνών στους πρώην κυρίους τους.

 Σε κάθε περίπτωση, είναι απαράδεκτο ότι χώρες με απέραντους πόρους αναγκάζονται να ζητούν φιλανθρωπίας όπως οι επαίτες που παρακαλούν για ένα ξεροκόμματο από το τραπέζι του πλούσιου. Ο πρωταρχικός όρος είναι να σπάσει η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και να νικηθεί η εξουσία των διεφθαρμένων τοπικών κυβερνητών που δεν είναι τίποτε άλλο από τα ντόπια παιδιά του ιμπεριαλισμού και των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων. Ούτε η ενίσχυση ούτε η φιλανθρωπία αλλά μόνο μια θεμελιώδης αλλαγή στην κοινωνία είναι η απάντηση στη παγκόσμια φτώχεια.

 Σε πολλές χώρες η εργατική τάξη, μετά από χρόνια εξαθλίωσης, παίρνει το δρόμο του αγώνα. Η πάλη των Παλαιστινίων ενάντια στην ισραηλινή κατοχή συνεχίζεται. Αλλά είναι η ισχυρή εργατική τάξη στις χώρες όπως τη Νότια Αφρική, τη Νιγηρία και την Αίγυπτο που κρατά το κλειδί του μέλλοντος. Στην Αίγυπτο έχουμε γίνει μάρτυρες ενός κύματος απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, ή για την υπεράσπιση των εργατών, συμπεριλαμβανομένης της νικηφόρας απεργίας με την κατάληψη από περισσότερους από 20.000 εργάτες στα κλωστοϋφαντουργεία Mahalla. Οι Ιρανοί εργαζόμενοι είναι επίσης σε κίνηση. Έχει υπάρξει ένα σημαντικό κύμα απεργιών, που εμπλέκει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης: οι εργαζόμενοι λεωφορείων, των ναυπηγείων, των σιδηρόδρομων, των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο ζάχαρης haft-Tapeh, στα εργοστάσια πετρελαίου και σε άλλους τομείς. Αυτές οι απεργίες μπορεί να άρχισαν με απλές οικονομικές διεκδικήσεις, αλλά λόγω της φύσης του καθεστώτος θα πάρουν αναπόφευκτα έναν όλο και περισσότερο πολιτικό και επαναστατικό χαρακτήρα.

Στη Νιγηρία, οι εργαζόμενοι οργάνωσαν μια σειρά γενικών απεργιών (8 τα τελευταία 8 χρόνια!), παραλύοντας τη χώρα και θέτοντας το ζήτημα της εξουσίας, για να προδοθούν μια ακόμη φορά από τους συνδικαλιστές ηγέτες. Στη Νότια Αφρική επίσης, το ισχυρό κίνημα των εργαζομένων έχει οργανώσει τη μία γενική απεργία μετά την άλλη, με τις πιο πρόσφατες τον Ιούνιο του 2007 και τον Αύγουστο του 2008. Έχουμε δει τις εντυπωσιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Μαρόκο, την Ιορδανία, και το Λίβανο και επίσης στο Ισραήλ, τον προμαχώνα της αντίδρασης στη Μέση Ανατολή. Έχουν υπάρξει επίσης μαζικοί αγώνες των εργατών και των αγροτών στο Πακιστάν, την Ινδία, το Μπανγκλαντές και το Νεπάλ, όπου οδήγησαν στη συντριβή της μοναρχίας.

Η Λατινική Αμερική είναι στο επίκεντρο μιας επαναστατικής κίνησης από τη Γη του Πυρός μέχρι το Ρίο Γκράντε με τη Βενεζουέλα στην πρωτοπορία. Οι εκκλήσεις του Ούγκο Τσάβες για σοσιαλισμό βρίσκουν ανταπόκριση. Το ζήτημα του σοσιαλισμού βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Στη Βολιβία και τον Ισημερινό η κίνηση των μαζών ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό συνεχίζεται παρά την άγρια αντίσταση των ολιγαρχιών που υποστηρίζονται από την Ουάσιγκτον. Είναι απαραίτητο να τεθεί στην ημερήσια διάταξη η πάλη για πολιτικές υπέρ της εργατικής τάξης, για την προλεταριακή διεθνή αλληλεγγύη και την πάλη για το σοσιαλισμό ως τη μόνη μόνιμη λύση για τα προβλήματα των μαζών

Απαιτούμε:

1. Την άμεση ακύρωση όλων των χρεών του Τρίτου Κόσμου.
2. Κάτω η ατομική ιδιοκτησία και ο καπιταλισμός!
3. Την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των μεγάλων γαιοκτημόνων  και την αγροτική μεταρρύθμιση. Οπουδήποτε είναι δυνατόν, τα μεγάλα κτήματα πρέπει να οργανωθούν σε κολλεκτίβες, χρησιμοποιώντας τις σύγχρονες μεθόδους γεωργίας για να ωθήσουν την παραγωγή.
4. Απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία! Εθνικοποιείστε την ιδιοκτησία των μεγάλων πολυεθνικών.
5. Για ένα πρόγραμμα πάλης για να καταργηθεί ο αναλφαβητισμός και να δημιουργηθεί ένα ειδικευμένο και μορφωμένο εργατικό δυναμικό.
6. Για δωρεάν και προσιτή υγειονομική περίθαλψη για όλους.
7. Κάτω η καταπίεση των γυναικών! Πλήρης νομική, κοινωνική και οικονομική ισότητα για τις γυναίκες!
8. Κάτω η διαφθορά και η εκμετάλλευση! Για πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα και τη συντριβή των τοπικών φερέφωνων του ιμπεριαλισμού.

