Espainiako Estatuko Nazioarteko Korronte Marxistak Espainiak Ukrainako gerran duen inplikazioa arbuiatzen du. Bereziki arbuiatzen dugu Ukrainako gobernuari armak bidaltzea eta Pedro Sanchez Gobernuko presidenteak martxoaren 2an Diputatuen Kongresuan iragarritako gainerako neurriak, eskuinaren eta ultraeskuinaren eta erregimenaren ezker ordainduaren babes sutsuarekin.
[Source]
Espainiako Defentsa Ministerioko iturrien arabera, dozenaka tona armamentu eta munizio bidaliko dira, hau da, tankeen aurkako 1.370 granada-jaurtigailu, 700.000 kartutxo eta milaka metrailadore. Iturri berberek ez dute baztertzen gerrako material gehigarria bidaltzea. Gainera, eremu horretan dauden Espainiako indarrak 800 soldadu eta ofizial, lau borroka-hegazkin, Itsaso Beltzeko hiru gerra-ontzi eta Letoniako 80 blindatu dira.
Armamentu-bidalketa hori, Europako gainerako herrialdeak zuzenean egiten ari direnaz gain, Europar Batasuna bera erakunde gisa bidaltzeari gehitzen zaio, “Bakea Laguntzeko Europako Funtsa” delakoaren bidez – Eufemismo orwelliar oso egokia –, eta horrek, berez, 500 milioi euroko gastua ekarriko du.
Ukrainar eta errusiar langileentzat ondorio kaltegarriak izaten ari den Ukrainaren inbasio militarraren aurka gaudela argi eta garbi utziz, ukrainar erregimen erdi-diktatorial erreakzionarioari ez diogu inolako kredentzial demokratikorik edo aurrerakoirik eman nahi. Erregimen horrek ukrainar errusiazaleak zapaltzen ditu, Ukrainako kolaborazionistak Alemania naziarekin loriatu ditu, eta estatu paramilitar faxista bihurtu den estatu bat hartu du barnean. Gobernu hori AEBko interes inperialistek bultzatu dute gatazka honetara, NATO Europako ekialdeko herrialde estalinistetara hedatzeko Errusiarekin duen lehian, eta horien atzetik Europar Batasun kapitalista ere eraman du.
Laguntza armamentistiko guzti honek ez du funtsean aldatuko indar militarren korrelazioa, Errusiaren alde ikaragarriro, gatazka odoltsu bat luzatzeko besterik ez du balioko, gerra erreakzionario honetan suntsipen handiago bat eta beharrezkoa ez den milaka bizitza gehiago galtzea ekarriko duena.
Langile klaseak ordainduko du gerra hau.
Baina langile klase ukrainarra eta errusiarra ez dira izango egoera honen biktima bakarrak. Aitzitik, Espainiako eta Europako langile-klase osoak prezio gogorra ordainduko du gerra honekin, ekonomikoa, soziala eta eskubide demokratikoetan oinarritua.
Langileek beren poltsikotik ordainduko dituzte, diru publikoaren, suntsipenaren eta heriotzaren bidez, Estatu Batuetako eta Errusiako inperialisten arteko lehiak ekarri dizkigutenak. Diru hori gastu sozialera, osasunera, hezkuntzara eta gure azpiegiturak hobetzera bideratu beharko litzateke. Gatazka horrek gasaren eta petrolioaren prezioak igo ditu azken hamarkadetan, eta hornikuntza-kateen krisia larriagotzen ari da, prezioen igoera gehigarrietan eta ekonomiaren sektoreen geldialdian dituen ondorioekin. Bloke baten eta bestearen arteko zehapen ekonomikoek egoera okertuko dute. Leninek bere garaian adierazi zuen bezala, gerra izugarria da kostuei, suntsipenari, errefuxiatuei eta bizi-galerei dagokienez, baina, era berean, oso onuragarria da arma-, petrolio-, elektrizitate- eta oinarrizko kontsumo-enpresentzat, beren kutxak gatazka horren ondorioekin eta prezioen gorakadarekin betetzen ari baitira, langileen familien bizi-baldintzen degradazioaren kontura.
Ikusten ari gara, “etsai errusiarraren” aitzakian, eskubide demokratikoak murrizten ari direla Espainian eta Europa osoan. Informazio- eta prentsa-askatasunaren urraketa nabarmen batean, Russia Today (RT) eta Sputnik telebista-kate errusiarrak Europan emititzea debekatu da. Txekiar Errepublikan, Europar Batasuneko herrialde demokratikoan, Fiskaltzak 3 urteko espetxe-zigorra ezarriko omen dio gerra honetan Errusiaren alde publikoki hitz egiten duenari. Milango La Bicocca Unibertsitateak, Italian, Paolo Nori antzerki zuzendariak Dostoievski errusiar idazlearen literatur lanari buruzko hitzaldi bat debekatu zuen. Protesten aldarriak bakarrik eragin dio atzera unibertsitate honetako errektoretzari. Espainian, Andaluziako Filmategiak bertan behera utzi du 1972ko Sobietar Batasuneko zientzia-fikziozko filmaren proiekzioa, Andréi Tarkovski zuzendariaren Solaris pelikularena. Joan den otsailaren 25ean, Sevillan, gerraren aurkako protesta-kontzentrazioan, polizia nazionalak manifestaziotik atera eta hogei bat pertsona identifikatu zituen bandera komunistak eta “NATOri EZ” leloa zeraman pankarta bat eramateagatik.
