Τη Δευτέρα 9 Μαΐου, δραματικά γεγονότα συγκλόνισαν τη Σρι Λάνκα. Μετά από μήνες οικονομικής αναταραχής και εβδομάδες μαζικών κινητοποιήσεων στους δρόμους, ο πρωθυπουργός Μαχίντα Ρατζαπάξα έριξε μια απεγνωσμένη ζαριά για να εγκαθιδρύσει την τάξη και να σώσει το δικό του πολιτικό τομάρι. Αλλά η βίαιη καταστολή απέτυχε παταγωδώς. Το ίδιο βράδυ, ο Μαχίντα κρύφτηκε σε μια ναυτική βάση, ενώ δεκάδες κατοικίες βουλευτών παραδόθηκαν στις φλόγες. Μέχρι το τέλος της ημέρας, οκτώ άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων ένας βουλευτής και δύο αστυνομικοί, και τα νοσοκομεία πλημμύρισαν από τραυματίες.
[Source]
Αυτή είναι μια σημαντική στιγμή για τον αγώνα. Τα πιο μετριοπαθή στρώματα έχουν μείνει σε κατάσταση σοκ από τα επεισόδια της 9ης Μαΐου. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι από τους αυτοδιορισμένους «ηγέτες» ετοιμάζονται να έρθουν σε έναν συμβιβασμό με το καθεστώς. Τα πιο προχωρημένα στρώματα της νεολαίας θα πρέπει να διδαχθούν τα μαθήματα αυτών των δραματικών ημερών.
Η τελευταία ρίψη ζαριών από τον Μαχίντα
Η τεράστια, κύρια κίνηση των μαζών στη Σρι Λάνκα βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη για περισσότερες από έξι εβδομάδες. Όπως εκτυλίχθηκε, οι αδελφοί Ρατζαπάξα– ο Πρόεδρος Γκοταμπάγια Ρατζαπάξα και ο Πρωθυπουργός Μαχίντα Ρατζαπάξα – μπόρεσαν να δουν ξεκάθαρα ότι δεν επρόκειτο και οι δύο να ξεφύγουν από αυτό με ανέπαφα τα πολιτικά τους τομάρια. Ο καθένας έχει αναζητήσει τη δική του αυτοσυντήρηση σε βάρος του άλλου.
Έτσι, την Παρασκευή 6 Μαΐου, όταν ο Γκότα ζήτησε την παραίτηση του Μαχίντα, ο τελευταίος σίγουρα δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει ήσυχα. Ο Μαχίντα υπολόγιζε ότι μετά από περισσότερο από ένα μήνα στους δρόμους, το κίνημα θα είχε εξουθενωθεί. Αποφάσισε ότι τότε ήταν η ώρα να χτυπήσει, να απελευθερώσει τους τραμπούκους του και ότι από τη στιγμή που θα διώξει το κίνημα από τους δρόμους δεν θα χρειαζόταν καθόλου να παραιτηθεί! Αυτή είναι μια πολύτιμη εικόνα για την ψυχολογία αυτών των γκάνγκστερ.
Τη Δευτέρα 9 Μαΐου έκανε πράξη το σχέδιό του. Αλλά όπως εξήγησε κάποτε ο Μαρξ: «Η επανάσταση χρειάζεται μερικές φορές το μαστίγιο της αντεπανάστασης για να την ωθήσει προς τα εμπρός». Η αντεπίθεση του Μαχίντα απέτυχε με θεαματικό τρόπο.
Η βιαιότητα της αντεπανάστασης
Με ισχυρές διασυνδέσεις από την περίοδο της προεδρίας του μεταξύ 2005 και 2015, ο Μαχίντα ήταν σε θέση να οργανώσει μια ανεπίσημη καταστολή. Τη Δευτέρα 9 Μαΐου, αξιοποιώντας αυτούς τους δεσμούς με το κράτος και την ουσιαστική υποστήριξη των πιστών λακέδων του, ετοίμασε μια αναμέτρηση με το κίνημα.
Το πρωί, λούμπεν συμμορίες μεταφέρθηκαν με λεωφορεία σε μια φιλοκυβερνητική συγκέντρωση που διοργανώθηκε από τον ίδιο και τον γιο του, πρίγκιπα της οικογένειας Ρατζαπάξα, Ναμάλ, στην επίσημη πρωθυπουργική κατοικία στο Τεμπλ Τριζ στο Κολόμπο. Τους πληρωμένους παρευρισκόμενους προμήθευσαν με αλκοόλ και μετά τους μετέτρεψαν σε όχλο.