Κάτω ο ιμπεριαλισμός!

Η πιο χτυπητή πτυχή της παρούσας κατάστασης είναι το χάος και ο αναβρασμός που επικρατεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Υπάρχει αστάθεια σε όλους τους τομείς : στην οικονομία , στην κοινωνία, στην πολιτική, στη διπλωματία και στον στρατό. Παντού υπάρχει πόλεμος ή είναι έντονη η πιθανότητα πολέμου: την εισβολή στο Αφγανιστάν την διαδέχτηκε η ακόμη πιο αιματηρή και εγκληματική κατοχή του Ιράκ. Έχουν γίνει πόλεμοι παντού : στα Βαλκάνια, στη Λιβύη, στη Γάζα, στο Νταρφούρ, στη Σομαλία, στην Ουγκάντα. Στο Κονγκό περίπου 5,000,000 άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί τα τελευταία χρόνια και ο ΟΗΕ και η υποτιθέμενη «διεθνής κοινότητα» δεν έκαναν τίποτα.

Έχοντας επίγνωση της τεράστιας δύναμης που έχει, η Ουάσινγκτον αντικαθιστά την καθιερωμένη διπλωματία με τον τραμπουκισμό. Το μήνυμα της είναι ξεκάθαρο με τον πιο βάναυσο τρόπο: «κάνε ο,τι σου λέμε ειδάλλως θα σας βομβαρδίσουμε και θα εισβάλλουμε στην χώρα σας» . Ο προηγούμενος πρωθυπουργός του Πακιστάν, ο στρατηγός Μουσάραφ , αποκάλυψε ότι λίγο μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα τις 11^η Σεπτεμβρίου 2001 οι ΗΠΑ απείλησαν ότι θα βομβαρδίσουν την χώρα του αν δεν προσφερόταν να συνεργαστεί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και των Ταλιμπάν. Τώρα ο Μουσάραφ  έχει φύγει και οι ΗΠΑ πράγματι βομβαρδίζουν το Πακιστάν.

Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εισέβαλε στο Ιράκ υπό το  πρόσχημα ότι κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής. Επιχειρηματολογούσαν ότι ο Σαντάμ Χουσείν ήταν ένας βάναυσος δικτάτορας που δολοφόνησε και βασάνισε τον ίδιο του τον λαό. Τώρα που ο ΟΗΕ είναι υποχρεωμένος να παραδεχτεί ότι στο κατεχόμενο Ιράκ μαζικές δολοφονίες και βασανισμοί  είναι καθημερινοί. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση , 70% των Ιρακινών πιστεύουν πως η ζωή είναι χειρότερη τώρα από ότι όταν ήταν ο Σανταμ.

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει οδηγήσει σε περισσότερη τρομοκρατία σε παγκόσμιο επίπεδο από ποτέ άλλοτε. Παντού, όπου πατάνε πόδι, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ δημιουργούν την πιο μεγάλη καταστροφή και πόνο . Τα αποκρουστικά θεάματα θανάτου και καταστροφής στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν θυμίζουν τα λόγια του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου : «Και όταν έχουν δημιουργήσει μια ζούγκλα το φωνάζουν αυτό ειρήνη». Αλλά σε σύγκριση με την δύναμη του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού , η δύναμη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι παιδική. Καθόλου ικανοποιημένη με τον βιασμό του Ιράκ , η Ουάσινγκτον απειλεί την Συρία και το Ιράν. Έχει προκαλέσει την αποσταθεροποίηση της κεντρικής Ασίας . Συνεχώς κάνει απόπειρες για να ρίξει την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Βενεζουέλας και να σκοτώσει τον πρόεδρο Τσάβεζ. Ραδιουργεί στο να κάνει την Κούβα  μια ημιαποικία και να οργανώσει τρομοκρατικά χτυπήματα εναντίον της. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται με αηδία αυτές τις βαρβαρότητες. Φαίνεται ότι ο κόσμος ξαφνικά έχει τρελαθεί. Βέβαια μια τέτοια απάντηση είναι άχρηστη και αντιπαραγωγική. Η παρούσα κατάσταση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα δεν μπορεί να εξηγηθεί σαν μια έκφραση της τρέλας ή της έμφυτης κακίας του ανθρώπινου γένους. Ο σπουδαίος φιλόσοφος Σπινόζα κάποτε είπε: «ούτε να κλαις, ούτε να γελάς, αλλά να καταλαβαίνεις!» Αυτή είναι μια πολύ καλή συμβουλή, γιατί αν δεν κατανοήσουμε τον κόσμο πο ζούμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τον αλλάξουμε. Η Ιστορία δεν είναι χωρίς νόημα, Μπορεί να εξηγηθεί και ο Μαρξισμός παρέχει μια επιστημονική εξήγηση.

