در ظرف کمتر از یک هفته، اعتصاب‌های سراسری در سراسر ایران آغاز شده است.
۱۸ کارگاه و کارخانه در بخش نفت-گاز اعتصاب صنفی خود را از اول اردیبهشت ۱۴۰۲ ( 21 آوریل 2023) آغاز کردند، که اکنون گسترش یافته و بیش از یکصد محل کار در بخش های معدن، فولاد و نفت-گاز را در بر گرفته است. اعتصاب‌ها از خوزستان آغاز شد، اما به سرعت به دیگر شهرها و اُستانها، از جمله بوشهر، فارس، کرمان، اصفهان و یزد سرایت کرد.
اعتصابات اولیه توسط "شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت"، یک سازمان مستقل کارگری که قبلاً اعتصابات سراسری را در سالهای ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ ( 2020 و2021 ) رهبری کرده بود تدارک دیده شدند. اعتصاب اخیر تدارک دیده شده توسط این اُ رگان، حتی تلاش کرد جرقه یک اعتصاب عمومی سیاسی را در جریان قیام سال گذشته بوجود آورد. این شورا در مورد راه اندازی کمپین خود بیانیه زیر را منتشر کرد:
"بیانیه اعتصاب شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
با قدرت وارد اعتصاب شویم
آغاز سال است و موعد استخدام نیروهای جدید پروژه ای در نفت و به روز کردن قراردادهای همکاران شاغل کنونی ما.
علیرغم رشد نجومی تورم، پیمانکاران چپاولگر همچنان در اندیشه تحمیل دستمزدهای بسیار ناچیزی هستند و حتی در جاهایی هم که زیر فشار اعتراضات ما به خواست بیست روز کار و ده روز استراحت گردن گذاشته بودند اکنون زیرش زده اند و این مطالبه در بسیاری از کارگاهها اجرایی نشده است از اینرو امسال زودتر از هر سال همکاران وارد اعتصاب شده اند.
استارت آنرا همکاران پروژه ای جوشکار در پتروشیمی سلمان فارسی سربندر در بیست و دوم فروردین زدند و در مقابل قلدری پیمانکار با مطالبه افزایش دستمزد بر اساس میزان درخواستی خود دسته جمعی دست به اعتصاب زدند.
بعد از آن همکاران ما در پتروپالایش دهلران (دشت عباس) در بیست و ششم فروردین با همین خواست و نوبت کاری ۲۰ روز کار ۱۰ روز استراحت دست به اعتصاب زدند و امروز اول اردیهبشت همکاران در شرکت اکسیر صنعت شاغل در پروژه پالایشگاه آبادان دست به اعتصاب زده و کار را تعطیل کردند.
همزمان نیز همکاران ما در شرکت های آبادراهان وسکاف نیز در فاز ۲ پالایشگاه آبادان به اعتصاب پیوستند و محل کارگاه را تخلیه کردند.
افزایش ۷۹ درصدی دستمزد ها و بیست روز کار و ده روز تعطیلی جهت داشتن فرصتی برای بودن با خانواده ها در مطالبه فوری ما کارگران پروژه ای در این اعتصابات است و در عین حال ما پیگیر دیگر مطالبات پاسخ نگرفته خود از جمله کوتاه شدن دست پیمانکاران مفتخور، بهبود وضع خوابگاهها و بالابردن استاندارد آنها در حد قابل قبول و ایمنی محیط کار هستیم.
همکاران! امسال اعتصابات ما زودتر آغاز شد برای اینکه گرانی نجومی و بالا رفتن سرسام آور نرخ تورم جای تاملی به ما نداده است.
ما اعلام می‌کینم که تا وقتی به مطالبه مزدی ما و خواست بیست روز کار و ده روز استراحت که نیاز بدنی و اجتماعی ماست پاسخ داده نشود به اعتصابات خود ادامه خواهیم داد.
شورای سازماندگی کارگران پیمانی نفت، در راستای اتحاد و همبستگی با نیروهایی که اعتصاب خود را آغاز کرده اند همه همکاران پروژه ای شاغل در سراسر مراکز نفت و گاز و پتروشیمی را به پیوستن به اعتصابات فرا میخواند.
همکاران اعتصاب و تجمع دو جزء مکمل هستند ما تجربه دو سال قبل را داریم.
برای اینکه صف ما متحد بماند و برای اینکه از بالای سر ما زد و بند نشود باید متحد باشیم. تجربه مجمع عمومی هفشجان در سال گذشته درس و الگوی خوبی برای تدارک اجتماعات مان و اجماع نظر دائمی بر سر چگونگی ادامه اعتصابات مان است."
