Άρθρο του Άλαν Γουντς σχετικά με την πυραυλική επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ και τις προοπτικές της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
[Source]
Το Σάββατο 13 Απριλίου, το Ιράν ανακοίνωσε ότι εξαπέλυσε επίθεση στο Ισραήλ με περισσότερα από 300 drones και πυραύλους. Εκείνο το απόγευμα, ο Τζο Μπάιντεν εγκατέλειψε την άνεση του εξοχικού του στο Ντελαγουέρ και γύρισε βιαστικά στον Λευκό Οίκο εν μέσω μιας διαφαινόμενης κρίσης. Το ίδιο βράδυ, ο Πρόεδρος είχε συνάντηση με μέλη της ομάδας Εθνικής Ασφάλειας σχετικά με την εκτυλισσόμενη επίθεση στην αίθουσα έκτακτων καταστάσεων του Λευκού Οίκου.
Θα μπορούσε να είχε αποφύγει τον κόπο, αφού είχε πάρει τις αποφάσεις του εκ των προτέρων. Η αντίδραση του Μπάιντεν ήταν άμεση και τόσο προβλέψιμη όσο ένα επαναλαμβανόμενος ρυθμός από παλιό, φθαρμένο δίσκο βινυλίου:
«Η δέσμευσή μας στην ασφάλεια του Ισραήλ έναντι των απειλών από το Ιράν και τους πληρεξουσίους του είναι ακλόνητη».
Αλλά αυτό ήταν για δημόσια κατανάλωση. Ιδιωτικά δεν ήταν καθόλου χαρούμενος, αφού ακόμη και κάποιος με την περιορισμένη ευφυΐα του μπορεί να καταλάβει ότι πιθανά αντίποινα από το Ισραήλ θα αυξήσουν τον κίνδυνο μιας ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης που θα μπορούσε να εμπλέξει άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και άλλες χώρες.
Το σενάριο να συρθούν οι ΗΠΑ σε έναν γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια (και την αμερικανική) οικονομία, δεν θα ενίσχυε και πολύ τις πιθανότητές του να κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου, οι οποίες ήδη μειώνονται από μέρα σε μέρα.
Αν και σίγουρα θα ήθελε να «κανονίσει το Ιράν», και στην κυβέρνησή του υπάρχουν εκείνοι που «ψάχνονται» να εξαπολύσουν επίθεση, είναι κάπως περιορισμένος από τις εκλογικές του ανησυχίες και ως εκ τούτου έχει προσπαθήσει να αποφύγει μια ανοιχτή σύγκρουση με την Τεχεράνη από την αρχή της τρέχουσας σύγκρουσης στη Γάζα.
Η σφαγή αμάχων στη Γάζα έχει ήδη πλήξει τις εκλογικές προοπτικές του Μπάιντεν, διαβρώνοντας την υποστήριξή προς το πρόσωπό του σε βασικές εκλογικές περιφέρειες. Η συνολική υποστήριξή του στο Ισραήλ και η πεισματική του άρνηση να ζητήσει μόνιμη κατάπαυση του πυρός στη Γάζα έχει αποξενώσει τους μουσουλμάνους ψηφοφόρους και τη νεολαία.
Βρίσκεται τώρα στη λεπτή θέση να δεσμεύεται για σταθερή υποστήριξη στο Ισραήλ, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αποτρέψει το ξέσπασμα μιας νέας πυρκαγιάς με τον κίνδυνο να εμπλακούν άμεσα οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Διαισθανόμενοι την αδυναμία του, οι Ιρανοί, που δεν επιθυμούν να ωθηθούν σε πόλεμο με τις ΗΠΑ, υπολόγισαν προσεκτικά την αντίδρασή του απέναντι στην κραυγαλέα πρόκληση του Ισραήλ, ειδικά σχεδιασμένη για να επιφέρει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα.
Η ατζέντα του Νετανιάχου
Η ιρανική επίθεση ήταν η πολυαναμενόμενη απάντηση στην ισραηλινή επίθεση της 1ης Απριλίου στο προξενικό τμήμα της ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό, κατά την οποία σκοτώθηκαν επτά Ιρανοί, συμπεριλαμβανομένων δύο βετεράνων διοικητών.
Τι προσπαθούσε να πετύχει ο Νετανιάχου όταν διέταξε το χτύπημα; Η απάντηση είναι αρκετά ξεκάθαρη. Όλο το προηγούμενο διάστημα είχε επενδύσει στην πρόκληση μιας περιφερειακής σύγκρουσης, η οποία θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ να εμπλακούν άμεσα στο πλευρό του Ισραήλ.