Είναι άστοχο να προσεγγίζεις τον πόλεμο από μια συναισθηματική σκοπιά. Ο Κλαούζεβιτς, τόνισε πολύ καιρό πριν ότι  ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Αυτό το αιματηρό μακελειό, αντανακλά κάτι. Είναι αντανάκλαση των άλυτων αντιθέσεων που αντιμετωπίζει ο Ιμπεριαλισμός, σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι οι σπασμοί ενός κοινωνικο0οικονομικού συστήματος που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Έχουμε δει παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν στην παγκόσμια ιστορία, όπως η μακρά παρακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ή την περίοδο των τελών της φεουδαρχίας. Η τωρινή παγκόσμια αστάθεια είναι μόνο μια αντανάκλαση του γεγονότος ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει εξαντλήσει τις ιστορικές του δυνατότητες και δεν είναι πια σε θέση να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις όπως τοι έκανε στο παρελθόν.

Ο γερασμένος καπιταλισμός, πολιορκημένος από άλυτες αντιθέσεις από όλες τις πλευρές, βρίσκει το συμπλήρωμα του στον πιο άγριο ιμπεριαλισμό που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Η καλπάζουσα κούρσα των εξοπλισμών, καταναλώνει ένα όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη. Οι ΗΠΑ, που είναι τώρα η μόνη παγκόσμια υπερδύναμη, κάθε χρόνο ξοδεύει σχεδόν 600 δις δολάρια σε όπλα. Αυτό αντιστοιχεί σχεδόν στο 40% των παγκόσμιων δαπανών για εξοπλισμούς. Αντίθετα, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία αντιπροσωπέυουν περίπου το 5% η καθεμία, ενώ η Ρωσία, παραδόξως, μόνο το 6%. Αυτή η κατάσταση αντιπροσωπεύει μια απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται για όπλα, θα μπορούσαν από μόνα τους να είναι αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό, το συνολικό κόστος του πολέμου στο Ιράκ και μόνο θα έχει κοστίσει στις ΗΠΑ 3 τρις δολ. Όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι τρέλα. Όμως ο αφοπλισμός μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μια θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία. Η διάλυση του ιμπεριαλισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη διάλυση του καπιταλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων και των τραπεζών, εγκαθιδρύοντας μία ορθολογική παγκόσμια τάξη βασισμένη στις ανάγκες των λαών, όχι την αμείλικτη πάλη για αγορές, πρώτες ύλες και σφαίρες επιρροής, που είναι η πραγματική αιτία του πολέμου.

Απαιτούμε:

1. Όχι στους αντιδραστικούς πολέμους που εξαπολύει ο Ιμπεριαλισμός.
2. Άμεση απόσυρση όλων των ξένων στρατών από το Ιράκ και το Αφγανιστάν
3. Δραστική περικοπή στις άχρηστες εξοπλιστικές δαπάνες και μαζική αύξηση των κοινωνικών δαπανών
4. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα για τους φαντάρους, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να συμμετέχουν σε σωματεία και της απεργίας.
5. Υπερασπίστε τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Βολιβία από τα σχέδια της Ουάσινγκτον!
6. Ενάντια στο Ρατσισμό! Υπερασπίστε τα δικαιώματα όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων! Για την ενότητα όλων των εργατών, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, εθνικότητα και θρηκεία.
7. Για τον προλεταριακό διεθνισμό! Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε!

Για έναν Σοσιαλιστικό κόσμο!

Η αγορά δεν μπορεί να σχεδιαστεί ή να ρυθμιστεί. Δεν ανταποκρίνεται στα μέτρα που παίρνουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Ο Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας σχεδόν το παραδέχτηκε λέγοντας: « Οι G7 δεν λειτουργούν. Χρειαζόμαστε μια καλύτερη ομάδα για μια καλύτερη στιγμή». Όμως καλύτεροι καιροί δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Το ΔΝΤ δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει όλο τον κόσμο. Καμμία χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει. Η κρίση είναι παγκόσμια και απαιτεί μια παγκόσμια λύση. Αυτή μπορεί να την παρέχει μόνο ο σοσιαλισμός.

Στο Μεσαίωνα, η παραγωγή περιοριζόταν στην τοπική αγορά. Ακόμα και η μεταφορά αγαθών από τη μία πόλη στην άλλη απαιτούσε την πληρωμή δασμών φόρων και άλλων εξόδων. Η ανατροπή αυτών  των φεουδαρχικών περιορισμών και η εγκαθίδρυση  της εθνικής αγοράς και του εθνικού κράτους, ήταν η πρώτη προϋπόθεση για την ανάπτυξη του μοντέρνου καπιταλισμού. Στον 21^ο αιώνα, παρ’ όλα αυτά, τα εθνικά κράτη και η εθνική αγορά είναι [πολύ στενά για να συμπεριλάβουν την εξαιρετική ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Μέσα από τη συγκέντρωση των εθνικών οικονομιών γεννήθηκε η παγκόσμια αγορά. Ο Καρλ Μαρξ έκανε αυτή τη θαυματουργή προοπτική στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο πάνω από 150 χρόνια πριν. Η συντριπτική επικράτηση της παγκόσμιας αγοράς είναι τώρα το πι σημαντικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής.