هدف برای کسب ده روز استراحت در ازای بیست روز کار، افزایش 79 درصدی دستمزد و ازدیاد حداقل دستمزد به 20 میلیون تومان در ماه، نه تنها در صنعت نفت و گاز، بلکه در سراسر طیف طبقه کارگر طنین انداز شد. طبقه کارگر از خشم به خروش آمده است. پنج سال است که موجی از پس اعتصاب‌ها و اعتراضات پیاپی را بر علیه سرکوب خواسته‌های بر حق کارگران و زحمتکشان، فقر روز افزون و طاقت فرسا شاهد بوده‌ایم.
با گسترش اعتصاب‌ها، خواسته های آنها نیز افزایش یافته است، که نه تنها شامل بهبود اوضاع درمان و بهداشت، بلکه ایمنی در محل کار، بهبود کیفیت خدمات رفت و آمد، بهبود کیفیت خوابگاه ها و غذاخوری ها، بهبود کیفیت خوراک، پرداخت حق بیمه بر اساس عناوین شغلی کارگران، کاهش ساعات کار روزانه از ۱۰ به ۸ ساعت، حذف دوره های آزمایشی ۱۵ روزه بدون حقوق قبل از شروع استخدام کامل، و حذف بندهایی از قراردادهای کار که کارگران را از اعتراض به شرایط خود، منع می کنند، نیز میشوند. در حال حاضر، اعتصاب‌های سراسری سایر بخش‌ها مانند پرستاران، بازنشستگان و دیگران را نیزبرانگیخته است تا همانند کارگران در مورد مطالبات اقتصادی بر حق خود، اعتراض کنند.
در بخش نفت در خوزستان و بوشهر، طبقه سرمایه داری سعی در جدا سازی کارگران به اقوام بومی و مهاجر داشته است تا از این روش برای تفرقه میان کارگران استفاده کرده و از شدت توان اعتصاب آنان بکاهد. این از همان روش هایی است که برای شکست اعتصابات قبلی استفاده می شد. کارگران قراردادی نفت در بیانیه زیر به این ترفندها اینگونه پاسخ داده اند:
"بیانیه دو م اعتصاب ۱۴۰۲
نسبت به تفرقه افکنی ها هوشیار باشیم
اعتصاب ما کارگران پروژه ای نفت با قدرت ادامه دارد و خوشبختانه هر روز بخش های بیشتری از همکاران به اعتصاب می پیوندند به گونه ای که تا هم اکنون در بیش از ۶۰ شرکت پیمانکاری و کارگاه اعتصاب در جریان است.
اما در این میان جریانات معلوم الحال همچون دفعات قبل با روشهایی عقب مانده و تبلیغات ارتجاعی عملا فضای اعتراض را مخدوش و باعث تفرقه در صفوف اعتراضاتی ما کارگران میشوند که در برابر چنین تلاش هایی باید هوشیار بود.
نمونه هایی از این تلاش ها عبارتند از:
در جاهایی دیده میشود که صف اعتراض ما کارگران را به اسم بختیاری و بومی و غیره متفرق میکنند. این درحالیست که همه ما کارگران از هر بخش کشور دردها و دشمنان مشترک داریم. همه ما به فقر و گرانی و بدتر شدن هر روز بیشتر شرایط کاری و معیشتی خود اعتراض داریم و آنچه امروز صف ما را متحد میکند گرد آمدن حول خواستهای فوری مشترکمان همچون افزایش هفتاد و نه درصدی دستمزدها و بیست روز کار و ده روز استراحت است.
ضمن اینکه همه ما از زورگویی های پیمانکاران مفتخور و قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی جانمان به لب رسیده ست و میخواهیم بساط پیمانکاران برچیده و از سیطره قوانین برده وار حاکم در این مناطق رها شویم بنابراین اگر امروز بتوانیم با قدرت اتحادمان دو خواست فوری مان را بقبولانیم ، برای ادامه مبارزاتمان برای برچیدن بساط پیمانکاران قدرت بیشتری خواهیم داشت.
در حالیکه ما کارگران مدتهاست در تدارک اعتصاب و بلند کردن صدای اعتراضمان علیه بدتر شدن هر روز بیشتر وضع کاری و معیشتی مان هستیم، جریاناتی به اسم کمپین تلاش میکنند که اعتراضات و خشم ما را مهار کنند و از هم اکنون به کارفرمایان و دولت خاطر جمعی میدهند که بعد از این کارزار دیگر اعتصابات تابستانی که در سالهای گذشته داشتیم، انجام نخواهد گرفت.