Όλα αυτά συνδέονται άμεσα με τον αδίστακτο πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον του λαού της Γάζας. Η στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ δεν εξελίσσεται όπως αναμενόταν. Έξι μήνες από την έναρξή της, οι στόχοι του δεν έχουν επιτευχθεί. Η Χαμάς δεν έχει συντριβεί και οι όμηροι δεν έχουν διασωθεί.
Έτσι, η υποστήριξη προς τον Νετανιάχου έχει καταρρεύσει. Οι διαμαρτυρίες στο Ισραήλ αυξάνονται, με δεκάδες χιλιάδες να ζητούν πρόωρες εκλογές, στις οποίες σίγουρα θα εκδιωχθεί και είναι πιθανό στη συνέχεια να δικαστεί.
Η θέση του είναι απελπιστική. Ουσιαστικά έχει ξεμείνει από στρατιωτικές επιλογές στη Γάζα, αφού σχεδόν ολόκληρη η λωρίδα έχει μετατραπεί σε ερείπια. Αναγκάστηκε μάλιστα να αποσύρει τις περισσότερες δυνάμεις του. Ο τελευταίος στόχος που απομένει είναι η πόλη Ράφα στη νότια Γάζα, όπου έχουν συγκεντρωθεί 1,5 εκατομμύριο πεινασμένοι και τρομοκρατημένοι άνθρωποι.
Αλλά η δεινή κατάσταση του λαού της Γάζας έχει προκαλέσει μια θύελλα διεθνών διαμαρτυριών που απομόνωσε το Ισραήλ και ανάγκασε τους Αμερικανούς να ασκήσουν πίεση στον Νετανιάχου να παραιτηθεί από τις βλέψεις για μια επίθεση εκεί. Κοιτάζοντας τριγύρω για έναν άλλο στόχο, η προσοχή του εστιαζόταν όλο και πιο έντονα στο Ιράν.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν, φυσικά, ήδη χρηματοδοτεί και προμηθεύει τη γενοκτονική εκστρατεία του στη Λωρίδα της Γάζας. Αλλά αυτό είναι πλέον εντελώς ανεπαρκές για τους σκοπούς του Νετανιάχου. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι η άμεση εμπλοκή του αμερικανικού στρατού σε μια ευρύτερη αντιπαράθεση στην περιοχή – μια αντιπαράθεση που θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ και όλους τους συμμάχους τους να συμπαραταχθούν ανοιχτά με το Ισραήλ.
Ήταν αναγκαίο να προκληθεί το Ιράν να επιτεθεί στο Ισραήλ, το οποίο στη συνέχεια θα καλούσε τους Αμερικανούς φίλους του να σπεύσουν να το βοηθήσουν. Το χτύπημα του Ισραήλ στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό ήταν ξεκάθαρα μια σκόπιμη πρόκληση, που είχε σχεδιαστεί για να επιφέρει αυτό το αποτέλεσμα.
Ο Νετανιάχου ήξερε ότι το Ιράν θα αναγκαζόταν να απαντήσει. Κάθε διπλωματικό κτίριο θεωρείται έδαφος της χώρας στην οποία ανήκει, επομένως αυτό έπρεπε να θεωρηθεί μια ευθεία επίθεση του Ισραήλ σε ιρανικό έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο έθεσε σκοπίμως σε κίνηση μια θανατηφόρα αλυσίδα γεγονότων, που τώρα ξεδιπλώνεται.
Ο Μπάιντεν και ο Νετανιάχου συνομίλησαν το βράδυ του Σαββάτου, όπως και ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν και ο ομόλογός του Γιόαβ Γκάλαντ, και οι δύο κυβερνήσεις συμφώνησαν να παραμείνουν σε στενή επαφή τις επόμενες ώρες και μέρες.
Το τι ειπώθηκε σε αυτές τις συνομιλίες δεν είναι γνωστό. Αναμφίβολα οι Αμερικανοί ζητούσαν αυτοσυγκράτηση. Αλλά το πόσο αποτελεσματικές μπορεί να υπήρξαν αυτές οι εκκλήσεις μένει να φανεί. Ο Νετανιάχου είναι αρκετά ικανός να βυθίσει ολόκληρη την περιοχή σε πόλεμο μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι του. Αν αυτό προκαλεί μερικές δυσκολίες στον Τζο Μπάιντεν, δικό του πρόβλημα.