Στα πρώτα του χρόνια, ο καπιταλισμός έπαιξε έναν προοδευτικό όλο στην εξάλειψη των φεουδαρχικών ορίων και περιορισμών και τη δημιουργία της εθνικής αγοράς. Αργότερα η επέκταση του καπιταλισμού δημιούργησε την παγκόσμια αγορά και η επικράτηση της παγκόσμιας αγοράς είναι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής. Η επέλευση της παγκοσμιοποίησης είναι έκφραση του γεγονότος ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει ξεπεράσει τα στενά όρια του εθνικού κράτους. Παρ’ όλα αυτά, η παγκοσμιοποίηση δεν καταργεί τις αντιθέσεις του καπιταλισμού. Μόνο τους αναπαράγει σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Για ένα διάστημα, ο καπιταλισμός πέτυχε να ξεπεράσει τις αντιθέσεις του με την αύξηση του παγκόσμιου εμπορίου (παγκοσμιοποίηση). Για πρώτη φορά στην ιστορία, όλος ο κόσμος έχει συρθεί σε μια παγκόσμια ενιαία αγορά. Οι καπιταλιστές ίδρυσαν νέες αγορές και δρόμους επένδυσης στην Κίνα και άλλες χώρες. Αλλά αυτό έχει αγγίξει τώρα τα όρια του.

Η παρούσα κρίση είναι, σε τελική ανάλυση, μια έκφραση της εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στα ασφυκτικά όρια της ατομικής ιδιοκτησίας και του εθνικού κράτους. Η παρούσα κρ΄ση είναι παγκόσμια σε χαρακτήρα. Η Παγκοσμιοποίηση αποκαλύπτεται σαν παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού. Είναι αδύνατο να λυθεί σε μια εθνική βάση. Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης δεν μπορούν να λυθούν σε μια εθνική βάση. Το πρόβλημα της παγκόσμια πείνας έχει επιδεινωθεί πολύ από την παραγωγή των βιοκαυσίμων στις ΗΠΑ. Αυτά συμφέρουν μόνο τις μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις αλλά κανέναν άλλο. Μόνο μια παγκόσμια σχεδιασμένη οικονομία μπορεί να βάλει ένα τέλος σε αυτή την τρέλα.

Στην ανίατη απληστία του για κέρδη, το καπιταλιστικό σύστημα θέτει όλο τον πλανήτη σε κίνδυνο. ‘Ένα οικονομικό σύστημα που ρημάζει τον πλανήτη σε αναζήτηση λείας, που καταστρέφει το περιβάλλον, καταστρέφει τα τροπικά δάση, δηλητηριάζει τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε και το φαγητό που τρώμε, δεν είναι κατάλληλο να επιβιώσει. Οι δρόμοι στις μεγαλουπόλεις είναι μποτιλιαρισμένοι από Ι.Χ. Κυκλοφοριακή συμφόρηση που σημαίνει ότι οι άνθρωποι ξόδεψαν 7 δις ώρες και 5 δις γαλόνια βενζίνης σε μποτιλιαρίσματα μόνο το 2003. Η έλλειψη σχεδιασμού οδηγεί στην κατάρρευση των μεταφορικών υποδομών  και την καταστροφή του περιβάλλοντος που προκαλείται από την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου και την μόλυνση του αέρα, 60-70% της οποίας προκαλείται από οχήματα.

Αφήνουμε κατά μέρος το τεράστιο ανθρώπινο κόστος από αυτή την παράνοια: τα ατυχήματα, οι άνθρωποι που έχουν σκοτωθεί ή μείνει ανάπηροι στους δρόμους, το αβάσταχτο άγχος, τις απάνθρωπες συνθήκες, το θόρυβο και το χάος. Η απώλεια παραγωγικότητας είναι τεράστια. Και όλο αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα από ένα βελτιωμένο σύστημα καλής ποιότητας, και δωρεάν νή σχεδόν δωρεάν δημόσιων μεταφορών. Οι εναέριες, οδικές, σιδηροδρομικές και υδάτινες μεταφορές θα έπρεπε να είναι δημόσια ιδιοκτησία και ορθολογικά σχεδιασμένες για να υπηρετούν τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η επιβίωση του καπιταλισμού δεν είναι μόνο απειλή για τις δουλειές και το βιοτικό επίπεδο. Είναι απειλή για το μέλλον του πλανήτη και της ζωής στη γη

Είναι Ουτοπικό;

Την τελευταία περίοδο οι τραπεζίτες και οι καπιταλιστές κατάφεραν να αποκομίσουν τεράστια υπερκέρδη μέσα από την αυξανόμενη συμμετοχή τους στις διεθνείς αγορές.. Τώρα όμως αυτή η διαδικασία έφτασε στα όριά της. Όλοι οι παράγοντες που έδιναν στην διεθνή οικονομία ανοδική πορεία την τελευταία περίοδο, τώρα συνδέονται και οδηγούν στην κατρακύλα της. Η ζήτηση, που επεκτεινόταν τεχνητά εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων της προηγούμενης περιόδου, μειώθηκε ξαφνικά ραγδαία. Η οξύτητα της «διόρθωσης» αντανακλά την υπερβολική εμπιστοσύνη και την «παράλογη ευφορία» που επικρατούσε όλη την προηγούμενη περίοδο.

Όπως, στην παρακμή της φεουδαρχίας, τα παλιά σύνορα, τα διόδια, οι τοπικοί φόροι και το συνάλλαγμα, ήταν αβάσταχτα εμπόδια για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, έτσι  και τα τωρινά εθνικά κράτη, με τα εθνικά τους σύνορα, τα διαβατήρια, τους ελέγχους στις εισαγωγές και τους τελωνειακούς δασμούς  καθώς και με τους περιορισμούς που θέτουν στο ζήτημα της μετανάστευσης, αποτελούν εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων. Η ελεύθερη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων-η μόνη πραγματική εγγύηση για την πολιτισμική και πολιτιστική ανάπτυξη του ανθρώπου- απαιτεί την κατάργηση όλων των συνόρων με την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κοινοπολιτείας.

Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει μόνο στο Σοσιαλισμό. Πρωταρχική απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η  κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα σημεία κλειδιά της οικονομίας. Δηλαδή κοινωνικοποίηση της γης, των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών. Ένα κοινό-κεντρικό σχέδιο στην παραγωγή είναι ο μόνος τρόπος για κινητοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό της  βιομηχανίας αλλά και της γεωργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Δηλαδή αναφερόμαστε σε ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην παραγωγή για τις ανάγκες των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων,

Μία σοσιαλιστική Ευρώπη, μία σοσιαλιστική ομοσπονδία των Λατινοαμερικανικών χωρών ή των χωρών της Μέσης Ανατολής μπορούν να δώσουν τεράστιες προοπτικές στην ανθρώπινη εξέλιξη. Ο απώτερος στόχος είναι η δημιουργία μιας  Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας στην οποία οι πόροι όλου του πλανήτη θα δρέπονται προς όφελος ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Οι πόλεμοι, η ανεργία, η  πείνα και η στέρηση θα μείνουν παρά μόνο σαν κακές αναμνήσεις του παρελθόντος, κάτι σαν μισοξεχασμένος εφιάλτης.

Κάποιοι θα πουν ότι αυτό είναι ουτοπικό, κάτι το οποίο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Φανταστείτε όμως να περιγράφαμε σε ένα αγρότη το Μεσαίωνα την προοπτική ύπαρξης ενός κόσμου με παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου θα υπάρχουν κομπιούτερ και θα πραγματοποιούνται διαστημικά ταξίδια. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα αντιδρούσε;

Αλλά  αν το σκεφτεί κανείς, είναι πράγματι τόσο δύσκολο; Το δυναμικό των παραγωγικών δυνάμεων είναι τέτοιο, που όλα τα προβλήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη φυλή- φτώχεια, έλλειψη στέγης, πείνα, έλλειψη μόρφωσης – θα μπορούσαν εύκολα να λυθούν. Πόροι υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα λογικό οικονομικό σύστημα που θα τους θέσει σε λειτουργία.

Οι αντικειμενικές συνθήκες για την μετάβαση στο σοσιαλισμό, υπάρχουν ήδη. Είναι, πράγματι κάτι το ουτοπικό; Μόνο οι πιο στενόμυαλοι σκεπτικιστές, χωρίς γνώση της ιστορίας και απουσίας οράματος για το μέλλον θα λέγανε κάτι τέτοιο. Η Ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι η εξής: Είναι αποδεκτό ότι  στην 1^η δεκαετία του 21^ου αιώνα, οι ζωές, οι δουλειές και τα σπίτια των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο είναι καθορισμένα κατά τον ίδιο τρόπο με μια ζαριά στο καζίνο; Και τελικά πιστεύουμε πραγματικά ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να κατασκευάσει  καλύτερο σύστημα, από το τυφλό παιχνίδι των δυνάμεων της αγοράς;

Οι υπερασπιστές της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς δεν μπορούν να παραθέσουν κάποιο ισχυρό επιχείρημα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει μία τόσο ύστερη υπόθεση. Αντί για κάποιο λογικό επιχείρημα, το μόνο που προτάσσουν είναι ότι αυτή είναι μια φυσική και αναπόφευκτη τάξη πραγμάτων, χωρίς να υπάρχει κάποια εναλλακτική. Αυτό δεν είναι όμως παρά μία τυφλή προκατάληψη. Ελπίζουν ότι με τη συνεχή επανάληψη αυτών των τσιτάτων, οι άνθρωποι τελικά θα τα πιστέψουν. Από μόνη της η ζωή όμως φανέρωσε ότι το «η οικονομία της ελεύθερης αγοράς δουλεύει» είναι ψέμα. Η προσωπική μας εμπειρία και οι αποδείξεις που είναι μπροστά στα μάτια μας, μας λένε ότι τελικά δεν δουλεύει, ότι είναι ένα σπάταλο, χαοτικό, βάρβαρο και παράλογο σύστημα που ισοπεδώνει τις ζωές των πολλών, για το κέρδος των λίγων.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο επειδή δεν είναι καν ικανό να ταΐσει τον πληθυσμό της γης. Η περαιτέρω διατήρησή του αποτελεί απειλή για το μέλλον του πολιτισμού, αλλά και της ίδιας της ζωής. Το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να ανατραπεί προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Στην μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία, οι ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες θα κοιτάνε τον δικό μας κόσμο με την ίδια δυσπιστία που έχουμε εμείς απέναντι στον κόσμο των κανίβαλων. Στους κανίβαλους ένας κόσμος όπου οι άντρες και οι γυναίκες δεν τρώγονται μεταξύ τους φαντάζει επίσης ουτοπικός. 