روشن است که پشت چنین گفته هایی زد و بندهای با بالا نهفته است.
ما قاطعانه اعلام میکنم که ما برده نیستیم که کسی بعنوان صاحب ما از زبان ما سخن بگوید.
ما همین امروز خواستهای اعلام شده خود را طلب میکنیم و در عین مطالباتی داریم که هرگز پاسخ نگرفته است و پیگیر آنها خواهیم بود و در برابر هر گونه تعرضی در هر مقطع که لازم باشد می ایستیم.
هشدار ما به همکاران اینست که نسبت به این نوع دسیسه بازی ها هشدار باشند.
سومین نکته روش غیر انسانی با همکارانی است که هنوز وارد اعتصاب نشده اند.
برخورد توهین آمیز با این همکاران و انتشار عکس آنها در مدیای اجتماعی و حتی تهدید آنها به انتشار عکس خانواده هایشان از جمله این برخوردهاست.
این رفتار هیچگونه تفاوتی با رفتار پیمانکاران و سرکوبگران ندارد. جنگ ما سر معیشت، منزلت و حرمت انسانی است و اینگونه برخوردها خط قرمز ماست.
برای ما قابل فهم است که همکاران زیر فشار اقتصادی و معیشتی هنوز تردیدهایی برای ورود به اعتصاب داشته باشند، راهکار ما جلو بردن قدرتمند اعتصاب و تحمیل عقب نشینی هایی به کارفرمایان برای از بین بردن این تردید هاست.
در آخر باز هم تاکید میکنم اعتصاب و تجمع دو جزء مکمل مبارزات ماست. باید جمع باشیم تا نتواننند متفرقمان کنند. تجربه مجامع عمومی سال گذشت همکاران در هفشجان، مسجد سلیمان و ایذه راه متحد ماندن را به ما نشان میدهد.
جمعی تصمیم بگیریم و متحد عمل کنیم.
زنده باد اتحاد کارگران"
انتظار صرفا بر این است که فشار علیه اعتصاب‌ها تشدید خواهد شد. کارگران نفت هوشیارانه و با استفاده از تجربیات خود، تشکیل کمیته های اعتصاب را فراخوان میدهند و برنامه جلب سیاسی کارگران شاغل دائمی نفت را دنبال می کنند. اما اینها نخستین قدم‌ها هستند. رژیم همان روشی را که قبلاً استفاده کرده بود، پیش خواهد گرفت. آنها تلاش شدید برای پایان دادن و یا سرکوب اعتصاب‌ها را دنبال خواهند کرد؛ فشار اقتصادی عظیمی را بر کارگران وارد میکنند؛ و تلاش میکنند کارگران را به خطوط قومی؛ قراردادی در مقابل دائمی و غیره تقسیم کنند. حتی ممکن است رژیم به بخشی از کارگران وعده‌های توخالی بدهد، تا آنها را با اعمال احساس دریافت یک پیروزی جزئی متقاعد کرده، و از این طریق آنها را آرام کند. در پی آن و پس از فرو نشست، حکومت و دولت کمپین دستگیری‌ها را علیه مبارزان آغاز میکنند.
دیروز شورای ساماندهی اعتراضات کارگران قراردادی نفت در بیانیه ای خواستار اعتراضات و اعتصابات سراسری در روز یازده اردیبهشت (اول ماه می) شد.
"بیانیه اول ماه مه روز جهانی کارگر
به اول ماه مه روز جهانی کارگر نزدیک میشویم.
روز همبستگی و اتحاد و روز دادخواهی و مبارزه علیه سیستمی که ناخواسته ما را به جنگی نابرابر برای بقا و زنده ماندن کشانده است.
سیستمی که با دستمزدهای ناچیز، عقب انداختن پرداخت همان اندک دستمزدمان، بی توجهی به نا امن بودن محیط کار، بیمه درمانی ناکافی، قراردادهای موقت و دهها شیوه غیر انسانی دیگر زندگی و معیشت ما و خانواده های مان را به نابودی کشانده است.
امسال اما روز جهانی کارگر شرایط و موقعیت ویژه و متفاوتی با سال های گذشته دارد. این تفاوت ناشی از ادامه جنبش و انقلاب زن، زندگی، آزادی است. انقلابی رهایی بخش که ما کارگران یک رکن اصلی آن هستیم.
حرف ما حرف جامعه است و ما همواره علاوه بر آن که مطالبات خود را پیگیری کرده ایم، خواست جامعه و درد مردم را نیز فریاد کشیده ایم.