Ikusten dugunez, militarismoa eta eskubide demokratikoen aurkako erasoa gatazkan dauden bi aldeen erantzun bera dira.
Interes inperialista zikinek eragindako gerra eta basakeria gorakadaren aurrean, klase borroka iraultzailearen aurka egiten dugu Ukrainan, Errusian eta Europan, zapalkuntza inperialistaren, zapalkuntza nazionalaren eta zapalkuntza kapitalistaren aurka.
Parlamentuko ezkerraren porrota…
Eskuinaren eta ultraeskuinaren posizioa espero zitekeena izan da, mendebaldeko interes inperialistekin lerrokatuta. PPk, Ciudadanosek eta Voxek Whashingtonen eta Bruselan dituzten ugazaben ahotsari erantzuten diote, eta azkenek eskua ematen diote Ukrainan dituzten kide faxista eta naziei.
Erregimenaren ezker heziak izan du horretan paperik kaltegarriena, bere posizioa langile klasea nahasteko eta mendebaldeko inperialismoaren interesen ilarako bagoi gisa jartzeko erabili baitu.
PSOEren aparatua, egungo egoeran 78ko Erregimenaren eraikin osoari eusten dion habe nagusia, monarkia usteletik hasi eta Elizaren pribilegioetaraino, enpresari eta bankari handien oligarkiaren interes nagusietaraino, baldintzarik gabe kokatu da ugazabekin. Bereziki lotsagarria da Sanchezek eskuinaren presioari amore ematea, berak aitortu zuen bezala, Ukrainara armak zuzenean bidaltzea onartzeko. Horrek ez gaitu harritzen, kanpo-politika barne-politikaren jarraipena da. Patronalak langileei emandako hitza traizionatzeko eta PPren lan-erreforma ia bere horretan mantentzeko egiten dituen presioekiko sentikorrak direnek, kanpoko presio inperialisten aurrean sentikorrak izan behar dute.
Yolanda Diaz Lan ministroak, Unidas Podemoseko buruzagi nagusiak, paper bereziki eskandalagarria jokatu du, Sanchezen erabakia zerbitzuz babestu baitu. Horrek erabat gutxiesten du PSOEren ezkerrerako alternatiba bat gidatzeko hautagai gisa, gero eta gutxiago bereizten dena. Morroi papera En Comú Podemek izan du, Unidas Podemosen hanka katalanak, eta Jaume Asens bozeramailearen bitartez armamentua bidaltzearen alde agertu zen.
Alberto Garzon Ezker Batuko buruzagiak, ohikoa den bezala, isilik geratu da, eta une erabakigarrietan ezkutatu da.
Paper tamalgarria jokatu dute, halaber, Mas Paisek eta Compromisen aliatuek Valentzian. Baldovik, azken horren parlamentuko bozeramaileak, Kongresuan adierazi zuen “zalantza asko” zituela, baina "Gerrari EZ" oihukatzea "ez duela munstroa uxatuko eta ez diola Ukrainari lagunduko". Horrela, isileko babes lotsagarria eman zion armak Ukrainara bidaltzeari. Iñigo Errejonek ere jarrera higuingarria izan zuen. Arbuio bat iradoki zuen, “gerra handiago batean ez amaitzeko” arriskuaz ohartaraziz "eta espiral militaristetan” erortzeko arriskuaz, baina armak bidaltzea esplizituki gaitzestera ausartu gabe.
Ezkerraren ohorea partzialki salbatu zuten soilik Podemos, ERC, CUP, EH Bildu eta BNGko ordezkariek, armak bidaltzeari uko egin baitzioten argi eta garbi, eta ERCko Rufian izan zen NATOri uko egin ziona, EH Bilduk eta CUPek ere egin zuten bezala. Nolanahi ere, ez zuten alternatibarik eskaini, kexa moralak eta “bide diplomatikoetarako”, “lankidetzarako” eta “elkarrizketarako” deiak izan ezik. ERCk eta Podemosek Errusiaren inbasioa gaitzetsi dute, baina saihestu egin dute AEBk eta NATOk gatazkan duten erantzukizuna adieraztea, Errusiaren aurkako zigor ekonomikoak babesten dituzten bitartean, eta isilik jarraitzen dute RT eta Sputnik kanal errusiarren debekuaren aurrean Europa osoan. “” jotzeko jarrera moralista bera hartu du erakunde antikapitalistak, Miguel Urban Europako Parlamentuko bozeramailearen bitartez. Jende horrek guztiak ezin du egungo geopolitika inperialistaz haratago ikusi, porrota eta “bide diplomatikoen bidez” akordio batera iristeko ezintasuna izan direnean gerrara eraman dutenak, hori baita kapitalismoaren pean arazo garrantzitsuak konpontzeko modu normala lapurrak harrapakinen banaketan ados jartzen ez direnean.