Η κρίση της ηγεσίας

Το 1938 ο Λέον Τρότσκι έγραψε: «Όλοι οι ισχυρισμοί για το γεγονός ότι οι ιστορικές συνθήκες δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για το Σοσιαλισμό, είναι αποτέλεσμα είτε άγνοιας ίτε συνειδητού δόλου. Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την προλεταριακή επανάσταση όχι μόνο  έχουν ωριμάσει, αλλά έχουν αρχίζει λίγο πολύ να σαπίζουν κιόλας. Χωρίς μία σοσιαλιστική επανάσταση την επόμενη ιστορική περίοδο, ολόκληρος ο πολιτισμός του ανθρώπινου είδους απειλείται από μία καταστροφή. Γι’ αυτό τώρα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του το προλεταριάτο και κυρίως η επαναστατική πρωτοπορία. Η ιστορική κρίση του ανθρώπινου είδους συνοψίζεται στην κρίση της επαναστατικής ηγεσίας.»

Πριν από πολύ καιρό η εργατική τάξη εγκαθίδρυσε κόμματα για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά της και για να αλλάξει την κοινωνία. Κάποια λέγονται σοσιαλιστικά, άλλα εργατικά, κομμουνιστικά, ή αριστερά. Κανένα όμως από αυτά δεν υπερασπίζεται μια σοσιαλιστική ή κομμουνιστική πολιτική. Η μακρά περίοδος της καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο έδωσε το τελικό στίγμα στην μετατροπή των μαζικών προλεταριακών οργανώσεων σε ρεφορμιστικές και γραφειοκρατικές. Οι ηγεσίες των συνδικάτων όπως και των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων, υποχώρησαν κάτω από την πίεση της αστικής τάξης, εγκατέλειψαν οποιαδήποτε στάση υποστήριξης της αλλαγής της κοινωνίας.

Οι ηγεσίες των παραδοσιακών εργατικών κομμάτων, των σοσιαλδημοκρατικών  και των εργατικών, έχουν συγχωνευθεί με τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Ενάντια στη θέλησή τους αναγκάστηκαν να εθνικοποιήσουν τράπεζες, αλλά κατά τέτοιο τρόπο που οι τραπεζίτες είναι τελικά αυτοί που απολαμβάνουν τα οφέλη από τις τεράστιες επιχορηγήσεις και όχι ο λαός. Εμείς απαιτούμε την εθνικοποίηση ολόκληρου του τραπεζικού και οικονομικού τομέα, με ελάχιστη αποζημίωση μόνο όταν υπάρχει αποδεδειγμένη ανάγκη.

Οι ηγεσίες των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων στην Ρωσία, στην ανατολική Ευρώπη και σε πολλές άλλες χώρες έχουν εγκαταλείψει τελείως το επαναστατικό πρόγραμμα του Μαρξ και του Λένιν. Αντιμετωπίζουμε μία κραυγαλέα αντίφαση, όπου ακριβώς της στιγμή που ο καπιταλισμός βρίσκεται παντού σε κρίση, και εκατομμύρια άντρες και γυναίκες αναζητούν μία ριζική αλλαγή στην κοινωνία, οι ηγεσίες των μαζικών οργανώσεων προσκολλώνται όλο και περισσότερο στην υπάρχουσα τάξη. Όπως ο Τρότσκι είχε πει πολύ καιρό πριν: « Η παγκόσμια πολιτική κατάσταση στο σύνολό της, χαρακτηρίζεται κυρίαρχα από μία ιστορική κρίση της ηγεσίας του προλεταριάτου.»

Είναι ανεπίτρεπτο για ηγέτες που μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού, της εργατικής τάξης, ή ακόμα και της «δημοκρατίας» να προωθούν τεράστιες οικονομικές ενισχύσεις σε ιδιωτικές τράπεζες, γεγονός που σηματοδοτεί αύξηση του δημόσιου χρέους που θα επιφέρει χρόνια περικοπών και λιτότητας. Αυτό συμβαίνει στο όνομα του κοινού καλού, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μέτρο για το συμφέρον τω πλουσίων και ενάντια στο συμφέρον της πλειοψηφίας. Αυτή η κατάσταση λοιπόν δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Δεν υπάρχει εναλλακτική για την  εργατική τάξη έξω από το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Κάτω από συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οι μαζικές οργανώσεις θα κλονιστούν συθέμελα. Ξεκινώντας από τα συνδικάτα, οι ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας θα υποστούν την πίεση από τη βάση. Έτσι λοιπόν είτε θα λυγίσουν σε αυτή την πίεση από τα κάτω και θα αντιδράσουν ανάλογα, είτε θα αντικατασταθούν  από ανθρώπους που είναι περισσότερο σε επαφή με τις βλέψεις και τις προσδοκίες των εργατών. Ο ρόλος μας είναι να μεταφέρουμε τις ιδέες του μαρξισμού μέσα στο Εργατικό Κίνημα και να κερδίσουμε την εργατική τάξη στις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού. Παραπάνω από 150 χρόνια πριν ο Μαρξ και ο Ένγκελς διακήρυσσαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο:

«Πώς σχετίζονται οι κομμουνιστές με το προλεταριάτο;»

«Οι κομμουνιστές δεν φτιάχνουν ένα ξεχωριστό κόμμα αντίθετο στα άλλα εργατικά κόμματα.»

«Δεν έχουν συμφέροντα διαφορετικά και αποσπασμένα από αυτά του προλεταριάτου σαν σύνολο.»

«Δεν κατασκευάζουν δικές τους σεχταριστικές αρχές που να θέλουν να τις εμποτίσουν στο εργατικό κίνημα και να το διαμορφώσουν πάνω σε αυτές.»

«Οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα εργατικά κόμματα μόνο σε αυτό: 1) Στους εθνικούς αγώνες των προλετάριων διαφορετικών χωρών, εντοπίζουν και αναδεικνύουν τα κοινά συμφέροντα ολόκληρου του προλεταριάτου, ανεξαρτήτως εθνικότητας. 2) Στα διάφορα στάδια ανάπτυξης που διέπουν τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική, παντού και πάντοτε εκπροσωπεύουν τα συμφέροντα του κινήματος στην ολότητά του.»

Οι μαρξιστές καταλαβαίνουν τον ρόλο των μαζικών οργανώσεων. Δεν συγχέουμε την ηγεσία με τις μάζες των εργατών που την υποστηρίζουν. Υπάρχει μία άβυσσος που διαχωρίζει του οπορτουνιστές και τους καριερίστες της ηγεσίας από την τάξη που τους ψηφίζει. Η εντεινόμενη κρίση θα αναδείξει αυτή την άβυσσο και θα την διευρύνει μέχρι το κρίσιμο σημείο. Παρ’ όλα αυτά η εργατική τάξη στρέφεται στις μαζικές της οργανώσεις, παρά τις πολιτικές της ηγεσίας επειδή δεν υφίσταται εναλλακτική. Η εργατική τάξη δεν αντιλαμβάνεται τις μικρές οργανώσεις. Όλες οι προσπάθειες των σεκτών να δημιουργήσουν μαζικά επαναστατικά κόμματα έξω από τις μαζικές οργανώσεις έχουν αποτύχει παταγωδώς και είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και στο μέλλον.

Θα παλέψουμε ενάντια στις χρεοκοπημένες πολιτικές και θα αντιμετωπίσουμε την παλιά ηγεσία. Απαιτούμε να σπάσουν κάθε δεσμό με τους τραπεζίτες και με τους καπιταλιστές και να διεξάγουν πολιτικές προς το συμφέρον των εργατών και της μεσαίας τάξης. Το 1917 ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι έλεγαν στην ηγεσία των Μενσεβίκων και των Σοσιαλεπαναστατών : «Διασπαστείτε με την αστική τάξη, πάρτε την εξουσία!». Αυτοί όμως πεισματικά αρνήθηκαν να καταλάβουν την εξουσία. Προσκολλήθηκαν στην αστική τάξη και αυτό προετοίμασε τη νίκη των μπολσεβίκων. Κατά τον ίδιο τρόπο καλούμε αυτά τα κόμματα και αυτές τις οργανώσεις που βασίζονται στην εργατική τάξη και μιλάνε εξ ονόματός της, να σπάσουν πολιτικά από την αστική τάξη και να παλέψουν για μία σοσιαλιστική κυβέρνηση για ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα.

Δίνουμε κριτική υποστήριξη στα μαζικά εργατικά κόμματα, ενάντια στα κόμματα των τραπεζιτών και των καπιταλιστών. Αλλά απαιτούμε να διεξάγουν πολιτικές προς το συμφέρον της εργατικής τάξης. Η πτώση δεν θα συγκρατηθεί με κανέναν τρόπο, με τα πρόσκαιρα μέτρα των κυβερνήσεων και των τραπεζιτών. Δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο. Το πρόβλημα είναι ότι οι ηγεσίες των μαζικών εργατικών οργανώσεων δεν δίνουν προοπτική για ριζική αλλαγή της κοινωνίας. Αυτό είναι όμως ό,τι ακριβώς χρειάζεται.

Η κοινωνική κατάσταση καθορίζει τη συνείδηση. Η εργατική τάξη γενικά μαθαίνει μέσα από την εμπειρία της, και η εμπειρία της καπιταλιστικής κρίσης σημαίνει ότι μαθαίνει γρήγορα. Θα βοηθήσουμε τους εργάτες να βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα, αλλά όχι φωνάζοντας και καταγγέλλοντας, αλλά με υπομονετική εξήγηση και συστηματική δουλειά στις μαζικές οργανώσεις. Οι άνθρωποι έχουν ερωτήματα και ζητάνε απαντήσεις σε αυτά. Ο ρόλος των μαρξιστών  είναι μόνο να κάνουν συνειδητή στους εργάτες  την ασυνείδητη, ή μισο-συνειδητή επιθυμία τους για αλλαγή της κοινωνίας.

1. Ενάντια στο σεκταρισμό!
2. Μέσα στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης!
3. Παλέψτε για την αλλαγή στα συνδικάτα!
4. Παλέψτε για ένα μαρξιστικό πρόγραμμα!

Βοηθήστε μας να χτίσουμε τη Διεθνή Μαρξιστική Τάση

Δεν αρκεί να μοιρολογούμε για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Είναι αναγκαίο να δράσουμε! Αυτοί που λένε: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική» θα έπρεπε να είχαν γεννηθεί σε κάποια άλλη περίοδο. Στις μέρες μας δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πολιτική. Προσπάθησε να το κάνεις, τι θα γίνει; Μπορεί να τρέξεις στο σπίτι σου να κλειδώσεις την πόρτα και να κρυφτείς κάτω από τι κρεβάτι. Η πολιτική όμως θα έρθει σπίτι σου και θα χτυπάει την πόρτα. Η πολιτική αφορά κάθε πτυχή της ζωής μας. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί άνθρωποι ταυτίζουν την πολιτική με τα υπάρχοντα κόμματα και τις ηγεσίες τους. Ρίχνουν απλά μια ματιά στις εικόνες στη βουλή, στο καριερισμό, στους άδειους λόγους και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τελικά αποξενώνονται.