Στη συνέχεια, με συνθήματα όπως «έχουμε ανάγκη τον Μαχίντα», στάλθηκαν από το Τεμπλ Τριζ στους μόνιμους αντικυβερνητικούς καταυλισμούς μερικές εκατοντάδες γιάρδες μακριά: πρώτα στο «Maina Go Gama» απέναντι από το Τεμπλ Τριζ και μετά μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά στο «Gota Go Gama» στο Γκαλέ Φέις Γκριν.
Αυτή ήταν μια καλά συντονισμένη και άγρια επίθεση. Τα λεωφορεία μετέφεραν εκατοντάδες τέτοιους αλήτες. Οι περισσότεροι ήταν λακέδες του καθεστώτος, αν και αρκετοί φυλακισμένοι οδηγήθηκαν από τις φυλακές έξω στους δρόμους για να προκαλέσουν αναταραχή. Εν τω μεταξύ, είχαν δοθεί εντολές στην αστυνομία να μην εμποδίσει αυτόν τον φιλοκυβερνητικό όχλο, αλλά να παραμερίσει και να τους αφήσει να δημιουργήσουν όλεθρο.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα βάναυσο όργιο βίας. Σύντομα κυκλοφόρησαν βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αντικυβερνητικούς διαδηλωτές να ξυλοκοπούνται με μαδέρια και ξύλα. Ένα από αυτά έδειξε φιλοκυβερνητικούς κακοποιούς να σκίζουν το χιτζάμπ από μια μουσουλμάνα και να την χτυπούν στο έδαφος. Τα αντίσκηνα της κατάληψης καταστράφηκαν και πυρπολήθηκαν, με παρόμοιες σκηνές στο «Gota Go Gama» στο Κάντι, μια πόλη στο κέντρο του νησιού.
Ο λαός αντεπιτίθεται
Η αντεπαναστατική βία πυροδότησε γρήγορα μια πυριτιδαποθήκη αγανάκτησης και οργής. Καθώς διαδόθηκαν τα νέα, οργισμένες μάζες προσέτρεξαν σε αυτά τα σημεία από τα οδοφράγματα των κοντινών δρόμων που είχαν στηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη αερίου για το μαγείρεμα. Οι εργαζόμενοι εγκατέλειψαν τους χώρους εργασίας τους σε μεγάλους αριθμούς για να υπερασπιστούν το κίνημα. Τα συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι απεύθυναν επίσης κάλεσμα στα μέλη τους να κατέβουν στα σημεία των επιθέσεων.
Οι μάζες αντεπιτέθηκαν με αποφασιστικότητα. Το Γκαλέ Φέις Γκριν ανακτήθηκε γρήγορα.
Από το Τεμπλ Τριζ, οι φιλοκυβερνητικοί λακέδες διέφυγαν στα ρηχά νερά στην άκρη της λίμνης Μπεϊρά. Μόνο όταν νύχτωσε η αστυνομία τους τράβηξε έξω (απρόθυμα) από το βρώμικο νερό. Σύντομα, τα λεωφορεία που είχαν χρησιμοποιηθεί για να μεταφέρουν τους κρατούμενους και τους λακέδες του Λαϊκού Μετώπου της Σρι Λάνκα (SLPP) στους χώρους διαμαρτυρίας κάηκαν και καταστράφηκαν. Σε μια περίπτωση ένα λεωφορείο ρίχτηκε μέσα σε μια λίμνη, ενώ ένα άλλο συνετρίβη με τη χρήση ενός σκαπτικού JCB!
Έξω από το Κολόμπο, το ξέσπασμα της οργής ήταν ακόμη πιο μεγάλο. Η μεγάλη οργή των μαζών στράφηκε στους υπουργούς και τους βουλευτές αυτής της παρασιτικής κυβέρνησης. Κηρύχθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας σε όλο το νησί, αλλά οι μάζες παρέμειναν απτόητες. Από την πλευρά της, η αστυνομία έκανε ελάχιστα για να εμποδίσει τις αντικυβερνητικές μάζες να πραγματοποιήσουν την αντεπίθεσή τους.
Είναι σαφές ότι το πρωί, οι αστυνομικοί είχαν εντολή να παραμερίσουν καθώς οι λούμπεν τραμπούκοι κατέστρεψαν το «Gota Go Gama». Αναμφίβολα πολλοί ακολούθησαν απρόθυμα τις εντολές και ένιωσαν ικανοποίηση από την αντεπίθεση των μαζών. Πράγματι, τουλάχιστον σε ένα μέρος αστυνομικοί συμμετείχαν ακόμη και στη διαμαρτυρία.