Οι μανούβρες της Τεχεράνης
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, αρκετές χώρες είχαν ασκήσει πίεση στο Ιράν «να επιδείξει αυτοσυγκράτηση» απέναντι στην ωμή επίθεση του Ισραήλ. Αλλά δεν υπήρξε καμία καταδίκη του ισραηλινού χτυπήματος στη Δαμασκό: ούτε ψηφίσματα του ΟΗΕ, ούτε κυρώσεις, τίποτα απολύτως.
Εδώ, για άλλη μια φορά, βλέπουμε τα δύο μέτρα και σταθμά της «διεθνούς κοινότητας». Χώρες όπως το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα κατηγορούνται συνεχώς ότι προσπαθούν να καταστρέψουν αυτό που τυπικά αποκαλείται «βασιζόμενη σε κανόνες διεθνής τάξη».
Ποιος όμως φτιάχνει τους κανόνες αυτής της λεγόμενης τάξης; Οι κανόνες διαμορφώνονται από τις ΗΠΑ και κάθε άλλη χώρα στον κόσμο καλείται να τους τηρήσει. Είναι τόσο απλό!
Πρέπει να επισημανθεί ότι, για μεγάλο χρονικό διάστημα, το Ιράν επέδειξε σημαντική αυτοσυγκράτηση απέναντι σε τέτοιες προκλήσεις του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των επανειλημμένων δολοφονιών στρατιωτικού του προσωπικού καθώς και εξήντα δύο επιστημόνων που συμμετείχαν στο πυρηνικό του πρόγραμμα.
Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη ότι το Ιράν συμμετείχε στην επίθεση της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο – γεγονός που είχαν παραδεχτεί τότε όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και το Ισραήλ.
Μπροστά στις γενοκτονικές επιθέσεις κατά του λαού της Γάζας, το Ιράν δεν έδωσε καμία στρατιωτική απάντηση. Αλλά αυτή τη φορά, η Τεχεράνη δεν είχε την πολυτέλεια να μείνει άπραγη. Ωστόσο, πρέπει ξανά να επισημανθεί ότι οι Ιρανοί έθεσαν πρώτα το θέμα στα αρμόδια όργανα των Ηνωμένων Εθνών.
Οι συνήθεις κανόνες του διεθνούς δικαίου εγγυώνται την ασυλία των πρεσβειών και των σχετικών εγκαταστάσεων. Θεωρούνται απαραβίαστοι χώροι, ουσιαστικά αναπόσπαστο μέρος της εθνικής επικράτειας κάθε χώρας στην οποία ανήκουν.
Η επίθεση στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό ήταν προφανώς μια κατάφωρη παραβίαση των βασικών αρχών που θεσπίστηκαν από τη Συνθήκη της Βιέννης του 1961. Τα Ηνωμένα Έθνη είχαν επομένως καθήκον να την καταδικάσουν. Αλλά όταν ένα ψήφισμα για το σκοπό αυτό κατατέθηκε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, ασκήθηκε βέτο εναντίον του από τρία μέλη του Συμβουλίου: τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Από τη στιγμή που ο ΟΗΕ αρνήθηκε να κάνει αυτό το στοιχειώδες βήμα, το ιρανικό καθεστώς δεν είχε άλλη εναλλακτική από το να απαντήσει με τρόπο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ανάλογος της ισραηλινής πρόκλησης.
Παρά τον θόρυβο και την υστερία γύρω από την πυραυλική του επίθεση – παρεμπιπτόντως, αυτή ήταν η πρώτη φορά που το Ιράν πραγματοποίησε επίθεση σε ισραηλινό έδαφος παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις του Ισραήλ εναντίον του – αυτή η επίθεση ήταν πράγματι ανάλογη.
Πάνω από 300 drones χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την επίθεση. Αυτό μοιάζει να είναι μια τρομερή επίθεση. Αλλά μόνο φαινομενικά. Τα περισσότερα φαίνεται να ήταν drones τύπου Shaheed – ένα πολύ βασικό μοντέλο, που συνήθως χρησιμοποιείται μόνο για τη δοκιμή της αεράμυνας ενός άλλου κράτους στο πλαίσιο της προετοιμασίας για έναν πιο σοβαρό βομβαρδισμό.