تاکیدمان همچنان بر مفاد مهم منشور مطالبات حداقلی بیست تشکلی است که خود یکی از امضا کنندگان آن بوده ایم.
ما کارگران همواره بر آزادی بیان، اعتراض و اعتصاب آن هم بی هیچ قید و شرطی، پا فشرده ایم، خواستار پایان دادن به هرگونه ستم و تحقیر و تبعیض علیه زنان بوده ایم، حجاب را ابزار سرکوب کل جامعه خوانده ایم، مخالفت خود را با اعدام ابراز کرده ایم، حقوق همه شهروندان فارغ از جنسیت، قومیت، مذهب و عقیده را برابر دانسته ایم، ما گفتیم که به هیچ شکلی از اعمال قدرت از بالای سر خود، چه در محل کار و چه در زندگی و جامعه تن نخواهیم داد و برای تحقق خواسته هایمان بهترین شکل اداره جامعه را در اداره شورایی و اعمال اراده جمعی می دانیم.
این ها همگی مشترکات ما با جنبش زن، زندگی، آزادی است که تماما ضد هرگونه تبعیض، استثمار، انقیاد و ستم طبقاتی است. بیایید تا با هم به مناسبت اول مه رساتر از هر زمان عزم خود را بر پایان دادن بیش از صد سال بردگی و ستم بر کارگران و کل جامعه اعلام کنیم.
دوستان!
اکنون بخش بزرگ و عمده ای از همکاران پروژه ای ما درگیر اعتصابی قدرتمند و گسترده هستند.
اعتصابی که قبل تر گفته بودیم با قدرت وارد آن خواهیم شد و اکنون هزاران نفر از ما در قریب به ۱۰۰ مرکز و شرکت و کارگاه و مجتمع در اعتصاب هستیم.
ما آغاز کننده جنبشی بزرگ و گسترده برای دستمزد شده ایم.
جنبشی علیه فقر، تبعیض و استثمار که زندگی دون شان انسان را بر ما تحمیل ساخته است.
این جنبش نباید در همین قد و اندازه باقی بماند. خواسته ای که از طرف ما کارگران پروژه ای طرح شده مطالبه همه کارگران است، بنابراین فراخوان ما به همه بخش های کاری و کارگری در نفت و سایر مراکز کاری این است که به جنبش عظیم مبارزه برای دستمزد بپیوندند تا در همین راستا با قدرت اعتراضات سراسری مان مصوبه شورایعالی کار، این سرکوب مزدی کارگر را عقب بزنیم.
به علاوه اینکه هم اکنون همکاران ارکان ثالث و رسمی ما مطالبات پاسخ نگرفته ای دارند، اعتصاب ما میتواند زمینه ای باشد تا ما کارگران نفت همه دست در دست هم با اعتصابی سراسری برای برچیدن بساط پیمانکاران مفتخور و پایان دادن به فضای پادگانی نفت و پیگیری مطالباتمان به میدان آییم و با قدرت بیشتری صدای اعتراض همه کارگران و همه مردم علیه فقر و بردگی و بی تامینی باشیم.
ما کارگران همچنین در سطح سراسری دردهای مشترکی داریم. بیایید تا همه با هم با اعتصابات سراسری خود ضربه ای کاری تر بر ریشه های ظلم و ستم حاکم بزنیم.
و نکته مهم دیگر به مناسبت روز جهانی کارگر تاکید بر آزادی فوری کارگران زندانی و دستگیر شدگان انقلاب هشت ماهه و همه زندانیان سیاسی است. با فریاد زندانی سیاسی آزاد باید گردد بر آزادی فوری و بدون قید و شرط همه آنها تاکید کنیم.
اول مه، روز جهانی کارگر روز اعتراض سراسری همه کارگران و همه مردم است.
در آستانه این روز ، همه بخش های جامعه باید خواسته ها و مطالبات خود، برای رهایی از هرگونه بردگی و استثمار را با برگزاری اجتماعات پرشور، فریاد بزنند و به استقبال این روز بزرگ بروند.
زنده باد اول مه روز جهانی کارگر
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
۶ اردیبهشت ۱۴۰۲"
این دقیقاً راهی است که باید پیش گرفته شود. برای جلوگیری از تکرار شکست های گذشته، اعتصاب‌ها باید به یک اعتصاب عمومی برای خواسته های مشترک کل طبقه کارگر تبدیل شود. کمیته‌های اعتصاب محلی باید فوراً در مقیاس ملی پیوند بخورند و کارزاری را برای کشاندن لایه‌های بیشتری از طبقه کارگر به مبارزه راه اندازی کنند.