Το κυβερνών κόμμα, το SLPP, έσπειρε ανέμους και θέρισε θύελλες. Τα γραφεία του καταστράφηκαν ολοσχερώς. Κάθε σύμβολο του κυβερνώντος κόμματος καταστράφηκε. Ένα άγαλμα του πατριάρχη Ρατζαπάξα ανατράπηκε. Το τζιπ ενός υπουργού πετάχτηκε σε μια λίμνη. Σε μια άλλη περίπτωση, η συλλογή ενός βουλευτή από Λαμποργκίνι πυρπολήθηκε.
Παντού, οι κατοικίες των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και των υπουργών της κυβέρνησης ήταν υπό πολιορκία από μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Μέχρι το βράδυ, τουλάχιστον είκοσι με είκοσι τρεις τέτοιες κατοικίες μετατράπηκαν σε ερείπια, κάηκαν ολοσχερώς από τις μάζες – συμπεριλαμβανομένου του πατρογονικού σπιτιού της ίδιας της οικογένειας Ρατζαπάξα.
Μέσα στη σύγχυση, υπήρξαν φυσικά ορισμένοι φόβοι για δράση πρακτόρων-προβοκατόρων που έβαλαν τις φωτιές. Είναι πιθανό αυτό; Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν τα γεγονότα δεν το υποδηλώνει – πρώτον, είναι αμφίβολο ότι μια τέτοιας κλίμακας εξέγερση να προκλήθηκε από το ίδιο το καθεστώς. Δεύτερον, αν δρούσαν προβοκάτορες σε οποιαδήποτε σημαντική κλίμακα, πιθανότατα θα το έκαναν με κάποιο σκοπό, όπως η παροχή του προσχήματος για ένα πραξικόπημα.
Όμως, όπως υποδηλώνουν οι περιπτώσεις σχετικής αστυνομικής παθητικότητας, η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να στηριχθεί αξιόπιστα στα ένοπλα σώματα του κράτους – τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή. Την Τρίτη 10 Μαΐου, ο ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας που είχε συνεργαστεί με τους ταραχοποιούς του Μαχίντα μια μέρα νωρίτερα βρέθηκε περικυκλωμένος και ξυλοκοπημένος από ένα θυμωμένο αντικυβερνητικό πλήθος. Και πάλι, οι αξιωματικοί του δεν κατάφεραν να επέμβουν για να προστατεύσουν τον δικό τους διοικητή!
Ένα πραξικόπημα ή κάποια άλλη τέτοια επέμβαση του στρατού αυτή τη στιγμή θα ήταν πράγματι ένας πολύ επικίνδυνος ελιγμός! Θα μπορούσε να καταλήξει καταστροφικά για το καθεστώς, βγάζοντας τις μάζες έξω σε τεράστιους αριθμούς και αναγκάζοντας τον στρατό να διασπαστεί σε ταξικές γραμμές.
Ο Μαχίντα έφυγε
Καθώς έγινε εμφανής η πλήρης κλίμακα της οργής των μαζών, ο Μαχίντα Ρατζαπάξα όχι μόνο αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του αλλά αναγκάστηκε και να φύγει για να σωθεί! Ακολουθώντας το παράδειγμά του, οι υπουργοί της κυβέρνησης άρχισαν να παραιτούνται. Αλλά οι μάζες δεν επρόκειτο να τους αφήσουν να ξεφύγουν τόσο εύκολα. Οδικοί αποκλεισμοί επιβλήθηκαν στους αυτοκινητόδρομους και έξω από το αεροδρόμιο για να αποτρέψουν τους βουλευτές από την προσπάθεια διαφυγής από τη χώρα. Ακόμα και αυτοκίνητα της αστυνομίας σταμάτησαν και ελέγχονταν από τον λαό! Όταν το αυτοκίνητο ενός βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος μπλοκαρίστηκε σε έναν αυτοκινητόδρομο μεταξύ Κολόμπο και Κάντι, άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας άλλους. Αφού προσπάθησε να διαφύγει σε ένα κοντινό κτίριο, αυτοκτόνησε, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του.