Υποστηρίζεται – πιθανόν ορθά – ότι η μεγάλη πλειοψηφία των drones και των πυραύλων αναχαιτίστηκαν, πολλά από τις ΗΠΑ. Δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου απώλειες και μόνο μία στρατιωτική βάση λέγεται ότι έχει υποστεί ορισμένες ζημιές.
Αυτό, παρά το γεγονός ότι το Ιράν είναι γνωστό ότι διαθέτει εξαιρετικά εξελιγμένους πυραύλους και πυραύλους και ενώ πράγματι αυτή η επίθεση κάλυψε μεγάλη έκταση ισραηλινού εδάφους. Πώς εξηγείται αυτό;
Είναι γεγονός ότι για την επίθεση είχαν προειδοποιηθεί τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ισραηλινοί. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν τα συστήματα αεράμυνας αρκετά αποτελεσματικά, ελαχιστοποιώντας έτσι τις συνέπειες.
Επομένως, η επίθεση πρέπει να θεωρηθεί μια προειδοποίηση του Ιράν προς το Ισραήλ. Σε μήνυμα που δημοσίευσε η ιρανική αποστολή στον ΟΗΕ, διαβάζουμε τα εξής:
«Η στρατιωτική δράση του Ιράν, που διεξήχθη βάσει του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τη νόμιμη άμυνα, ήταν σε απάντηση της επίθεσης του Σιωνιστικού καθεστώτος κατά των διπλωματικών μας εγκαταστάσεων στη Δαμασκό. Το ζήτημα μπορεί να θεωρηθεί λήξαν.
Ωστόσο, αν το ισραηλινό καθεστώς κάνει κι άλλο λάθος, η απάντηση του Ιράν θα είναι πολύ πιο σκληρή. Αυτή είναι μια σύγκρουση μεταξύ του Ιράν και του αδίστακτου ισραηλινού καθεστώτος, από την οποία οι ΗΠΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ!» (δικές μας εμφάσεις)
Το νόημα του μηνύματος φαίνεται να είναι: αυτό είναι το μόνο που σκοπεύουμε να κάνουμε προς το παρόν, δεν θέλουμε να κλιμακωθεί περαιτέρω η κατάσταση, η μπάλα είναι τώρα στο γήπεδο του Ισραήλ.
Οι Ιρανοί εξέδωσαν επίσης μια ισχυρή προειδοποίηση προς τις χώρες της περιοχής: εάν επέμβετε για να υπερασπιστείτε το Ισραήλ σταματώντας τα drones, θα σας θεωρήσουμε νόμιμους στόχους.
Το ιορδανικό καθεστώς, ένα από αυτά που δέχεται τις περισσότερες πιέσεις από τις μάζες λόγω της αδράνειας του απέναντι στη σφαγή στη Γάζα, δήλωσε αρχικά ότι θα αναχαιτίσει ιρανικά drones, αλλά στη συνέχεια διέψευσε δημόσια την αναφορά.
Οι αεροπορικές επιδρομές που πραγματοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία εναντίον των Χούθι δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Οι επιθέσεις στα πλοία στην περιοχή έχουν συνεχιστεί και αυξάνονται. Νωρίτερα την ημέρα της ιρανικής επίθεσης οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης κατέλαβαν ένα ισραηλινό πλοίο που έπλεε στα Στενά του Ορμούζ. Αυτή ήταν μια ακόμη προειδοποίηση.
Χορωδία υποκριτών
Ο Μπάιντεν έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν επιθυμεί την κλιμάκωση της σύγκρουσης. Αυτό που πραγματικά εννοεί είναι ότι «θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε και να χρηματοδοτούμε τη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, δεν θέλουμε καμία άλλη χώρα να παρέμβει για να το εμποδίσει αυτό».
Αλλά είναι ακριβώς η συνέχιση της γενοκτονικής εκστρατείας στη Γάζα εκείνη που προκαλεί συνεχώς όλους τους λαούς της περιοχής. Οι προσπάθειες του Μπάιντεν να δείξει συμπόνια στα θύματα της ισραηλινής επιθετικότητας (ενώ συνεχίζει να προμηθεύει με όπλα και χρήματα τον Νετανιάχου για να συνεχίσει τη σφαγή) αποκαλύπτονται ως κούφιες και απατηλές.
Ο Μπάιντεν θυμίζει τον Θαλάσσιο Ίππο στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ, που προσκαλεί μια ομάδα νεαρών στρειδιών να τον ακολουθήσουν για μια βόλτα μόνο για να καταλήξει να τα χρησιμοποιεί ως μεσημεριανό του γεύμα:
«“Θρηνώ για σας”, είπε ο Θαλάσσιος Ίππος,
“Βαθύτατα συμπάσχω”.
