Dit artikel van Revolutie nr. 1 analyseert de kwestie van intersectionaliteit en identiteitspolitiek vanuit een marxistisch oogpunt. Wij strijden voor eenheid van alle onderdrukten, als basis voor de bevrijding van alle onderdrukte groepen.

Wat een enorm contrast tussen de openingsviering van een nieuwe VS-ambassade in Jeruzalem en hetgeen op het zelfde ogenblik gebeurde in Gaza! Daar werden diezelfde dag door Israëlische scherpschutters 59 Palestijnse betogers gedood en vielen meer dan 2700 gewonden. De massale Palestijnse verzetsbeweging in Gaza, die opkomt voor het recht op de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en tegen de twaalf jaar oude Israëlische blokkade, is blijven groeien ondanks de repressie van het Israëlische leger.

Zeven kameraden van de IMT werden gearresteerd in Karachi door het Pakistaanse leger en de Sindh Rangers, een paramilitair staatsdepartement dat bekend staat voor buitenrechtelijke moorden. We moeten nieuws van deze misdaad verspreiden in de arbeiders-en studentenbeweging over de hele wereld. We hebben berichten van protest en solidariteit nodig! Kom in actie!

Zeven kameraden van de IMT werden vandaag gearresteerd in Karachi door het Pakistaanse leger en de Sindh Rangers, een paramilitair staatsdepartement dat bekend staat voor buitenrechterlijke moorden. We moeten nieuws van deze misdaad verspreiden in de arbeiders-en studentenbeweging over de hele wereld. We hebben berichten van protest en solidariteit nodig! Kom in actie!

De eerste keer dat de internationale arbeidersbeweging grondig over de kwestie van arbeidsmigratie discussiëerde, was in 1907. In Stuttgart kwam toen het congres van de Tweede (socialistische) Internationale samen. Terwijl de rechtervleugel argumenteerde voor toelatingsvoorwaarden, behaalde de linkerzijde een klinkende overwinning. Lenin en Karl Liebknecht voorop, waren ze tegen het steunen van elk criterium. Enkel op basis van volledig gelijke sociale en politieke rechten zou de heersende klasse migrantenarbeiders niet meer kunnen gebruiken om de onderlinge concurrentie te vergroten en verdeeldheid te zaaien onder de arbeiders. Deze strijd voor gelijke rechten moet tevens aanleiding

We bevinden ons aan het begin van een sociale beweging die een ommekeer zou kunnen betekenen in de evolutie van de strijd tussen onze zijde - de jeugd en de loontrekkenden - en het andere kamp, dat van de grote werkgevers/bazen, waarvan de regering Macron de uitvoerende macht is.

Iedereen leest het wel eens, in kranten, magazines of op sociale media: het argument dat 'communisme schuldig is aan 100 miljoen doden.' Het wordt overal gebruikt om kritiek op het kapitalisme en verdere discussie over alternatieven te blokkeren. Het is één van de favoriete argumenten van rechts om alle oppositie tegen het kapitalisme monddood te maken, omdat iedereen die tegen kapitalisme is, uiteindelijk medeverantwoordelijk zou zijn voor 100 miljoen doden.

Dit artikel werd op 19 januari geschreven, toen de Turkse inval in Afrin net was begonnen. Erdogans regime zet nu volop door, zonder enig tegenwicht van de zogenaamde 'Westerse democratieën'. Dit onderstreept de analyse dat de Koerdische massa's niet kunnen rekenen op de grootmachten, maar enkel op de internationale solidariteit van de werkende klasse en jongeren.

Het jaar 2018 begon met radicale protesten in Iran. Over het hele land zijn er protesten geweest van voornamelijk arbeiders en arme lagen van de bevolking. Dit is de eerste golf van protest sinds de zogenaamde Groene Beweging van 2009. Hoewel de protesten in aantal niet zo groot zijn als die van 2009, zijn deze geografisch gezien wel meer wijdverbreid. Er is ook sprake van zeer radicale protesten. Hoewel ze begonnen met economische eisen (tegen werkloosheid, tegen prijsstijgingen), richten de protesten zich nu tegen de opperste leider Khamenei zelf en tegen het regime als geheel.

De idee dat automatisering en technologische vooruitgang aan de basis liggen van werkloosheid, is zeer wijd verspreid. Het debat over de oorzaken van werkloosheid en de rol van automatisering is belangrijk omwille van de politieke implicaties. Dit artikel argumenteert dat werkloosheid niet het gevolg is van automatisering, maar dat het een bijproduct is van de kapitalistische economie en dat het kapitalisme niet in staat is om de automatisering te organiseren op een menselijke manier en zelfs niet op een manier die economisch efficiënt is.

Vandaag zien we op talrijke gebieden, van automatisering tot groene energie tot informatietechnologie, een bevestiging van Marx' bewering: dat de maatschappelijke productieve krachten in een zeker stadium in conflict komen met de manier waarop de maatschappij georganiseerd is. Deze impasse wordt door hedendaagse economen de 'economische singulariteit' genoemd, en toont duidelijk aan dat het systeem niet langer werkt.

Om de huidige crisis in Spanje en Catalonië te begrijpen, moeten we even onze Belgische/Vlaamse bril afzetten. Er worden te gemakkelijk oppervlakkige vergelijkingen gemaakt met het Vlaanderen van de N-VA en het Vlaams Belang waardoor een rechtse en ondemocratische inhoud wordt gegeven aan de beweging in Catalonië. Op die manier laten we de kwestie van Catalonië in rechtse handen en blijft de N-VA aan zet.

Het leek erop dat alles op voorhand afgesproken was. De Catalaanse president, Carles Puigdemont, zou naar het Catalaans Parlement komen en daar de onafhankelijke republiek afkondigen, waartoe hij door de uitslag van het referendum van 1 oktober verplicht was.

Op 1 augustus viel de Argentijnse Nationale Gendarmerie een wegblokkade aan van demonstranten van de inheemse Mapuches, die demonstreerden tegen het landbeleid van de multinational Benetton. Hierbij werd de activist Santiago Maldonado gearresteerd, die nu is 'verdwenen'. Dit heeft geleid tot een massabeweging van honderdduizenden Argentijnen tegen de regering-Macri.

De brutale politierepressie slaagde er niet in het Catalaanse referendum te verhinderen: honderdduizenden maakten vastbesloten komaf met alles wat hen verhinderde om te gaan stemmen. Waar we gisteren in Catalonië getuige van waren was aan de ene kant het afschrikwekkende gelaat van het Spaanse regime, de zgn. “overgang” aan het einde van het Franco tijdperk, en aan de andere kant de massa mobilisatie en zelforganisatie van het Catalaanse volk om gebruik te maken van hun recht op zelfbeschikking.