پیش به سوی اعتصاب عمومی
علیرغم شکست اهداف جوانان در جریان خیزش انقلابی سال گذشته، رژیم فرصت و توان لذت از پیروزی خود را ندارد. علیرغم کمپین ترور حکومت سرمایه علیه جوانان انقلابی و اتحادیه‌های کارگری مستقل، رژیم نتوانسته است رادیکالیزاسیون انقلابی را در جامعه سرکوب کند. با وجود مسموم سازی مواد غذایی در دانشگاه ها و دبیرستان ها برای ایجاد ترس، ادامه دستگیری‌های پرشمار و گزارش های در باره اعدام و شکنجه، پس از خیزش انقلابی، رادیکالیزه شدن کارگران و جوانان ادامه دارد.
طبقه کارگر به طور دسته جمعی در این قیام شرکت نکرد، چرا که آن هیچ آلترناتیو روشنی برای رژیم موجود نمی‌دید. اپوزیسیون پُرچهره لیبرال-سلطنتی پیام خود را از تبعید با استفاده از بسیاری از رسانه های فارسی زبان پخش می کرد. در واقع، جنبش اعتصابی در طول قیام ، به جز چند استثنا، به بن بست رسید. اما اکنون کارگران بار دیگر مطالبات خود را مطرح می کنند.
بحران اقتصادی به سرعت شتاب گرفته است و بحران جهانی تورم فشار زیادی را بر اقتصاد منحط ایران وارد کرده است. افزایش نرخ بهره خارجی و سیر سعودی دلار در برابری با پول ملی، ذخایر محدود ارزی رژیم را بیش از پیش با مسائل غیر قابل حل روبرو میکند. ریال در طول یک سال، نیمی از ارزش خود را از دست داده است. مضحک تر از همه این است، که ایران با وجود دارایی دومین ذخایر بزرگ گاز در جهان، با کمبود گاز طبیعی و انرژی مواجه است. این گواهی بر زندگی انگل وار طبقه حاکم است.
برای بسیاری از لایه‌های طبقه کارگر ایران که از قبل به نقطه جوش نزدیک شده بودند، نقطه عطف رژیم در برابر خواسته‌های آنها، تنها افزایش ۲۷ درصدی حداقل دستمزد در سال جدید بوده است. از اوایل سال تا کنون، ایران شاهد بیش از صد و سی اعتصاب پراکنده بوده است، و راه را برای موج اعتصاب‌های سراسری پسین هموار ساخته است. اکنون اعتصاب‌ها فراتر از بخش نفت و گاز گسترش یافته و خشم علیه رژیم را شدت بخشیده است.
کارگران و جوانان متحد شوید!
سازمان‌های جوانان انقلابی که در ماه‌های گذشته با استفاده از هر ترفندی تلاش برای احیای قیام کرده‌اند تا به اعتراضات دوام بخشند، با نتایج بی‌ثمری روبرو شده‌اند. اکنون با شروع این اعتصاب‌ها، جوانان با بیانیه های همبستگی اقدام به حمایت از طبقه کارگر کرده‌اند. گروه‌های جوانان انقلابی بیش از ۳۲ شهر بیانیه زیر را امضا کرده اند:
"دوشنبه ۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر به خیابان ها خواهیم آمد!
روز جهانی کارگر امسال برای ما متفاوت تر از همیشه است. قیام چند ماهه ی اخیر ما اگرچه در ادامه ی مبارزات مردم ایران بعد از اولین روز روی کارآمدن جمهوری اسلامی، در ادامه ی مقاومتهای دهه ی سیاه شصت، دهه ی هفتاد و هشتاد، دی ۹۶ و آبان ۹۸ است اما کیفیت قیام این چندماهه ی اخیر با همه ی هزینه هایی که از جان بهترین عزیزانمان کرده ایم، باعث شده که باردیگر خواست انقلاب و باور به ممکن بودن آن در جان تک تک انسانهای تحت ستم طبقاتی، ستم ملی و مذهبی، در جان زنان، کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، دانشجویان، دانش آموزان، اقلیتهای جنسی جنسیتی، کولبران، سوختبران، حاشیه نشینان، هیچ بودگان و انکارشدگان ، شعله ور کند
ضرورت انقلاب، ممکن و شکوهمند بودن آن، امری که در تمامی این سالیان به وسیله ی آنانی که حیات خود را در گرو تحت انقیاد بودن و ستمکشی اکثریت عظیم جامعه ایران می دانند، نه تنها انکار شد بلکه ناممکن، ترسناک، خشونت آمیز و غیرانسانی جلوه داده شد. اصلاح طلبان حاکمیتی، سلطنت طلبان، رفرمیستها ی هر روز به رنگی درآمده ی و مدافع نظام سرمایه داری چه در ایران و چه در کشورهای امپریالیستی هرچه در توان داشتند از قتل و شکنجه، اعدام و زندان دریغ نکردند تا بلکه بتوانند نظم موجود مناسبات کالایی را حفظ کنند. اما طی این چند ماهه ی اخیر همه ی آنچه آنان کاشتند به دست آنانی دود شد و به هوا رفت که دیگر نمی خواستند به این بردگی، خفقان و سرکوب ادامه دهند. حماسه هایی که طی این هفت ماهه ی اخیر خلق شد آنچنان تحسین برانگیز و به یاد ماندنی است که تمام دنیا را تحت تاثیر خود قرار داده است ...