Με δάκρυα και λυγμούς ξεχώρισε
Τα μεγαλύτερου μεγέθους,
Σκουπίζοντας με το μαντήλι του
Τα κάθυδρά του μάτια».
Την ίδια αποκρουστική υποκρισία επιδεικνύουν και οι σύμμαχοι της Αμερικής που υπάκουα απάντησαν στην ιρανική επίθεση με καταδίκες σαν καλοπροβαρισμένη χορωδία. Ως συνήθως, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ έσπευσε αμέσως να ευθυγραμμιστεί με τις ΗΠΑ:
«Καταδικάζω με τον πιο έντονο τρόπο την απερίσκεπτη επίθεση του ιρανικού καθεστώτος εναντίον του Ισραήλ», η οποία είπε, «[απειλεί] να πυροδοτήσει εντάσεις και να αποσταθεροποιήσει την περιοχή. Το Ιράν απέδειξε για άλλη μια φορά ότι σκοπεύει να σπείρει χάος στην ίδια την αυλή του.
«Το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να υπερασπίζεται την ασφάλεια του Ισραήλ και όλων των περιφερειακών εταίρων μας, συμπεριλαμβανομένης της Ιορδανίας και του Ιράκ.
Μαζί με τους συμμάχους μας, εργαζόμαστε επειγόντως για να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση και να αποτρέψουμε μια περαιτέρω κλιμάκωση. Κανείς δεν θέλει να δει περισσότερη αιματοχυσία».
Και για να προωθήσει την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης, ο Σούνακ ανακοίνωσε αμέσως ότι στέλνει τη RAF (σ.: Βρετανική Πολεμική Αεροπορία) στην περιοχή για να βομβαρδίσει και να σφυροκοπήσει όποιον έχει άλλη άποψη.
Τα σχόλιά του αναπαράχθηκαν αμέσως και από τον συνεργό του στο έγκλημα, τον «Εργατικό» ηγέτη Σερ Κιρ Στάρμερ.
Ο Ζοζέπ Μπορέλ (σ.: Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής) πρόσθεσε κι αυτός τη διαπεραστική φωνή του στο ρεφρέν: «Η ΕΕ καταδικάζει έντονα την απαράδεκτη ιρανική επίθεση εναντίον του Ισραήλ. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση και μια σοβαρή απειλή για την ασφάλεια στην περιοχή».
Ακόμη πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι κανένας από αυτούς τους κυρίους δεν είχε πει τίποτα για την επίθεση του Ισραήλ στη Δαμασκό. Είναι αλήθεια περίεργο που καμία από τις δραστηριότητες του Ισραήλ δεν αντιπροσωπεύει καμιά απολύτως απειλή για την ασφάλεια στην περιοχή!
Όλοι τους είχαν δηλώσει πλήρη υποστήριξη στο «δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του» μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Αλλά για κάποιο λόγο, γι’ αυτούς δεν ισχύει η ίδια αρχή για το Ιράν.
Όπως θα έλεγε και η Αλίκη του Λιούις Κάρολ, «όλο και πιο περίεργα».
Έληξε η σύγκρουση;
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες εξέδωσε μια δήλωση στην οποία αναφέρει:
«Καταδικάζω έντονα τη σοβαρή κλιμάκωση που αντιπροσωπεύει η μεγάλης κλίμακας επίθεση την οποία εξαπέλυσε στο Ισραήλ η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν σήμερα το βράδυ. Καλώ σε άμεση παύση αυτών των εχθροπραξιών.
Είμαι βαθιά ανήσυχος για τον απόλυτα υπαρκτό κίνδυνο μιας καταστροφικής κλιμάκωσης σε ολόκληρη την περιοχή. Προτρέπω όλα τα μέρη να επιδείξουν τη μέγιστη αυτοσυγκράτηση για να αποφύγουν οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγάλες στρατιωτικές αντιπαραθέσεις σε πολλαπλά μέτωπα στη Μέση Ανατολή.
Έχω τονίσει επανειλημμένα ότι ούτε η περιοχή ούτε ο κόσμος μπορούν να αντέξουν έναν νέο πόλεμο».