Όταν έγινε γνωστό ότι ο Μαχίντα Ρατζαπάξα ήταν κρυμμένος στην εξαιρετικά οχυρωμένη ναυτική βάση Τρίνκο, μεγάλα πλήθη περικύκλωσαν όλες τις εισόδους της. Πολλοί μάλιστα επιβιβάστηκαν σε βάρκες για να περικυκλώσουν τη βάση ώστε να εξασφαλίσουν ότι κανένα ιδιωτικό γιοτ που μετέφερε τον πρώην πρωθυπουργό δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το νησί! Αυτό το κίνημα έχει λάβει εξεγερτικά χαρακτηριστικά που κόβουν την ανάσα σε ολόκληρη τη χώρα. Και αντανακλώντας την απόλυτη πίεση από τα κάτω, 2.000 συνδικάτα κάλεσαν σε γενική απεργία. Όμως το κάλεσμα για γενική απεργία ήταν βραχύβιο. Η εκρηκτική οργή του κινήματος συντάραξε σύντομα τα πιο μετριοπαθή και μικροαστικά στρώματα, που έχουν αποτραβηχτεί τρομαγμένα – μεταξύ αυτών και οι ηγέτες των συνδικάτων.
Αυτοάμυνα
Τα δραματικά γεγονότα της Δευτέρας 9 Μαΐου σηματοδοτούν μια θεμελιώδη καμπή στην κατάσταση. Από την πρώτη μέρα, το κίνημα επέμενε στην αυστηρή προσήλωσή του στη μη βία. Ήταν η ειλικρινής ελπίδα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού ότι οι Ρατζαπάξα θα μπορούσαν να εκδιωχθούν ειρηνικά. Μετά τα γεγονότα εκείνης της Δευτέρας, τεράστιοι αριθμοί εργατών, αγροτών και νέων μπόρεσαν να δουν ξεκάθαρα ότι αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.
Ωστόσο, καθώς έπεσε η νύχτα της 9ης Μαΐου, ορισμένα από τα στρώματα της μεσαίας τάξης στο κίνημα, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άρχισαν να υποκύπτουν στη νευρικότητα. Τρομοκρατημένοι από την οργή που είχε προκαλέσει η αντεπανάσταση, παρακάλεσαν τις μάζες να επιστρέψουν στις ειρηνικές μεθόδους του κινήματος. Αλλά αν ο λαός αποτύγχανε να βγει μαζικά μετά την επίθεση των λακέδων του Μαχίντα στο «Maina Go Gota» και το «Gama Go Gota», η βία θα ήταν πάρα πολύ χειρότερη. Αντί για τη «βία» της αυτοάμυνας, το καθεστώς – έχοντας γευτεί αίμα και αισθανθεί την αδυναμία – θα είχε προχωρήσει σε πιο δολοφονικές επιθέσεις. Θα είχαν εξαπολύσει ένα καθεστώς τρόμου που περιλαμβάνει μαζική αντεπαναστατική καταστολή και υποκίνηση δολοφονιών αγωνιστών στις κοινότητές τους.
Η απάντηση των μαζών το απέτρεψε αυτό. Όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, η αντεπανάσταση είναι αυτή που για άλλη μια φορά ξεκίνησε τη βία. Αυτό που είδαμε από τις μάζες ήταν αυτοάμυνα. Και η αυτοάμυνα δεν δικαιολογείται μόνο – είναι απολύτως απαραίτητη. Αυτό που τους λείπει είναι οργάνωση και ξεκάθαρο πρόγραμμα. Αυτό είναι που έδωσε στο ξέσπασμα της 9ης Μαΐου έναν σπασμωδικό χαρακτήρα. Όχι, δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τη «βία» των μαζών. Απέναντι στην αντεπαναστατική βία, η αυτοάμυνα είναι απολύτως απαραίτητη. Και η ισχυρή απάντηση που έλαβε το καθεστώς θα τους αναγκάσει να κινηθούν πιο προσεκτικά στο μέλλον.
Ηγεσία και πρόγραμμα
Αυτό που χρειάζεται είναι σαφής οργάνωση: επιτροπές αγώνα και αυτοάμυνας στους χώρους εργασίας και τις κοινότητες, συνδεδεμένες σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Αλλά περισσότερο από αυτό – και ως προαπαιτούμενο – το κίνημα χρειάζεται ξεκάθαρη ηγεσία και ξεκάθαρο πρόγραμμα! Αυτό ακριβώς του λείπει.
Μέχρι τώρα, το κίνημα, πολύ κατανοητά, απέφευγε τα πολιτικά κόμματα – απορρίπτοντάς τα όλα με αηδία και οργή. Αλλά η φύση απεχθάνεται το κενό. Τελικά, πρέπει να προκύψει ηγεσία. Και πράγματι, έχει προκύψει ένα είδος ηγεσίας.