اما این قیام چند ماهه بیشتر از همیشه به ما ثابت کرد که غیاب کارگران به مثابه طبقه ی کارگر، به مثابه طبقه ای که توانسته باشد خود را آماده کند که با اعتصاب سراسری چرخ های تولید و بازتولید استثمار و ستم را از حرکت بازدارد، به هیچ شکلی قابل جبران نیست، این طبقه ی کارگر است که به اعتبار نقشی که در تولید دارد می تواند این سیستم ستمگرانه را زیر و زبر کند.
اکنون که شاهد آنیم در آستانه ی روز جهانی کارگر اعتصابات گسترده کارگران نفت و پتروشیمی آغاز شده و به وسیله بخشهای زیادی از طبقه ی کارگر مورد استقبال قرار گرفته ما نیز ضمن دفاع از این فراخوان آنها، خود را همسرنوشت با آنها می دانیم و اعلام می کنیم نه تنها از فراخوان آنها حمایت کرده بلکه تلاش می کنیم تا در روز کارگر با برگزاری هرچه باشکوهتر این روز در خیابانها بار دیگر کیفرخواست خود را به مثابه یک طبقه ی جهانی علیه سرمایه داری اعلام کنیم و براین نکته پای بفشاریم که نجات ما تنها در به زیر کشیدن مناسبات کالایی سرمایه داری و ایجاد یک دولت سوسیالیستی میسر است. بنابراین تا روز پیروزی عجالتا ما روز دوشنبه ۱۱ اردیبهشت مصادف با روز جهانی کارگر به خیابانها آمده و خواستهایمان را به شرح زیر فریاد می زنیم؛
زندانی سیاسی، از هر قشر و طبقه ای بدون قید و شرط آزاد باید گردد.
حکم اعدام یک حکم غیرانسانی و دستاویزی برای سرکوب مبارزین و به قتل رساندن آنان است این حکم باید در اسرع وقت ملغی گردد.
حجاب اجباری، افکار پوسیده و عقب مانده، فرهنگ پدر مردسالاری علیه زنان و اقلیتهای جنسی و جنسیتی باید به فوریت از بین برود.
حق اعتراض، اعتصاب، تشکل و... برای همه باید بدون قید و شرط به رسمیت شناخته شود.
حق بیمه بیکاری برای بیکاران و حقوق مکفی برای یک زندگی مرفه برای کارگران و شاغلین در جامعه باید متحقق شود. خدمات و بیمه درمانی باید بصورت رایگان و با شمول کامل و باکیفیت، برای همه ی افراد جامعه در نظر گرفته شود
کارکودکان باید ممنوع شود، خرید و فروش کودکان تحت نامهای کذایی چون "ازدواج" باید سریعا خاتمه یابد
کشتار، قتل، سرکوب، شکنجه، تجاوز و بازداشت معترضین و مخالفین پیش از شروع انقلاب جاری، درست از روز روی کار آمدن جمهوری اسلامی، دهه شصت تا سالهای ۷۸ و ۸۸ و ۹۶ و ۹۸ نه بخشیدنی است و نه فراموش شدنی ما دادخواه خون هزاران هزار انقلابی شناخته و ناشناخته ای هستیم که به دست جمهوری اسلامی به قتل رسیده، شکنجه و زندانی شده اند.
کارگران مهاجر و خانواده هایشان که غالبا افغانستانی هستند از جمله تحت ستم ترین و محرومترین افراد هستند.