Οι αναρχικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν χρειαζόμαστε ένα κόμμα. Αυτό είναι λάθος. Άμα το σπίτι μου αρχίσει να πέφτει δεν καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θα κοιμηθώ στο δρόμο, αλλά ότι θα πρέπει να αρχίσω να το επισκευάζω άμεσα. Εάν λοιπόν είμαι απογοητευμένος από την παρούσα ηγεσία των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων, πρέπει να παλέψω για αλλαγή της ηγεσίας, με πρόγραμμα και πολιτικές προσαρμοσμένα στις ανάγκες μου.

Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση παλεύει για το σοσιαλισμό σε 40 χώρες, σε 5 ηπείρους. Στηριζόμαστε ισχυρά στα θεμέλια του Μαρξισμού. Υπερασπίζουμε τις βασικές ιδέες, αρχές, πολιτικές και παραδόσεις που εγκαθίδρυσαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Τρότσκι. Τώρα η φωνή μας είναι ακόμα αδύνατη. Για πολύ καιρό οι Μαρξιστές αναγκάστηκαν να δουλεύουν ενάντια στο ρεύμα. Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση απέδειξε την ικανότητα να στέκεται δυνατή στις δυσμενείς συνθήκες. Τώρα όμως κολυμπούμε με την παλίρροια της ιστορίας. Όλες οι προοπτικές μας επιβεβαιώθηκαν από μία σειρά γεγονότων.  Αυτό μας δίνει ακλόνητη εμπιστοσύνη στις ιδέες και στις μεθόδους του μαρξισμού, στην εργατική τάξη και στο σοσιαλιστικό μέλλον του ανθρώπινου είδους.

Αρχίζοντας με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και της νεολαίας, η φωνή μας θα φτάσει στην μάζα των εργατών σε κάθε εργοστάσιο, συνδικάτο,  σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο, σε κάθε εργατική περιοχή. Για να το καταφέρουμε αυτό όμως χρειαζόμαστε την βοήθειά σας. Χρειαζόμαστε ανθρώπους να γράψουν άρθρα, να πουλήσουν εφημερίδα, να βοηθήσουν με την οικονομική μας εξόρμηση και φυσικά να δράσουν μέσα στο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα. Στον αγώνα για τον σοσιαλισμό καμία συνεισφορά δεν είναι τιποτένια και οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο. Εμείς θέλουμε να παίξετε αυτόν το ρόλο σας. Μην σκέφτεστε ότι εσείς δεν θα κάνετε την διαφορά. Όλοι μαζί, εφόσον οργανωνόμαστε, μπορούμε να κάνουμε μια θεμελιώδη διαφορά.

Η εργατική τάξη έχει στα χέρια της μία κολοσσιαία δύναμη. Χωρίς την άδεια των εργατών, δεν μπορεί να ανάψει ούτε μια λάμπα, να γυρίσει ούτε ένας τροχός, ή να χτυπήσει ένα τηλέφωνο. Το πρόβλημα είναι ότι οι εργάτες δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν αυτή τη δύναμη. Εμείς πρέπει να τους κάνουμε να το συνειδητοποιήσουν. Θα παλέψουμε για κάθε αλλαγή και κάθε πρόοδο, ανεξαρτήτως πόσο μικρές θα είναι, γιατί μόνο μέσω του αγώνα για πρόοδο στον καπιταλισμό οι εργάτες θα αποκτήσουν την απαραίτητη εμπιστοσύνη στη δύναμή τους για να αλλάξουν την κοινωνία.

Η διάθεση των μαζών αλλάζει παντού. Στην Λατινική Αμερική υπάρχει μία επαναστατική διάθεση, η οποία θα ενταθεί και θα εξαπλωθεί και σε άλλες ηπείρους. Στην Βρετανία, στις Η.Π.Α. και σε άλλες  βιομηχανικές χώρες, πολλοί άνθρωποι που προηγουμένως δεν αμφισβητούσαν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τώρα πλέον ρωτούν. Ιδέες που παλιότερα είχαν μικρή απήχηση θα ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί για έναν πρωτοφανή ξεσηκωμό της εργατικής τάξης σε παγκόσμια κλίμακα.

Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, μας είπαν ότι η ιστορία έχει τελειώσει. Αντίθετα όμως η ιστορία δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Σε ένα διάστημα μόλις 20 χρόνων ο καπιταλισμός απέδειξε ότι έχει χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά.  Είναι αναγκαίο να πολεμήσουμε για μία σοσιαλιστική εναλλακτική! Ο σκοπός μας είναι να φέρουμε μία θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία και να παλέψουμε για τον σοσιαλισμό σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Παλεύουμε για τον σημαντικότερο σκοπό: τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, και την εγκαθίδρυση μίας νέας και ανώτερης μορφής ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτός είναι ο μόνος σκοπός που πραγματικά αξίζει στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αι.

Ελάτε μαζί μας!

Λονδίνο, 30 Οκτωβρίου 2008

Source: Greece - Marxistiki Foni