Όπως αναφέρθηκε, η Μόνιμη Αποστολή του Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη είπε ότι η στρατιωτική δράση της χώρας κατά του Ισραήλ βασίστηκε στο άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ σχετικά με το νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα ως απάντηση στη θανατηφόρα ισραηλινή επίθεση κατά του ιρανικού προξενείου στη Συρία, αναφέροντας περαιτέρω ότι η επίθεση στο Ισραήλ μπορεί να θεωρηθεί λήξασα.
Αλλά συνέχισε λέγοντας ότι «αν το ισραηλινό καθεστώς κάνει κι άλλο λάθος, η απάντηση του Ιράν θα είναι πολύ πιο σκληρή». Η αποστολή πρόσθεσε ότι αν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε καταδικάσει την ισραηλινή επίθεση κατά των ιρανικών διπλωματικών αποστολών στη Δαμασκό και στη συνέχεια είχε δικάσει αυτούς που βρίσκονταν πίσω από αυτήν, «ίσως δεν ήταν απαραίτητο το Ιράν να τιμωρήσει» το Ισραήλ.
Οι Φρουροί της Επανάστασης του Ιράν (IRGC) ανέφεραν σε δύο ξεχωριστές ανακοινώσεις ότι είχαν εκτοξεύσει «δεκάδες πυραύλους και drones» και ότι «χτύπησαν επιτυχώς και κατέστρεψαν» σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους που ανήκουν στον ισραηλινό στρατό στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ως απάντηση σε «πολλαπλά ισραηλινά εγκλήματα».
Στη συνέχεια, σύμφωνα με τη δήλωση της ιρανικής αποστολής στον ΟΗΕ το ζήτημα θεωρήθηκε λήξαν. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο. Πηγές του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου που επικαλείται το ισραηλινό Keshet 12 ανέφεραν ότι θα υπάρξει «σημαντική απάντηση» στην ιρανική επίθεση. Αυτό ακριβώς ήθελε να πετύχει ο Νετανιάχου με την επίθεση στη Δαμασκό την 1η Απριλίου.
Σύμφωνα με το CNN, αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν θεώρησαν τις επιθέσεις του Ιράν στο Ισραήλ ως «δυσανάλογες» των πληγμάτων του Ισραήλ στη Δαμασκό που προκάλεσαν τα ιρανικά αντίποινα. Αυτή φαίνεται να είναι μια μάλλον χλιαρή αντίδραση και κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που περιμένει ο Νετανιάχου από την Ουάσιγκτον.
Όπως εξηγήθηκε, υπάρχουν κάποιοι στην Ουάσιγκτον που δεν θα ήθελαν τίποτα λιγότερο από μια δικαιολογία για να επιτεθούν ευθέως στο Ιράν. Αλλά αυτό θα είχε μαζικά αποσταθεροποιητικό αποτέλεσμα σε ολόκληρη την περιοχή. Η αμερικανική διπλωματία θα προσπαθεί τώρα μανιωδώς να επιτύχει μια εξισορρόπηση ώστε να βγει από ένα χάος που είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα.
Από τη μία πλευρά, πρέπει να υποστηρίξουν το Ισραήλ, που είναι πλέον ουσιαστικά ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχός τους σε ολόκληρη την περιοχή, και από την άλλη, πρέπει να αποτρέψουν έναν περιφερειακό πόλεμο που θα μπορούσε να ξεφύγει επικίνδυνα εκτός ελέγχου.
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στους υπολογισμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η ανάγκη να αποτραπεί το να φτάσει η ολοένα αυξανόμενη οργή των μαζών στην περιοχή σε σημείο όπου θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων που πρέπει να θεωρούνται σύμμαχοι των ΗΠΑ.
Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι τουλάχιστον ορισμένα από αυτά τα καθεστώτα αισθάνονται μεγάλη νευρικότητα για την όλη κατάσταση. Τα κράτη του Κόλπου, για παράδειγμα, δήλωσαν δημόσια ότι οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τις βάσεις τους στο έδαφός τους ή τον εναέριο χώρο τους για οποιαδήποτε ενδεχόμενη επίθεση στο Ιράν.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αυξήσει τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή. Από την πλευρά τους, οι Φρουροί της Επανάστασης έχουν προειδοποιήσει ότι οποιαδήποτε απειλή από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα θα λάβει μια αντίστοιχη και ανάλογη απάντηση από το Ιράν.
Οι φλόγες του πολέμου είναι αναμμένες στη Μέση Ανατολή. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανυπομονούν να τις ενισχύσουν μέχρι το σημείο του ξεσπάσματος μιας γενικής πυρκαγιάς.