زنان مبارز و انقلابی کردستان
جمعی از فعالین حقوق زنان
هسته جوانان انقلابی زاهدان
کمیته انقلابی قزوین
هسته دانشجویان کمونیست تهران و تبریز
جوانان انقلابی محلات سنندج
جوانان انقلابی محلات کامیاران
جوانان انقلابی پیرانشهر
جوانان انقلابی ژاورود
شورای جوانان انقلابی دزلی"
پیشرفته ترین لایه های جوانان یعنی سوسیالیست ها و کمونیست ها ، بسیار فراتر رفته اند. توسط هواداران این نیروها و برخی نیروهای دیگر، پوسترهای کمونیستی در دانشگاه‌ها چسبانده میشوند. در این پوسترها شعارهایی مانند «سوسیالیسم برای همیشه». "نان، کار، آزادی - حکومت شوراها"؛ و «تنها راه نجات قیام مسلحانه توده های ایران است.» به چشم می‌خورند. بسیاری شروع به انتشار اعلامیه هایی در حمایت از اعتصاب کرده اند. یکی از این گروه ها، «پیکار» [سازمانی کم شهره به همین نام در گذشته وجود داشت]، مبارزه اقتصادی را به درستی به مبارزه علیه رژیم مرتبط می کند:
"حمایت از کارگران اعتصابی در کف خیابان
طبق اطلاعاتی که به دستمان رسیده است، طی یک هفته‌ی گذشته اطلاعیه بالا توسط گروه «پیکارکارگر» در حال پخش شدن در شهرهای مختلف است. در حالی که تاکنون کارگران پروژه‌ای در حدود ۱۰۰ شرکت مرتبط با صنایع نفت و گاز، پتروشیمی، فولاد، مس و... دست به اعتصاب زده و به کمپین ۱۴۰۲ پیوستند، مبارزان در کف خیابان از کارگران حمایت میکنند.
▪️ متن اطلاعیه:
با حمایت از اعتصاب کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی
به استقبال اول ماه مه برویم!
روز جهانی کارگر٬ یادمان اتحاد و مبارزه طبقاتی تاریخی کارگران جهان علیه استثمار امسال در شرایطی فرامی‌رسد که ما کارگران ایران حتی در "جنگی اعلام نشده" هم نیستیم! دولت با تصویب لایحه حداقل افزایش دستمزد٬ علیرغم تورم افسارگسیخته بروشنی خود را ضامن و نماینده‌ی طبیعی منافع صاحبان سرمایه اعلام کرده است! تصویب طرح «مولد سازی» به هدف خصوصی کردن سرمایه‌ها و خدمات ملی و توافق‌های تجاری بین‌المللی و تزریق ارز هم٬ نتیجه‌ای جز فربه‌تر شدن سرمایه‌داران و فقیرتر شدن ما نخواهد داشت. در کنار اینها، افزایش قیمت سوخت، با اسم رمز «آزاد سازی» و تورم حتمی چند برابری در پی آن، وضع معیشتی را به نقطه غیر قابل تحملی خواهد رساند. مبارزه ما کارگران اکنون نه تنها برای تحمیل حقوق اولیه مان٬ بلکه مبارزه برای «زندگی شرافتمندانه» در نظمی ست که بر اساس استثمار بنا شده است!
ما به گلوله بستن اعتراضات صنفی، شلاق زدن همکارانمان در کارخانه و دهه‌ها زندان و شکنجه‌ی فعالین کارگری را از یاد نمی‌بریم و خوب می‌دانیم که دستگاه استثمار تنها دو راه را نشان میدهد: یا باید برده‌های سربراهی باشیم و تنها به تولید سود برای چرخ استثمار بپردازیم و یا آنکه پاسخ اعتراضات‌مان را با گلوله و زندان بگیریم!
خیزش سراسری در ماه‌های گذشته و مبارزه‌ی فداکارانه‌ی مردم٬ بخوبی نشان داد داشتن حیاتی شرافتمندانه بدون نابرابری و استبداد، تنها با پیوند مبارزات گوناگون علیه لایه‌های مختلف ستم ممکن میشود. اگر میخواهیم روزی این مرگ تدریجی از میان برود، باید مبارزه در کارخانه‌ها و خیابانها را ادامه بدهیم و راهی نو برای سعادتی جمعی طرح کنیم. راهی که با اتحاد صفوف بی‌شمار کارگران و زحمتکشان، با متوقف کردن چرخ‌های تولید، با پیوستن به مبارزه‌ی فداکارانه‌ی زنان و ملت‌های تحت ستم برای رهایی از نابرابری و تحقیر و استثمار آغاز میشود و چشم انداز یک زندگی آزاد و برابر را نوید میدهد؛ حیاتی جمعی که آحاد انسانهای این سرزمین، از حق رفاه، حق مداخله و تصمیم‌گیری، و از کرامت انسانی برای تعیین سرنوشت و زندگیشان برخوردار باشند.