Η αποτυχία των συνδικαλιστικών ηγετών να κινητοποιηθούν σήμανε την παραίτησή τους από την ηγεσία του κινήματος. Στη θέση τους, τα στρώματα της μεσαίας τάξης κατέλαβαν σημαντική θέση στις καταλήψεις και στο κίνημα γενικότερα.
Αλλά αυτοί οι αυτοδιορισμένοι «ηγέτες» της μεσαίας τάξης προσπάθησαν ενεργά να αποτρέψουν τη συζήτηση οποιουδήποτε πολιτικού ή οικονομικού προγράμματος για το κίνημα. Επιδίωξαν ουσιαστικά να διατηρήσουν το κίνημα στην πιο πρώιμη, πιο «αυθόρμητη» μορφή του, εμποδίζοντας τις μάζες να διευκρινίσουν ουσιαστικά ζητήματα. Αυτό έχει προκαλέσει μαζική σύγχυση σε θέματα θεμελιώδους σημασίας.
Με την ηγεσία να εμποδίζει ένα δημοκρατικά αποφασισμένο πρόγραμμα που αναδύεται από το κίνημα, τυχαίες ομάδες έχουν αναπόφευκτα βγει μπροστά με τις δικές τους ιδέες. Με το κύρος του στα ύψη λόγω του ισχυρού ρόλου που διαδραμάτισαν οι δικηγόροι στο κίνημα, ο Δικηγορικός Σύλλογος της Σρι Λάνκα (BASL) προχώρησε με ένα πρόγραμμα που ισχυρίζεται ότι μπορεί να προσφέρει διέξοδο από την κρίση. Αλλά αυτό το «πρόγραμμα» αντιπροσωπεύει ένα πλήρες ξεπούλημα στην άρχουσα τάξη.
Η πρότασή τους ζητά τον σχηματισμό μιας προσωρινής κυβέρνησης εθνικής ενότητας όλων των κομμάτων, με τον Γκοταμπάγια Ρατζαπάξα να παραμένει στην εξουσία για τέσσερις έως έξι μήνες! Αυτή η κυβέρνηση (μας λένε) θα επαναφέρει τη χώρα σε ένα πρωθυπουργικό σύστημα, μετά το οποίο η χώρα θα πάει στις κάλπες για να εκλέξει νέα κυβέρνηση. Και θα παραμείνουν οι μάζες στους δρόμους για έξι μήνες ώστε να εξασφαλίσουν ότι μια τέτοια προσωρινή κυβέρνηση θα τηρήσει τις υποσχέσεις της; Το να θέτουμε αυτό το ερώτημα σημαίνει πως δείχνουμε τον παραλογισμό αυτής της πρότασης.
Ακόμα χειρότερα, ο BASL εξηγεί ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα πρέπει επίσης να επιφορτιστεί με την αναζήτηση βοήθειας από το ΔΝΤ και άλλους ιμπεριαλιστές πιστωτές. Η σύγχυση σχετικά με την έννοια της διάσωσης του ΔΝΤ είναι επί του παρόντος ευρέως διαδεδομένη στο κίνημα, κυρίως λόγω της έλλειψης μιας ξεκάθαρης, σοσιαλιστικής ηγεσίας ικανής να εξηγήσει τον πραγματικό χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού.
Το πρόγραμμα του BASL ζητά ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή των εμπορικών επιμελητηρίων στην κοινοβουλευτική διαδικασία! Δηλαδή οι άμεσοι εκπρόσωποι της ίδιας καπιταλιστικής τάξης που έφεραν εξαρχής σε μια τέτοια καταστροφική κατάσταση τη Σρι Λάνκα! Μια οργάνωση που έχει κύρος στο κίνημα να παρουσιάζει ένα τέτοιο πρόγραμμα αποτελεί μάννα εξ ουρανού για την άρχουσα τάξη.
Τι πρέπει να γίνει στη συνέχεια;
Μετά τα επεισόδια της 9ης Μαΐου, τα πιο μετριοπαθή στοιχεία έμειναν σε κατάσταση σοκ. Συνέχισαν να τρέφουν την ουτοπική ελπίδα ότι το κίνημα μπορεί να νικήσει εντελώς ειρηνικά μέσω καθαρά νομικών διαύλων.