Eremu batek ere ez du gatazkan bide diplomatikoetatik konpontzeko interesik, baizik eta bere irizpidea misiletan, suntsipenean eta heriotzan oinarrituta ezartzeko, bere eragin-eremuak ekialdean hedatzeko.
Eta kazetari progreari buruz zer…
Paper bereziki sargoria eman behar diegu Antonio Maestre eta Daniel Bernabe kazetari eta tertuliakideei, urte osoan zehar oso ezkerrean agertzeko aukera ematen duten bi areto-langileri – Ez alferrik, ezkerreko ikusleek irabazi handiko merkatu bat eskaintzen diete beren liburuak, iritzi-artikuluak eta ikus-entzunezko solasaldiak saltzeko –, baina burgesiarako erabakigarriak diren gaietan, beren karrerak arrakastarik gabe lehiatzen dira, eta, horrela, etsaien aurka lehiatzen dira. Hori gertatu da iraganean Kataluniako gatazkarekin lotuta, gobernuaren lan-erreformaren alde ere egin zuen – Nahiz eta hasieran Maestrok aurre egin zion –, eta orain ere hala izan da, Ukrainara armak bidaltzearen alde, AEBko eta NATOko inperialismoaren esparruan gertatutakoetan kokatuz. Ez kasualitatez, Maestre eta Bernabe dira Yolanda Diazen defendatzaile sutsuenak, eta lehenak Podemos desegiteko eskatu du publikoki.
Alternatiba sozialista eta iraultzaile baten alde
Ukrainako eta Errusiako langileen arteko irtenbide sozialista eta anaitasun batek bakarrik eraman dezake gatazkarako konponbide justu eta iraunkorra. Errusiako langile-klaseak kontuak egin behar ditu Kremlineko satraparekin eta errusiar klase kapitalista ustelarekin. Europako langileok etxean dugun etsaiaren, tokiko burgesien eta mendebaldeko inperialismoaren aurka borrokatzeko erantzukizuna dugu. Ukrainako langile-klaseak bere gobernuaren aurka altxatu behar du, bere langile-botereko organismoak sortu, erakunde ustelak eraitsi, ofizial erreakzionarioak kargutik kendu, armen eta enpresa handien kontrola hartu eta herrialdearen jabe egin, nazien talde paramilitarrak desegin eta jarrera internazionalista hartu, Ukrainako eta Donbaseko errusiazaleei eskubide demokratiko eta linguistiko osoak bermatzea barne. Horrela bakarrik lortuko du erresistentzia-gerra errusiar inperialismoaren aurkako gerra iraultzaile bihurtzea, frontera bidalitako soldadu errusiarrekin adiskidetuz eta langile errusiarrei dei eginez mugaren beste aldean dituzten zapaltzaileen aurka ere altxa daitezen. Baldintza horietan, errusiarren erasoaldia azkar kolapsatuko litzateke eta bi eremu inperialistak garaituko lirateke.
Bost axola zaigu zinikoek eta desmoralizatuek aurpegiratzea gure aukera ez dela oso “praktikoa” edo “gauzaezina”. Bere proposamen “” gerran, heriotzan eta suntsipenean edo “bide diplomatikoetan” zehazten dira.
Kapitalismoak behin eta berriz erakutsi du bere porrota. Haren jarraitutasunak esan nahi du krisi ekonomikoa eta ingurumenekoa, pandemia kontrolaezinak, gerrak eta sufrimendu amaigabea ehunka milioirentzat mundu osoan.
Espainiako biztanleriaren % 40 inguru, inkestek erakutsi duten bezala, langile eta gazte familia izugarriak, gerra honetan Espainiak duen inplikazioaren aurka agertzea, nahiz eta monopolio politiko eta mediatiko gorgarria eta historia informatiboa izan, oso printzipio itxaropentsua da gerra inperialistaren aurkako milioi-mugimendu bat abian jartzeko, eta bake justu eta iraunkor baten alde, nahiz eta Sanchezek ez duen atzera begirako interes sozialik, ez eta kapitalisten interesik ere.
Ez Espainiako inplikazioari gatazka honetan!
Gerrarik ez!
Ez inperialismoari!
NATOri ez!
Alternatiba sozialista eta iraultzaile baten alde Ukrainan, Errusian eta Europa osoan!