اتحاد ما با یکدیگر درمناطق صنعتی، کارخانه‌ها و کارگاه‌های کوچک و بزرگ، تشکیل کمیته‌ها و شوراهای محل کار و سازماندهی اعتصابات، قدمی اساسی برای پا گذاشتن در این راه است. مبارزاتمان هر شکلی که داشته باشد، میتواند مدرسه‌ای باشد که در آن رابطه‌ی برابر انسان‌ها را برای جامعه‌ی فردا تمرین کنیم، همین مبارزات شرایط لازم برای سازماندهی اعتصاب در محل کاررا نیز، چه برای گرفتن حقوق زیرپاگذاشته شده‌مان باشد، و چه اخطاری سیاسی به حکومت، فراهم میکند. گسترش و همه‌گیرشدن اعتصابات عظیم کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی از روز اول اردیبهشت، نقطه عطفی در مبارزه‌ی متشکل کارگران علیه هجوم لجام گسیخته‌ی سرمایه‌داران و دولت آنان است و در صورت حمایت گسترده‌تر و سراسری کارگران، میتواند تجربه‌ی تاریخی دیگری را در مبارزات ما رقم بزند.
زنده باد اعتصاب ، زنده باد انقلاب!
زنده باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
پیکارکارگر
اردیبهشت ۱۴۰۲
#پیکارکارگر
#روز_کارگر
#روزجهانیکارگر
#کمپین_۱۴۰۲
#اعتصابکارگرانپروژه_ای
#اعتصاب_کارگران
#مبارزات_صنفی
#اتحاد_ستمدیدگان"
پیوند دادن مبارزه اقتصادی طبقه کارگر دربازداشتن چرخ اقتصاد از حرکت، به سرنگونی رژیم، میتواند ابزاری نیرومند در دست جنبش انقلابی باشد. آنها نشان میدهند که جوانان انقلابی پتانسیل ایفای نقش مهمی در تبدیل اعتصاب ملی به جنبش توده ای انقلابی کل طبقه کارگر را دارند.
جمهوری اسلامی باید سرنگون شود! پیش به سوی رهبری انقلابی!
پس از پنج سال اعتصاب سراسری و قیام های متعدد، نه تنها شرایط برای اعتصاب سراسری مهیا شده است، بلکه زمینه برای سرنگونی جمهوری اسلامی نیز فراهم شده است. برای توده های ایران به طور فزاینده ای روشن می شود که این رژیم بانی گسترش فقر و وحشت در تمامی سطوح جامعه است. هر گونه امتیازی از سوی رژیم در بهترین حالت موقتی خواهد بود و صرفاً برای وقت گذرانی، تا فرصت برای دستگیری کارگران انقلابی مهیا شود.
اصلی‌ترین مقوله‌ای که جنبش انقلابی را عقب نگه می‌دارد، فقدان یک رهبری انقلابی روشن با برنامه‌ای است که بتواند توده‌ها را متحد کند، خواستهای اقتصادی و سیاسی را به هم پیوند دهد و خود را به‌عنوان آلترناتیو روشن برای بدست گیری قدرت توسط طبقه‌ی کارگر، نه تنها در مقابله با رژیم موجود، بلکه در مقابله با اپوزیسیون مرتجع و مورد حمایت غرب، معرفی کند. بااینکه، پایه و اساس مطالبات اقتصادی در اعتصاب‌های ملی گذشته و حال روشن شده‌اند، با این حال آنها باید بیشتر توسعه یابند تا لایه های بیشتری از طبقه کارگر وارد مبارزه شوند. در ادامه توسعه مبارزات دست یابی به لغو تمام اقدامات ریاضتی را نیز می‌توان مطرح کرده و پیش برد. برنامه گسترده رهبری طبقه کارگر همچنین باید شامل تعمیر و توسعه زیرساخت های در حال فروپاشی کشور، ملی شدن مجدد تمامی شرکت های خصوصی شده و قرار گرفتن شرکت‌های دولتی تحت کنترل کارگران، شود.
چنین برنامه ای حمایت توده ای پیدا می کند و اعتصاب منطقه‌ای را به اعتصاب عمومی تبدیل می کند. اما برای تحقق این خواسته‌ها، طرح مسئله الغای جمهوری اسلامی نیز ضروری است. جنبش توده‌ای که توده‌های طبقه کارگر و لایه‌های وسیع ستمدیدگان را به سمت خود بکشاند، اولین گام به سوی انقلاب سوسیالیستی در ایران خواهد بود، که یگانه ضامن یک زندگی شایسته و آبرومندانه برای همه و چراغی برای کارگران کل جهان خواهد بود.