Εν τω μεταξύ, οι τελευταίες πληροφορίες είναι ότι ο Γκότα προσπάθησε να εφαρμόσει τις προτάσεις του BASL, διορίζοντας πρωθυπουργό τον Ρανίλ Βικρεμεσίνχε – τον μοναδικό βουλευτή του δεξιού Ενιαίου Εθνικού Κόμματος (UNP). Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτά τα μέτρα θα εκτονώσουν με επιτυχία το κίνημα.
Πρώτον, ο κύριος στόχος του κινήματος δεν έχει ακόμη επιτευχθεί: ο Γκότα παραμένει στην εξουσία! Δεύτερον, δεν είναι βέβαιο ότι τα κόμματα του κοινοβουλίου θα μπορέσουν να καταλήξουν σε συμφωνία! Οι τελευταίες πληροφορίες είναι ότι τόσο η Δύναμη Ενωμένου Λαού (SJB) όσο και το Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (JVP) έχουν πει ότι δεν θα ενταχθούν σε μια τέτοια κυβέρνηση. Αυτή δεν θα είναι ένα βήμα προς την «εθνική ενότητα», αλλά θα είναι μια κυβέρνηση διαρκούς κρίσης.
Και τέλος, η αντιπολίτευση είναι εξίσου μισητή με το κυβερνών κόμμα. Είναι απίθανο οι μάζες να ηρεμήσουν από οποιονδήποτε τέτοιο ανασχηματισμό στην κορυφή, ακόμα και αν η αντιπολίτευση συμμετέχει σε αυτή την κυβέρνηση. Τη Δευτέρα 9 Μαΐου, είναι αξιοσημείωτο ότι ο αρχηγός του SJB Σατζίθ Πρεμαντάσα κυνηγήθηκε με ένα μπαράζ κλωτσιών και προσβολών όταν προσπάθησε να επισκεφτεί το «Gota Go Gama».
Είναι σαφές ότι ο BASL, παρά το κύρος του, δεν μιλά για το σύνολο του κινήματος και θα έχει εξαιρετική δυσκολία να πουλήσει έναν τέτοιο συμβιβασμό. Μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών δικηγόρων, έχουν αρχίσει να υψώνονται φωνές διαφωνίας ενάντια στο επιχειρούμενο ξεπούλημα. Η Ένωση Νέων Δικηγόρων, για παράδειγμα, ζήτησε από τον BASL να συμπεριλάβει τουλάχιστον την παραίτηση του Γκότα στα αιτήματά του και να απορρίψει τη διάσωση του ΔΝΤ.
Αλλά είτε το κίνημα συνεχίσει να προχωρά, είτε προσωρινά υποχωρήσει ως αποτέλεσμα της σύγχυσης που έσπειραν ορισμένοι φοβισμένοι μικροαστοί ηγέτες, είναι σαφές ότι έχει επιτευχθεί ένα σημείο καμπής. Η πρώτη σοβαρή δοκιμασία του κινήματος έχει αποκαλύψει τις αδυναμίες του: την έλλειψη προγράμματος και οργάνωσης και την ανεπάρκεια των αυτοδιορισμένων «ηγετών» του. Και αν μια νέα κυβέρνηση ανοίξει το δρόμο για μια διάσωση του ΔΝΤ, οι μάζες θα λάβουν ένα άλλο σκληρό μάθημα για την πραγματική φύση του ελιξιρίου των ιμπεριαλιστών.
Είναι καιρός τα πιο συνειδητά ταξικά, επαναστατικά στοιχεία του κινήματος να διδαχθούν και να προετοιμαστούν για την επόμενη μεγάλη δοκιμασία. Το μάθημα είναι κυρίως το εξής: το πιο πιεστικό καθήκον είναι η συγκρότηση ενός επαναστατικού κόμματος με ξεκάθαρο σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Στην παρούσα κατάσταση, ένα τέτοιο κόμμα θα αναπτυσσόταν γρήγορα καθώς οι προγνώσεις του θα επιβεβαιώνονταν από τα γεγονότα και οι μάζες θα μάθαιναν από μόνες τους την αδυναμία επίλυσης των προβλημάτων τους σε καπιταλιστική βάση. Με τη σειρά του, ένα επαναστατικό κόμμα θα διέλυε τη σύγχυση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο κίνημα και θα άνοιγε το δρόμο στον αγώνα για την εργατική εξουσία στη Σρι Λάνκα.
Μπεν Κάρι
Μετάφραση άρθρου από την ιστοσελίδα www.marxist.com: Κωνσταντίνος Αυγέρος